සාදරයෙන් පිලිගනිමි. - හැත්තෑ අට.

මටත් අදට අවුරුදු හැත්තෑ හතක් පිරෙනවා.

හෙට ඉදන් හැත්තෑ අටයි. කියන්න වෙනවා.

ඉදහිට ජීවිතය මීදුමේ දිය කර අරින්න පුලුවන් නම් හොදයි.

ඒත් කොටලා කොටලා ආපහු බලපුවම පල කරන්න හිතෙන්නේ නෑ. මේ වල් පල් කාටවත් ප්‍රයෝජනවත් වෙන්නේ කොහොමද  කියලා හිතෙනවා. අන්තිමට වෙන්නේ වමාරපු මතක පිටුවේම  Delete  යතුර ඔබන එක.

එතකොට ලස්සනයි.

ලස්සන ජීවිත කතාන්දරයක් ලියවෙලා තියෙන්නේ.

හිස් පිටුවක් කොහොම පලකරන්නද ?. 

ඉතින් කවරදාවකවත් කියවන්නත් පලකරන්නත් නොලැබෙන 

මේ කතාව 

අද නැවත කියවන්නේ නැතිව පලකරනවා  කියලා හිත හදාගත්තා.

මේ ලියවිල්ල 2014. 09 මාසේ 08 වෙනිදා ත් පලකරලා තියෙනවා.

ඒකත් එක්ක පොඩ්ඩක් පොඩ්ඩක් අලුත් අනම් මනම් ටිකක් එකතු වෙයි.

කාලය තව ටිකක් .................ගෙවිලා නේ.

පසුගිය දවසක මහ රූ වෙනකම් සීතලේ ගැහි ගැහී ....

සහෝදර සමාගමත් එක්ක ජීවිතය ගැන විවරණයක් වුනා.

මධු විත ගෙවෙන්න ගෙවෙන්න එක එක්කෙනා ගැන විවෘත මනසින් විවේචනය වෙනවා. 

අපි අතර ඉන්න සාමාජිකයෙක් එක එක්කෙනා

විචාරණයට ලක්වෙන අතර මෙහෙම කියනවා.

මීට අවුරුදු හැටකට විතර ඉස්සෙල්ලා අපේ තාත්තා කිව්ව " ලොකු එකා සෙල්ලක්කාරයා " කියලා.

එහෙම තීරණය කරලා ලොකු එකා වගකීම් වලින් නිදහස් කරලා.

ලොකු එකා ආයාලේ හැදිලා පැලපදියම් වුනා. 

එහෙමයි මට හිතුනේ.

සියල්ල අත්හරින්න  පුලුවන් මනසක්  ලොකු එකාට ඇතිවුනා.

ඒකත් පිනක්.

ජීවිතය කියන්නේ අමුතු දෙයක්.

බුදුහාමුදුරැවෝ කියලා තියෙනවා කර්මය අනුව සියල්ල සිද්ධ වෙනවා කියලා.

අපිත් වැරදුනාම විතරක් කියනවා " කරුමේ තමයි " කියලා.

හරි ගියාම මොන කරුමයක් වත් මතක් වෙන්නේ නැහැ.

මම ජොතිශය සම්බන්ධ පොත් පත් කියවලා තියෙනවා. ඒවයෙත් ජීවිතය එක එක කාලවකවානුවට බෙදලා තියෙනවා. 

සරු කල් නිසරු කල් ජීවිතයට උදාවෙනවා. 

ඒවා කළමනාකරනය කරගෙන අපි ජීවත් වෙනවා. වලක්වන්න බැරි දේවල් වලට මුහුණ පාන්න වෙනවා.

උපේක්ෂාවෙන් මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙනවා.

ජීවිතය මේ මැදින් ගලා යනවා. 

ඒක එක එක්කෙනා විග්‍රහ කරන විදිය වෙනස්.

මම ඒ වට කම්පා වුනේ නැහැ.

" අත් හැරීමත් නොවෙ ද ?. ප්‍රේමය නෙමෙයි  අත්හැරීමත් සැනසීමට හේතු වෙනවා.

මා ලග රිදියෙන් හදාපු කන් හැද්දක් තියෙනවා.

ඒක විතරයි මට උරුම ,මගේ පන්ගුව.

ඒ හින්දා කන් හැන්දක් තරම් වත් මට ලැබුනේ නෑ කියලා මට කියන්න බැහැ.

සංස්කරණය නොකරන්න හිතා ගත්ත මේ ලියවිල්ල පිස්සු මරගාතයක් වේවි.

එත් එහෙමම පලකරනවා.

ලයනල් මහත්තයා...... 

පිය බිරිද මා අමතන හැටියි. 

එතකොට මම සීරුවෙන්. 

මට මේ ඇමතීම ටිකක් අමුතුයි. කාලයක් යන විට මේ ඇමතීමට මම පුරුදු වුනා. 

අවුරුදු හතලිස් අටක් විතර අහන මේ  ඇමතීම රාජකාරී ස්වරූපයක ,රිද්මයක් තිබුනත් ඒ හඩට මම ආදරෙයි. 

එහෙම සටහන් නොකර තිබුනොත් මේ ලියවිල්ල දැකපු දා ඉදන් මට වෙන නවාතැනක් හොයා ගන්න සිද්ධ වෙනවා.

ඈ ගුරුවරියක්.

 අවුරුදු තිහක් වගේ කාලයක් එකම පාසලේ .  

ලමයි ආවා ගියා. 

ඒ ලමයින්ගේ දූ දරුවොත් පාසලට ආවා ගියා. 

ඒ දරුවන්ගේ දූ දරුවෝ එක දෙක වසර පන්තිවලට එනකනුත් ස්කොලේ හාමිනේ පරම්පරා තුනකට සමාජ අධ්‍යයනය සහ ඉතිහාසය පරිසරය කියන විෂයයන් උගන්වමින් ඉදලා විශ්‍රාම යන්න පස් වසරක් තියෙද්දී අධ්‍යාපන පරිපාලනයට එකතු වුනා.

මේ තිස් වසර  තිස්සේ වෙනස් නොවුනේ ස්කෝලේ හාමිනේ  විතරයි. අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද ලමයි ගුරුවරු .

විදුහල්පතිවරු , 

පාසල් ගොඩනැගිලි , පාසලේ  පරිසරය පාසල් වත්තේ ගහ කොල වෙනස් වුනා.  

දෙමව්පියෝ දරුවෝ කලින් කලට හිටි විදුහල්පතිවරු , ගුරුවරු ඈ හට කොයිතරම් කැමතිද අකමැතිද කියන එක කිසිම විරෝධයක් නැතිව දශක තුනක් එකම පාසලේ සිටිය නිසා මැන ගන්න පුළුවන්.

ඈ පන්ති කාමරේට ගියේ “ ආයුබෝවන්"   කියලා ලමයින්ට අත් දෙක එකතු කරලා ආශිර්වාද කරගෙන . 

“ගන්න බලන්න පොත් ටික“  පලමු විධාණය. 

දෙවනි ප්‍රශ්ණය “අපි ඊයේ නතර කලේ...................... ?.“  

පංතියට ප්‍රශ්නයක්. 

ඒ ටික අවුරුදු තිහක් තිස්සේ හැමදාමත් මේ වාක්‍ය පේලි දෙක තුන පන්ති කාමර වලට  අහන්න  සිද්ධවුනා. 

දශක තුනක් තිස්සේ  ඈ ඇසුරු කල සිසු දරුවෝ අදත් වැඩිහිටියන්වෙලා.  ඈ හමුවු  විට මතක අවදි කරන්නේ ,  සිහිපත් කරන්නේ  “ඊයේ අපි නතර කලේ........... “ ටීචර් කියාගෙන.

එක දවසක කට කාර සිසුවෙක් - 

අපි ඊයේ නතර කලේ...................... ?

කියන ප්‍රශ්නයට දීලා තිබුන උත්තරේ

“ බණ්ඩාරනායක මහත්තයට වෙඩි තියලා“ ................ කියලයි . 

“ ඔව්, "ඊට පස්සේ විජයානන්ද දහනායක මහත්තයා අගමැති වුනා"

කියලා ඈ සිසුවාගෙන් ෂේප් වෙලා.එතැන් සිට පාඩම පටන් ගත්තා කියලා ගෙදර ඇවිත් වමාරන්නේ බොහොම සැහැල්ලළුවෙන්  සහ විනෝදයෙන්.

ගෙදර ජීවිතය නම්  හරි කරදරයක්.

අවුරුද්දටම ගන්න නිවාඩු ගාන වසර තිහක් තිස්සේ දහයට පහතයි

මම මෙවට උදව් උනාද නැද්ද කියන එකත් තීරණය කරන්න ඔබටම බාරයි.

මම උදව් උනා නම් අපේ  එකම දරුවා බලා ගෙන තමයි උදව් වුනේ.

ඈ ගෙදර ඇවිදින් කලෙත් උගන්නන එක. 

ගෙදර පංතියේ එකම සිසුවා මම. 

මට තාමත් ඈ උගන්නනවා. මම තාමත් ඉගණ ගන්නවා. “ ලයනල් මහත්තයා ........ “ කී පමණනින් මම උත්තර දෙන්න ඕනී. 

නැත්නම් ඒ කටත් සද්දේ දානවා. 

මම “ඉන්නවා .............. . කියලා උත්තර දෙන්න මුලින්ම පුරුදු වුනේ ඔලොක්කුවට. 

ඒත් දැන් ඒක පුරුද්දක් සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා. 

ටීචර් නම් අඩ ගහනවා - පංති කාමරෙන් ඇහෙන්නේ "ඉන්නවා " හඩ විතරයි.

ජීවිතයේ හොදයයි සම්මත පුරුදු සියල්ලම  මට පුහුණු  කලේ ටීචර්. 

ඇගේ හොදම ශිෂ්‍යායා මම කියලා ඈ හිතනවා ඇති.

දැන් අපේ පංතියේ මුණුපුරාලා දෙන්නත්  එක්ක හය දෙනයි. 

අපි හය දෙනාගේම ටීචර් වෙලා ඈ  සතුටු වෙනවා.

අදට මේ ලියවිල්ල නතර කරනවා. 

නැත්නම් වෙන්නේ හැත්තෑ අට පිලිගන්න බැරිවෙන එක.

ආරවුලක් ඇතිවුනොත් ...................

A day in the life