පන්තියේ හැමදාම පළවෙනි
පුටුව මං වෙන් කරගෙන...
ඔලුව ඉදිමුනෙ නොදැනිම...
පාරෙ යද්දිත් ගියේ අඩියක්
දෙකක් උඩිනුයි නිතරම...
පොළවෙ උන් අය දැක්කේ නෑ
ඇස් වැහිල තිබු හින්දා මම..
මග තොටේදී ආපු ඇරයුම්
නිමක් නෑ හැඩ හින්දම...
අඳුර ගන්නට එදා බැරිවුන
ලෙංගතුම වූ සෙනෙහස...
කාර් එකටයි සල්ලි වලටයි
ආදරේ කල හින්දම...
සැතපෙන්න උනෙ කඳුළු අතුරා
සයනයේ හැම රෑකම...
දරාගන්නට බැරුව ගුටිබැට
කොට්ටෙ පෙඟුනා කරුවලේ...
නිතර ඉදිමුනු ඇස් වලින් රුව
ගිලිහුනා නොදැනිම වගේ...
තෙල් ගාන්නත් බැරිම තරමට
තැලුම් ඇති හින්දා ඇඟේ...
බරකලා මං ඇඟෙ බර ඒ
බාල්කේ ලනුවේ කොනේ...
පෝස් මෝඩම් අරව මේවා
කපල කොටලා හැමතැනින්...
දුන්න ගෙල සිරවෙලා කියලා
තීන්දුවකුත් තේජසින්...
මල් සැලේ මගෙ මිනිය අතගා
වැටුන උණු කඳුලක බරින්...
අතීතයෙ එක් දිනක් මතකෙට
ආව වෙඩි සැරයක් ලෙසින්...
තාම මතකයි පන්තියේ අග
පේලියේ උන් චන්දරේ...
ආදරෙයි මට කිව්ව රහසින්
කවුරුවත් නැති වෙලාවේ...
රවා එදවස කනට ගැහුවේ
බකල හින්දා චන්දරේ...
කරපු වරදට සමා වෙනවද
අවසාන මොහොතෙදි මගේ...
දැනුන හදතුල තිබ්බ සෙනෙහස
නලල සිපගත් තත්පරේ..
රූපයෙන් මං අන්ධ වුණ මට
සමාවෙනවද චන්දරේ...
දැනුනනම් ඔය ආදරේ බර
දාල යන්නෑ ජීවිතේ...
සසරෙ දවසක් ආයි ලැබුනොත්
ඉඹිනවද නලලත මගේ ?
2023.11.11
