මේක කතාවක් නෙමෙයි ,
පුංචිම පුංචි සටහනක්
එක දවසක් ගෙදර බත් රොස් උනා
මම එතකොට දෙක වසරෙ වගෙ....
එදා මම අම්මට කිව්වා බත් රොස් වෙන ගඳයි කියලා...අම්මා මට කියලා දුන්නා කවදාවත් කෑමකට ගඳයි කියන්න එපා කියලා...
තව දවසක් දූරියන් ගෙනල්ලා මම ඒකට ඊයා කිව්වා...එදා අම්මා මට කියලා දුන්නා කිසිම දවසක තමන් අකමැති උනත් කිසිම කෑමකට ඊයා කියන්නෙපා මෙ ලෝකෙ පොඩි දෙයක්ව කන්න නැතිව මැරිලා යන මිනිස්සු දහස් ගානක් ඉන්නවා කියලා...
එදා ඉදන් මම කෑම තේරුවෙ නෑ
මම පුරුදු උනා හැම කෑමකටම ගරු කරන්න
ඒ වගේම හැම කෑමක්ම කන්න..
එක දවසක් අපේ ගෙදරට ආවා
මාළු විකුණන කෙනෙක්
අම්මා මට කියලා දුන්න ඒ මනුස්සයට මාළු මාමා කියන්න...අනිත් පොඩි ළමයි මාළුකාරයා කියද්දි මම පුරුදු උනා මාළු මාමා , ලියුම් මාමා , පත්තර මාමා කියන්න....
මම තෙරුම් ගත්තා හොරකම් කරලා මිනි මරල හම්බකරන්නැතුව අතපය වෙහෙසල පවුල් නඩත්තු කරන හැම මනුස්සයෙක්ම ගරු කරන්නොනි මනුස්සයෙක් කියන එක..
මම අදුරන එක ගෑණු ළමයෙක් හිටියා...එයා පුරුදු වෙලා හිටියා මම එයාට වැරැද්දක් නොකරත් මම කරන හැමදේටම තැන තැන ගිහින් එක එක කතා කියන්න..ඒවා ආරංචි වෙලා මගෙ හිත ගොඩක් රිදුනාම අම්මා මට කියලා දුන්නා මිනිස්සුන්ගෙ හැටි තේරුම් අරන් හිනාවකින් සංග්රහ කරලා ශක්තිමත්ව ඉන්න...
ජිවිතේ ගොඩක් තැන් වල ප්රතික්ශේප වෙනකොට අම්මා මට පුරුදු කලා ආයෙ ආයෙමත් මම වෙනුවෙන්ම ගොඩ නැගෙන්න...
මට මතක ඇති කාලෙක ඉදන් අපෙ අප්පච්චි ලෙඩ වෙන්න කලින් හැමදම මාසෙ පඩියෙන් ලොකු බිස්කට් පෙට්ටියක් අරගෙන පාරවල් වල ඉන්න බල්ලන්ට කන්න දෙන්න පුරුදු වෙලා හිටියා...
ඉතින් මම පුරුදු උනා කොච්චර දුප්පත් උනත් යන්තම් තියන සල්ලි ටිකකින්
බඩගින්නෙ ඉන්න සතෙක්ට
කන්න මොනා හරි අරන් දෙන්න...
ඉස්සර මට මතකයි හැමදම හවසට...මගෙ අප්පච්චි මාව අරගෙන වෙල ලඟ තියන පුංචි ඇලට ගියා ඉර බහින හැටි මට පෙන්නන්න...මමත් පුරුදු උනා ඒ විදිහටම අහසෙ ලස්සන , පොළොවෙ සිසිලස විදින්න...
ඇත්තටම මට මෙ ජිවිතෙ ගොඩක්ම සතුටු වෙන්න තියන එකම හෙතුව ඒක....
පොඩි කාලෙ ඉදන් ලැබුණ ඒ අත්දැකීම් එක්ක මට පුලුවන් උනා ඇත්තටම ආදරණීය වගේම මනුස්සකම පිරුණු මනුස්සයෙක් වෙන්න...
මනුස්සයෙක්ගෙ ජිවිතේ මූලික අඩිතාලම වැටෙන්නෙ අනිවාර්යයෙන්ම පවුල ඇතුළෙන්...ඉතින් ,
මට සතුටුයි මගෙ ආදරණීය පවුල
මට ලැබුන එක ගැන 
මේ සටහන ,
මගේ පවුලට මගෙන්
Tharushi Ranasinghe
උපුටා ගැනීමකි .නිර්මාණ අයිතිය හිමිකරුට .
0 ප්රතිචාර:
Post a Comment