මම ජවිපේ වුනේ නවසිය හැට අටේදීඒ මගෙ වයස අවුරුදු දහහතේදී.මැගසින් ගියා මම 71දීඋ.පෙළෙ ලිව්වෙ 72කෙ (මැගසින්) හිරේදීරයිපල් බයිනෙත්තු මුරකාවල් මැදදීසරසවි වරම් ලැබුවා 7දෙනෙක් අපීගුරුවරයෙක් වුනා 76දී88 ,89 බිහිසුනු සමයේදීJR දීපු අනුබලයේ සවියෙ රැඳීවින්ට්සන් ඩයස්ලා කඩ ගිණි තියපු විදීමේ ඇස් දෙකෙන් දැක්කා මම බදුල්ලෙදී89 කුදලන් ගොස් හවසකදීඕල්දූතියන් වදකා ගාරයෙදීදුන් වදවේදනා ඇත මතකයේ රැඳීඒ ටික වුනේ උඩවෙල මහ විදුහලෙදීහයමාසයක් වධකාගාරක රැඳීවින්දෙමි ජීවිතේ ඇති හැම දුකම රිදීඒ හැම දෙයින් ලද පන්නරයට පණදීමම සවිමත් වුනා බාධක හමුවේදි35 වසක මගෙ ගුරු ජීවිතයේදී27ත් වරක් ඇත මට මාරුවීම් ලැබීනැහැ ඒ කිසිවිටක උන් ළඟ දෙකට නැමීකොයි පාසලත්,දරුවත් මට නොමැත බෙදී60 වස් සපිරි 2011දීගෙදරට වුනා වි/පති සේවයෙන් මිදීසිහිකර අතීතය "මරු හා සමග රැඳි"සැනසුම් සුසුම් හෙළනෙමි මිනිහෙක් පරිදීදැන් මේ ගෙවෙන්නේ 73 න් වසරමේ 25ට ඒකත් වෙනවා නතරඅරුණළු දකින්නට එන 74සිංගප්පූරුවේ සිට මම එනවා ගෙදර.
පරිවර්ථනය - Translate සිංහල > TAMIL> ENGLISH
Saturday, March 23, 2024
වානේ පන්නරය ලැබුු හැටි.
Tuesday, February 13, 2024
තාවකාලික නවාතැන්කරුවෝ
මේ වයස 65 ක් 70 ක් පමණ වූ, මාගේ යහලුවෙකු අද උදේ එව්ව ලිපියක්, මෙහි සැමටම ගත හැකි යම් ඝාම්භීර කතාවක් ගැබ්ව ඇතැයි සිතමි."දැන් ඉතින් මං වයසයි. ලෝකෙ තිබ්බ ඔක්කොම වැඩ ඉවර කළාට පස්සෙ මගේ වැඩක් කියලා දෙයක් කරගන්න තරම් ශක්තියක් මට ඉතිරි වෙලා නෑනෙ. කොටින්ම, හිටපු ගේ ලොකු වැඩි නිසා ඒක විකුනලා පොඩි එහෙකට ඇවිල්ලත් දැන් කලක් වෙනවා. දැන් දැන් මේකත් සුද්ධ පවිත්ර කර ගන්න එක මහමෙරක් වගේ, අමාරුයි. කවුද දැන් මගෙ වැඩ කරලා දෙන්න ඉන්නෙ ?"ඇයි, මගෙ ළමයි?""එයාලට කොයි තරම් වැඩද? එයාලගෙ ළමයි, එයාලගෙ රස්සාවල්, එයාලගෙ ගෙවල් දොරවල් නඩත්තු, අපොයි අම්මේ, මං එදා කරපු යුද්දෙ අද කරන්නෙ එයාලා"
හොඳටම හිතන කොට මට ඉතිරි වෙන්නෙ කොහේ හරි තියෙන නර්සින් හෝම් එකක් තමයි. බලපු ඒවායින් හිතට අල්ලපු තැන නම් හරිම පිළිවෙළයි, නිස්කලංකයි. තනි කාමරේ පුංචි පුංචි උපකරණ ටිකක් එක්ක මටම අයිති වෙච්චි තනි ඇඳක්. එයාලගෙ කෑම බීම රටාවත් මගෙ වයසටම ගැළපෙන්න රස ගුණ පිරිලා.
ඒත්....හොඳ වැඩි වෙන්න වැඩි වෙන්න ගාණත් වැඩි වෙන එක අහන්නත් දෙයක්ද? අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද ගාස්තු වැඩි නොවී තියේවි, කියලා කාට නම් කිව හැකිද ?මුළු පැන්ෂන් එකම වියදම් කළොත් යාන්තමින් පිරිමහ ගත්තැකි. දැනට ඉන්න ගේ-දොර විකුණුවොත් නම් ඒකත් ඒ හැටි ලොකු ප්රශ්නයක් නෙවෙයි.දරුවො මගෙන් කිසි දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙම නෑනෙ, ඒ අය පූර්ණව ස්වාධීන වෙලා ඒ ඒ අයගේ සහකාර - සහකාරියන් එක්ක. අද කාලෙ අහන්න ලැබෙන දේවල් එක්ක බලද්දී නම් මගෙ දරුවො වාසනාවන්.ඒත්....දැන් ඉතින් මේ හැම දේම අතෑරලා යන්න ඕන.උදෙන්ම ගේ අස්පස් කරන්න ගත්තා. බලපු බලපු හැම තැනම මගෙ අතීතෙ නටඹුන්.බෑග්, පෙට්ටි, පින්තූර, මතක සටහන්, ඇඳුම්, ඇඳ ඇතිරිලි, තෑගි බෝග..... කොයි තරම් නම් කියලද? කුස්සිය පුරාම රිදී යකඩ නන්ස්ටික් භාජන, චීන පිඟන්, හට්ටි මුට්ටි, වළං, හාල් පෙට්ටි, කුළුබඩු. ඇඳුම් කබඩ් පුරාම වෛවාරණ්න සාරි, මාල, කෝට්, කළිසම්, ටයි, යට ඇඳුම්,පුස්තකාලෙ පිරෙන්න පොත් පත්, ඒවායින් කීයක් කියෙව්වද කියලාවත් මතකයක්වත් නැති ගානයි, මේ වෙද්දී.... බිත්ති පුරා ෆොටෝ සිය ගාණක්.මේ කිසිම දෙයක් පිළිගන්න නර්සින් හෝම් එකේ පුංචි කාමරේ කොහෙත්ම ලෑස්ති වෙන එකක් නෑ.අපි හදාපු තට්ටු ගෙවල්, මං හිටවපු මල් පඳුරු මට නොතේරෙන කතාවක් කියනවා, හරියට සරදමක් කරන්නා වගේ.....මේ ජීවිත කාලෙ පුරාවට මං දහදිය හෙළපු කිසිම දෙයක් අද මට ගෙනියන්න බෑ.පණ තියෙනකම් මට අර පුංචි ඇඳයි, එක ඇඳුමකුයි, පිඟානයි, කෝප්පෙයි අයිති වේවි.ඉතින් ඊට පස්සෙ?නෑ නෑ කවදත් මට හැබෑවට අයිති වෙලා තිබ්බෙ ඔය පුංචි බඩු මුට්ටු ටික විතරමයි. මම පාවිච්චි කලේත් ඔය පුංචි බඩු මුට්ටු ටික විතරමයි. මට වුවමනා වුනෙත් ඔය පුංචි බඩු මුට්ටු ටික විතරමයි. ගෙදර ඇඳන් දාහක් තිබ්බත් මං නිදා ගත්තෙ එක ඇඳක විතරයි. ඇඳුම් දාහක් තිබ්බත් මං එක වෙලාවක ඇන්දෙ එකම එක සරළ ඇඳුමයි. තේ කෝප්ප සිය දහස් ගණනක් තිබ්බත් මට එක වෙලාවක බොන්න පුළුවන් වුනේ එකම එක කෝප්පෙක විතරයි. කොයිතරම් රස මසවුළු තිබ්බත් මං කෑවෙ බඩ පිරෙන පොඩි කොටසක් විතරයි.ඉතුරු හැම අතිරික්තයම වෙනුවෙන් මං මහන්සි වුණා විතරමයි.. හෙම්බත් වුණා විතරමයි.. කාලේ කෑවා විතරමයි.. සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ, එදා මට ඒක නොතේරුණ එක විතරයි..අද මං අවදි වෙලා...!!!මේ තාවකාලික නවාතැන අපිට පාවිච්චි කරන්න ගොඩක් දේ දුන්නට අපිටම කියල අයිති කරගන්න කිසි දෙයක් දෙන්නෙ නෑ. අපි ඒ ඒ දේවල් තාවකාලිකව බාවිතා කරන්නෝ, පාවිච්චි කරන්නෝ විතරයි.....ඉතින් ඇයි අපි මේ තරම් වද වෙන්නෙ ? මේ දේ තේරුම් ගන්න මෙච්චර වයසට යනකන් ඉන්න වුනේ ඇයි... ? මේ දේ තේරුම් ගන්න ඇඟේ හයිය හත්තිය ඉවර වෙනකං ඉන්න වුනේ ඇයි... ?ඔයාලට මේ කියන්නේ .....ජීවිතේ විඳින්න පරක්කු වෙන්න එපා. අයිතියක් නොකියා මේ සියල්ලට නොකඩා නොබිඳ මේ සියල්ල පාවිච්චි කොට ස්තුතියි කියා නික්ම යන්න ලැහැස්ති පිට ඉන්න.හද පුරා ආදරෙන් ඔබ වටා ඇති ජීවී - අජීවී සියල්ලට සළකන්න. ගෞරවය දක්වන්න:ඔබත් මමත් ඇත්තටම මේ නවාතැන් පොළේ තාවකාලික නවාතැන්කරුවෝ විතරමයි.උපුටා ගැනීමකි
Wednesday, January 31, 2024
වසර විසි අටකට පෙර අඳුරු මතකයෙන්.......
ජනවාරි 31 දිනට ශ්රී ලංකා මහ බැංකුව කොටි බෝම්බ ප්රහාරයට ලක්ව අවුරුදු ( 1996 ) විසි අටකි. එදින බැංකුවේ සේවයේ නියුක්ව සිටි සහෝදර ධර්මදාස වෙල්හේනගේ සහෝදරයා ගේ සටහනක්වු අත්දැකීම පහතින් පලවේ..
එදා 1996 ජනවාරි 31 දිනයයි. මම මහ බැංකුවේ බිම්මහළත් පළමුමහළත් අතර අතුරු මහළෙහි සේවයේ යෙදීසිටියෙමි. වේලාව උදේ 10.30 පසුවන්නට ඇත. බිම් මහළේ රාජකාරියේ යෙදීසිටි නාවික හමුදා නිළධාරියාගේ මැෂින් තුවක්කුවෙන් එක දිගට වෙඩිහඬ ඇසෙන්නට විය. අසාමාන්ය ශබ්දයෙන් කලබලවූ අපි බිම්මහළ දෙස බලන්නට වීමු. පහළ සිටි කවුදෝ මහ හඬින් බෝම්බ ලොරියක් බැංකුව ඇතුලට එන්න හදනවා යැයි කෑගසමින් මැදි මහළට වේගයෙන් නගිනු දුටුවෙමු. ඒ සමග අපි සියලු දෙනාම මැදි මහළේ පිටුපසට දුවන්නට පටන් ගතිමු. සියල්ලෝම පහළට බසින පඩිපෙළ ලඟ සිරවුනි.ගතවූයේ නිමේෂයකි.මහා බිහිසුණු හෙණහඬකි.
අපි සියල්ලෝම මොහොතකට සිහි නැතිවූවාසේය.මුලු ගොඩනැගිල්ලම සෙලවෙනවා දැණුනි.ඇස් ඇරී බලනවිට අපි මුලින් සිටි පෙදෙසම කඩාවැටී විශාල ආලෝකයක් පැතිරී තිබුණි. ඒ මොහොතේ අපේ ගොඩනැගිල්ලේ වීදුරු සහ බිත්ති කැඩී කුඩුවී විශාල ශබ්ද නඟමින් පහළට වැටෙමින් තිබුණි.මා සිටි ස්ථානයේ සියලු දෙනාම අණතුරක් නොමැතිව සිටි බව පෙනුනද සියල්ලෝම හඬමින් කෑගසමින් ඉක්මනින් පහළට බසින්නට උත්සාහකරමින් සිටියේය. මමද අමාරුවෙන් පහලට තල්ලුවී බිමට බැසගතිමි. තුවාලවූ අපගේ සහෝදර සහෝරියන් ගේ වේදනා හඬ දසතින් ඇසෙන්නට විය.ගොඩනැගිල්ලේ වීදුරු බිමට වැටෙනහඬ තවමත් ඇසේ,ඉදිරිපස කොටසේ සිට විශාල දුමක් ඉහළට නගිනු පෙනුනි. මා ඇඳසිටි සුදුකමිසයේ තැනින් තැන විශාල ලේ පැල්ලම් වූ බව දුටුවේ මුහුද අසල පාරට පැනගත්විටය.පෙරපිණකින්දෝ මට තුවාල නොතිබුණි,තදවී බිමට බසිද්දී අනෙකුත් සොහෝයුරන්ගේ ලේ තැවරී තිබුණි. මොහොතක් දුම් නැගිමින් තිබුනු බැංකුව දෙස බලාසිටියා මතකය.
අප සමග සේවයේ නියුතු සහෝදර සහෝදරියන් 41 ක් ජීවිත අහිමි වූ බව දැනගත්තේ පසුවය.තවත් දෑස් අන්ධව අංග විකලව තවමත් දුක්විඳින සියගණනකි.මහබැංකුව අවට සිට මෙලොවින් සමුගත් සහ තුවාල වු අය බොහෝය.වසර ගණනක් දහවල් කෑම මේසයේ සතුටු සාමීචියේ යෙදීසිටි, නොදන්නා සමහර විෂය කරුණු අපට කියාදුන්, ඇවිදින පුස්තකාලයක් වැනිවූ අපේ හොඳම මිතුරෙකු වූ නිමල් පීරිස් මහතා අකාලයේ ජීවිතයෙන් සමුගෙනය. තවත් එවැනි හැකියාවන් තිබූ කිහිප දෙනෙකුම අප අතරින් සමුගෙනය. ඒ අභාග්ය සම්පන්න ශෝචනීය සිදුවීම වී අදට අවුරුදු 28 කි. මා මියයන තෙක් මේසිදුවීම මතකයේ රැඳී පවතී.
ජීවිතයෙන් සමුගත් අපේම සහෝදර සහෝදරියන්ට සංසාරේ කිසි දිනක මෙවන් අකල් මරණයකට ගොදුරු නොවේවායි පතමි. සියලු දෙනාටම නිවන් සැප ලැබේවා...!මේ සිදුවීමෙන් අබල දුබළ ව තවමත් ජීවත්වන සහෝදර සහෝදරියන්ට තෙරුවන් බෙලෙන් නිදුක් නිරෝගී සුවය ප්රාර්ථනා කරමු.
Thursday, January 04, 2024
මැණිකෙ දැන් ඔය මදෑ
මැණිකෙ දැන් ඔය මදෑ හොඳටම යන්ට දැන් හරි වෙලාව
තවත් ඉන්ටද මෙතනටම වී ඔයාගේ කල්පනාව
රිදී රේඛා ඇඳේ කීවට මැකුණු පසු කලු වළාව
ඒ තමයි අපි අදත් අදහන ජීවිතේ ලොකු මුලාව.....
අහල අහලම ඇති වෙලා ඇති නුඹේ ඔය කන්නලවුව
දන්නවා ඔය හිතේ ඇවිලෙන ගින්න දරුවන් මෙළෙව්ව
අපේ නැති බැරි කම් වසා ගෙන දුක දරා සිටි සොරොව්ව
ඕං දැන්වත් කරමු අමතක මැණික ඔය හත් ඉලව්ව.....
දෝවණය කළ පැන් කලත් ඇති ඉහේ කෙස් ගාණට වඩා
බෝධි මලුවට දැනෙන්න්ට ඇති නුඹේ පා තරමට විඩා
තුමුල මහ කඳු ශිඛර මැද්දේ අපි වුණෙන් ගල් කැට කුඩා
සේරමත් බර අරන් ආවට නුඹත් දැන් හොඳටම ලෙඩා.....
ඔප්පු කරනට බැරි තරම් වෙයි එදා හිට ගැට ගහපු පඬුරූ
කලු ගලක් හරි නුඹේ දුක දැක උණු නොවේවිද ලෙසින් වෙඬරූ
කමක් නෑ මේ ඉන්න ඩිංගට උන්ට අපි නම් තිත්ත කදුරූ
යං ඉතිං අපි හිටපු තැනටම පිහ ගනින් ඔය ඇහේ කඳුලූ.....
- රුවන් ජයරත්න -
Harsha Sulovhana
Wednesday, January 03, 2024
ඇය,මගේ බිරිඳ යි......
Wednesday, December 06, 2023
ලිංගිකත්වයට වඩා වැඩි දෙයක්
මගේ දෙමාපියන් විවාහ වෙලා අවුරුදු 55ක් වෙනවා.
දවසක් උදේ, මගේ අම්මා තාත්තාට උදේ කෑම හදන්න පහළට යමින් සිටියදී, ඇය හෘදයාබාධයක් වැළඳී වැටුණා. මගේ පියා ඇයට හැකි උපරිමයෙන් ඇයව ඔසවා ලොරියට ඇදගෙන ගියේය. උපරිම වේගයෙන්, මාර්ග සංඥාවලට ගරු නොකර, ඔහු ඇයව රෝහලට ගෙන ගියේය.
ඔහු පැමිණෙන විට, අවාසනාවන්ත ලෙස ඇය අප අතර සිටියේ නැත.
අවමංගල්යයේදී තාත්තා කතා කළේ නැහැ. ඔහුගේ බැල්ම නැති විය. ඔහු ඇඬුවේ නැති තරම්ය.
එදින රාත්රියේ ඔහුගේ දරුවන් ඔහු හා එක් විය. වේදනාවෙන් හා නොස්ටැල්ජියාවෙන් පිරුණු වාතාවරණයක් තුළ, අපි ලස්සන කථා සිහිපත් කළ අතර, ඔහු දේවධර්මාචාර්යවරයෙකු වූ මගේ සහෝදරයාගෙන් ඉල්ලා සිටියේ අම්මා ඒ මොහොතේ සිටින්නේ කොහේදැයි ඔහුට පවසන ලෙසයි. මගේ සහෝදරයා මරණයෙන් පසු ජීවිතය ගැන කතා කිරීමට පටන් ගත් අතර ඇය සිටින්නේ කෙසේද සහ කොහේදැයි අනුමාන කළේය.
තාත්තා හොඳට අහගෙන හිටියා. හදිසියේම ඔහු අපෙන් ඉල්ලා සිටියේ ඔහුව කනත්තට ගෙන යන ලෙසයි.
"තාත්තා!" අපි පිළිතුරු දුන්නා, "දැන් රෑ 11 යි, අපිට දැන් කනත්තට යන්න බැහැ!"
ඔහු සිය හඬ අවදි කළ අතර, දිලිසෙන බැල්මකින් ඔහු මෙසේ පැවසීය: "මා සමඟ වාද නොකරන්න, කරුණාකර අවුරුදු 55 ක බිරිඳක් අහිමි වූ පුද්ගලයා සමඟ වාද නොකරන්න."
ගෞරවනීය නිශ්ශබ්දතාවයක් ඇති විය, අපි තවදුරටත් තර්ක නොකළෙමු. අපි කනත්තට ගියා. විදුලි පන්දමකින් අපි ඇගේ සොහොන වෙත ළඟා විය.
මගේ පියා වාඩි වී, යාච්ඤා කර, ඔහුගේ දරුවන්ට පැවසුවේ: "එය අවුරුදු 55 ක් ... ඔබ දන්නවාද? පුද්ගලයෙකු සමඟ ජීවිතය නොකළේ නම් කිසිවෙකුට සැබෑ ආදරය ගැන කතා කළ නොහැක."
ඔහු නැවතී මුහුණ පිස දැමීය.
"එයා සහ මම, අපි හොඳ සහ නරක තුළ එකට සිටියෙමු." ඔහු තවදුරටත් කියා සිටියේය. “මම රස්සාව මාරු කළාම ගේ විකුණලා පදිංචියට යනකොට අපි බඩු පොදි බැඳගත්තා. අපේ දරුවෝ දෙමව්පියෝ වෙනවා දැකලා සතුට බෙදාගත්තා, හිතවත් අය සමුගන්නවා කියලා අපි එකට වැළපුණා, සමහර ඉස්පිරිතාලවල පොරොත්තු කාමරේ එකට යාච්ඤා කළා, සහයෝගය දුන්නා. එකිනෙකා වේදනාවෙන්, අපි සෑම දිනකම එකිනෙකා වැළඳ ගත්තෙමු,
අපි වැරදිවලට සමාව දුන්නෙමු."
ඉන්පසු ඔහු මදක් නැවතී, "ළමයෝ, අද රෑට ඒ හැමදේම නැතිවෙලා මම සතුටින් ඉන්නවා. ඔයා දන්නවද මම සතුටින් ඉන්නේ ඇයි කියලා? මොකද ඇය මට කලින් ගියා. ඇය මාව වළලා දැමීමේ වේදනාව සහ ඒ වේදනාව විඳදරාගැනීමට අවශ්ය නැහැ. , මගේ නික්ම යාමෙන් පසු තනිව සිටීම, මම ඒ හරහා යන්නෙමි, ඒ සඳහා මම දෙවියන් වහන්සේට ස්තූතිවන්ත වෙමි, මම ඇයට බොහෝ සේ ආදරය කරමි, ඇය දුක් විඳිනවාට මා කැමති නොවනු ඇත ... "
තාත්තා කතා කරලා ඉවර වුණාම මටයි අයියලාටයි කඳුළු ආවා. අපි ඔහුව බදාගත් අතර ඔහු අපව සනසමින්, "කමක් නෑ. අපිට ගෙදර යන්න පුළුවන්. හොඳ දවසක්" කියලා.
එදා රෑ මට තේරුණා සැබෑ ආදරය මොකක්ද කියලා. එය හුදෙක් රොමෑන්ටිකවාදය සහ ලිංගිකත්වයට වඩා වැඩි දෙයක්, එය එකිනෙකා අසල සිටගෙන සිටින, එකිනෙකාට කැපවී සිටින දෙදෙනෙක් ... ජීවිතය ඔබ වෙත විසි කරන සියලු හොඳ නරක හරහා ය.
ඔබේ හදවත් තුළ සාමය.
Wednesday, November 08, 2023
නොමැති කෙළවර ඉමක් සසර සරනා බවේ
හැඩැති සුවඳැති මලුත් පිපෙයි පරවෙයි ලොවේඋසැ'ති කඳු නාය ගොස් විවර සෙලුවත මැවේනොමැති කෙළවර ඉමක් සසර සරනා බවේපිනැති උපතක් ලදුත් මංමුළා වී තැවේ.දෙතෙර යාකරන් ඉඳු දුන්න ක්ෂිතිජයෙ මැවේඑතෙර යාගත නොහී මෙතෙර මා හද තැවේසුනෙර .සැලෙනා තරම් සසළ හදවත දැවේකතර වාලුකාවකි මිරිඟුව කි මට ලොවේ.සලපතළ මලුවක් අතුළ සුදු වැලි දමාසඳ වතළ කල දිසෙයි දෙව් ලොවට මං යොමාවත කමළ සිහිවත්ම සෙනේ දිය නොව නිමාහද මඬල උතුරාවි මව්පියෙනි බැති පෙමා.රුදුරු රළ රැළි වැදී සැලෙන නෞකා බඳේනපුරු දැති මෝරු දත් විළිස්සා එන සඳේනුදුරු ගොඩ බිම ක් නැත ගිජු ලිහිණි නෙත් ඇදේසොඳුරු ලොව සිහිනයකි රුවල ඉරුණොත් හදේ .රෝ.සි.