මම දිනපොත ලියන්න පටන් ගත්තේ කොයි වෙලාවේ නතර වෙයිද දන්නේ නෑ කියලා හිතාගෙන. පුංචි බ්රේක් එකක් ඇවිත් දැන් යාථා තත්වයට පත්වෙමින් ඉන්නවා.
ලොකු ලොකු දේවල් හිත හිතා ඉන්න කොට පුංචි
එකෙක් කිව්ව කතාවක් මතක් වුනා.
එක එක කාලෙට එක එක සංකල්ප එනවා. එනවා වගේම
නැතිවෙලත් යනවා. ප්‍රායෝගික නූනාම ඒවා පවතින්නේ නැහැ. මේ කතාව පටන් ගන්නේ කෑම
පාර්සල් ඔතාගෙන එන පොලිතීන් කොළ ගැන. අපි සිංහල භෂාවෙන් “ ලන්ච් සීට් “ කියන්නේ
!!.
පොලිතීන් සීමාකරන්න ඕන කියලා ලොකු අඩහැරයක්
තිබුනාගේ සිරිසේන උන්නැහේගේ රාජ්‍ය පාලන සමයේ. ඉතින් ඒ කාලේ පාසල් වල දරුවන්ට
තමන්ගේ දිවා ආහාරය ගේන කොට විකල්පයක් භාවිතා කරන්න සිද්ධවුනා. මේක අකුරටම කෙරෙන්න
ඕන කියලා පාසල්වල නියෝගයක් පනවලා තිබුනා. ඔය මම කියන පාසලේ කෑම පාර්සල් පරීක්‍ෂණයට
ගුරුවරයෙක් වෙන් වෙලා හිටියා
එතුමා පාර්සල් පරීක්‍ෂා කරමින් යනවා දිනපතාම.
මුළු පාසලේම ලන්ච් සීට් භාවිතයෙන් ඉවත් වෙලා. ඒත් ලමයි දෙන්නෙක් විතරක් මේ වැඩේ අත්හැරලා නැහැ. කොයිතරම් අවවාද
කලත් මේ දෙන්නා පිලිගන්නේ නැහැ.ඒ මදිවට මේ දෙන්නා ශිෂ්‍ය නායකයෝ. අමුතු වරප්‍රසාද මේ දෙන්නට විතරක් තියෙන්න බැහැනේ. එහෙම හිතාගන
විදුහල්පතිතුමාට පැමිණිලි කරන්න හිතාගත්තා.
සර් ගේ ක්‍රියාකලාපය නිරීක්‍ෂණය කරගෙන හිටු
පොඩි එකෙක් සර් ලගට ඇවිත් කියාපි “ ඔය
අයියලා දෙන්නා සර් කියන නියෝගය පිලිපදින්නේ නැහැ සර් “ කියලා ““ඇයි එහෙම කියන්නේ
?.“ ඇයි සර් දන්නේ නැද්ද අර වැසිකිලිවල කැපුවේ කවුද කියලා ?. එතකොට මතක් වුනා මේ දෙන්නා නේද ? කියලා. “සර්
විසිපන්දහක් ඉල්ලපු වැඩේ මේ දෙන්නා කරලා දුන්නේ හත්දාහට. පොඩි එකා කිව්වා.
රුපියල් දහඅට දාහක් ආගිය අතක් නෑ.
කුඩු කෑ විත්තිය යට ගිහින්. ළමයි දෙන්න
ලන්ච් සීට් එකේම තාමත් කෑම ගේනවා.
