වන්නියේ ඇත්තෝ.

හේං ගිනි යාදිනි කියා ගිනිමා සැරේට මුල් පුරාපු 

වන්නියේ ඇත්තෝ.

හාහ් පුරා කියා ආකහේ වැහි බිත්තර පාංඩ කලියෙං ගිනි ගහන හව්ව වන්නි ඈයිංට වගේ වගක් නැත.‍ කොලු කුරුට්ටෝ ගිනියං වුණු වැල්ලේ ඇවිද යති. බෝලයක්, පිත්තක් හොයාන වැව් පිටි ගානේ කාලේ ගෙවති. ඉස්කෝලෙ නොවෙන්නං රෑ බෝ වෙන්ඩ ඔන්න මෙන්න තියා දොස් පරොස් අසමින් ගෙට වදිති.

මහගෙට අල්ලා කැලේට මායිං ව ගස් ගොන්න වැවෙන්ඩ ඇර තිබාපු හේන් ලන්ද මේ කාලේට කල එළි බහින්නේ ය. පිටි කරේ වතුර කලේකුත් උහාන උදැල්ලත්, පොල කැත්තත්, පං මල්ලත් ඇන්න අත්තා ඒ ඉසව්වේ දවස තිස්සේ දහිරිය දමන්නේ ය. උදැහැනැක්කේ ම ගෙං එළි බහින්ඩ කලියෙං කෑම් පීම් මොනවාදැ යි කලින් දා රෑ ජාමේ අත්තම්මාට අඬගාන්නේ ය.
“උදේට කැකුලු හාල් බතට හොඳවෑයිං මිරිස් පුච්චාපු සම්බෝලෙකු යි කට්ට කරවල බැදුමකු යි හදාපල්ලා”
අපිට ද ඒවා රාජ බෝජන ය. අපි කුඩා සන්දියේ අත්තා ගේ මිදුලේ මහා බුරුත ගහක් හෙවනේ පං පැදුර එළා සද්දෙට කතා කරයි.
“දවල් වෙන්ඩ කලිං කාපල්ලා”

බුරුත ගහ යට පං පැදුරේ වැටී එරමිණියා ගොතාගෙන අපි බලා සිටිමු. අත්තම්මාත් අම්මාත් බත් පිඟං ඉදිරිපිට තබා පිටව යති. කා අවසන් වෙත් පං පැදුරේ වැටුණු බත් ඇට එකින් එක අහුලා පිඟානේ ම දා ගත යුතු ය. එසේ නොවෙන්නට කං පිරෙංඩ අත්තාගේත්, අත්තම්මාගේත් ඇනුම් බැණුම් ය.

“තො‍පෙ හම ගලවනවා දැනගනියව්. පැදුරෙ වැටිච්චි බත් ඇට ඇහිඳලා සතෙක්ට කන්ඩ දාපල්ලා”
මහ ගෙයි ඉස්සරාහිං ගොම මැටි ගාපු ඉස්තෝප්පුවේ වී තම්බා වේලෙන්ඩ දමන්නේ ය. වේලුණු වී ඇට ගෝනිවල පුරොගෙන අහවර වෙද්දිං අත්තා අපිට සද්දෙං කතා කරන්නේ ය.
“ඔය ගැඩැවිල් වලවල්වල යි මුලුවලයි තියෙන වී ඇට එක්කාසු කරලා කුල්ලට දාපල්ලා”
ඒවා කුල්ලෙන් පොලා ගල් වැලි අහක් කරන්නේ ය. වී පුරෝපු ගෝනිවලට ම දමා පාහිංඩ ඇන්න යන්නේ ය.

හේං කොටන්ඩ ගියායිං දවාලට අත්තා ගෙදර එන්නේ කලාතුරකිනි. සමහර දාට ගෙයි වැඩ කඩිමුඩියේ අහවර වුණායිං අත්තමා ද හේනට ම වැදී අත්තාට උදව් පදව් කරන්නේ ය. තවත් දාකට ඉවුම් පිහුම් තල් පෙට්ටිවල පු‍රෝගෙන හේනට ගොඩ වදින්නේ ය. බිත්ති හතරක කූඩුවේ කෑම් පීම්වලට වඩා හේනේ, කුඹුරේ ගහක් යට බත් මාළු රස ය.

කැලේ කපා දඬු කොළ තැපෙන්ඩ කීප දොහක් තියා ආයෙ හේනට ඇහුම් බැලුම් කරන්නේ ය. මුවසිරිසෙං ගිනි ලන්ඩ කල් බැලුවේ කලාතුරකිනි. දඬු කොල වේලුනායිං ගිනි ලන්ඩ නැකත ය. මුවසිරිස ගිනි පත්තු වෙන නැකත මුත් හැම කලට වේලාවට ම නැකත අහුවෙන්නේ නැත. දඬු කොල වේලුණු පමාවට උන්නැහේලාට නැකත ය. ගේ දොර හදද්දිං, මඟුල් තුලාවකට, ළිඳක් අත්තිවාරමක් බිඳිද්දිං උන්දැලා ‍නැකත් වැරැද්දුවේ නැත.

ගිය හැටියේ හේන ගිනි ලන සිරතක් ගං කූඩුවල නො තිබුණේ ය. ගිනි යාදින්න කියා තුන් විඩක් හූ ගාන්නේ ය. හේන් ගිනි ලා බලා සිටින්නේ ය.
“අවසර ආයිබෝ වේ වා අයිබෝ වේ වා පායන තැනේ සිට බහිනා තැනට අණ වරම් තෙද වරම් බලාන කලා බළලු දොළොස් දූවට වන්නි හත් පත්තුවට නුවර කලාවියට බැල්ම ලාගෙන මුට්ටි නැමුම් කිරි ඉතිරුම් මංගල්ලාවට දැකුං දෙන අයියනා මුත්තේ...
ඉලන්දාරි මුත්තේ රත්න කම්බිලි මුත්තේ දුරුතු මහ මැදින් දිනේට පුරාගත්තු හේන් පත්තෑයම ගිනිමා පූ කරලා අලු පොලවල් හදාන බව බෝග බිජු වඩන්ඩයි මේ සූජානම...
මේ හේනේ හිරදඬු වෙච්චි කුර ගානා බඩ ගානා පියාඹන සත්තු ගිනිමා සැරෙන් එතෙර කරලා උන්ගේ පණ කෙන්ද පිහිටුවා ගන්ඩයි මේ අඬගාන්නේ...

එහෙව් කොට මාගේ කන්නලව්වට කන පාලා දේවතා අණ මහිමයට මිඩංගු වී ගිනි මගින් එතෙර වෙයල්ලා...
දැන වැරදි නොදැන වැරදි උනානං බිජුවට පිපිරී ගියා නං මා හට පව් නැත. එක් වෙනුව දෙවෙනුව තුන් වෙනිය තීන්දුයි තීන්දුයි හාහ්... හූ... හූ... හූ...”

හේන් කිරිවදින කාලෙට සතා සීපාවාගෙන් එන කරදර හිරිහැර බෝවෙයි. කැලේ පීරාගෙන එන රිලවෝ ද වඳුරෝ ද වගා පාලු කරන්නෝ ය. වල් ඌරෝ, ඉත්තෑවෝ, හාවෝ හරහට හිටින්නෝ ය. හිරිහැර මකා ගන්ඩ හිත් ලා හේන වටකරේ පරණ කැසට් පීස් පටි අදින්නේ ය. තව එකේක නූල් ජාති අදින්නේ ය. සැමන් ටින්, ටකරං කෑලි තැනින් තැන එල්ලන්නේ ය. පිරිත් පැං මතුරා ඉහින්නේ ය. සමහරු උගුල් අටවන්නේ ය. අත්තා නං සත්තුන්ට උගුල් ඇට වූ බවක් මට නිච්චි නැත. කුඹුරේ කෘමි නාසක නො ගා මොකක්දෝ නාස් පුඩු කඩාගෙන යන හොදි හැලියක් හැදෙව්වා මතක ය. වැට මාරත්, අමු ගොමත් දමා තව මොන මොනවැයිංදෝ පල් වෙන්ඩ තිබාපු විත්තියක් මතක ය‍. 

එදා හිටං ම සතා සීපාවාට ආන්තරා වෙනවාට අත්තා කැමති නැත. වත්තේ කොණක හුඹහක කුල්ලක් ඉතර පෙණ ගොබයක් තිවුණු නාගයෙකුටත් වතුර බේසමක් සමහර දාට තියා ආ බව මතක ය.
හේන් ගොයිතැංඔල මාන්සිය ගෙට ගන්ඩ ඔන්න මෙන්න තියා සමහර කාලෙට වැහි ගම්පොලයා අඩව් අලන්නේ ය. වන්නියට කලට වේලාවට වැහි වාරේ පාන්නේ වැහිගම්පොලයා ය. 

මුං,කව්පි, මෑ ගහෙද්දිං ම ගොබ ඇදෙන්නේ ය. ඒ දාට මූණ අකුලුවා අත්තා නෝක්කාඩු කියන්නේ ය. ගොබ ඇදුණු මුං කව්පි කඩකාරයෝ හතර හීමාවකට වද්දාගන්නේ නැත. සමහර ඒවා තිත්ත ය. දාඩිය මුගුරු වගුරුවාපු අස්වැන්න යකාට ගියාදෙං කියා මුළු ගැහෙන්ඩ තරමිං උන්දැලා අබල දුබල නොවූයේ ය. ගොබ ඇදුණු ඇට කරල්ඔලින් බේරා මාගල් පැදුරුවල ඇඟිලා ගා අව්වේ දමා වේලයි. ගොබ වේලී කැඩුණු පස්සෙං පහුං හාල් හුණ්ඩුවකට හමාරකට ඒවායිං හුණ්ඩුවක් දෙකක් කලවමේ ලිප තියා ඉදවයි. ඒවා කන්ඩ මාළු පිණි නො තිබුණාට ද පුළුවන. ඒ තරං රස ය. පස්සේ කාලෙක අම්මා ද මේ විදියට බත් උයාපු බවක් මතක ය. උකු පොල් කිරි දමාපු මෑ කරල් වෑංජනේට මේ අමුතු බත් මරංඩ පුළුවං තරමිං රස ය.

එකේක වැඩඔලට අත්තා ගමිං ගිය දාට අත්තම්මා මාත් ඇන්න හේං රකිංඩ පය ගාන්නේ ය. හේනේ පැලට ගිය පයින් ඇඳුම්වල ඇමිණී ඇති තුත්තිරි ගලවංඩ පැයක් හමාරක් ගන්නේ ය. ලොකු ටින් කටක දෙපැත්තෙන් යකඩ කම්බියක් අමුණා තනාපු ඇටවුමේ තුන් හතර දෙනෙක්ට ඇති තරමිං තේ වතුර පැහෙන්නේ ඔය අතර ය. වටින් ගොඩිං ඇඳිරි ‍වැටෙන්ඩ ඔන්න මෙන්න තියා ආයෙ ගෙදරට එන්නේ ය. දවස තිස්සේ දහිරිය දැමුවාට ගෙදර ආවාට නිකං ඉන්ඩ බැරි ය. ඉවුම් පිහුම් අතු පතු ගෑම් ඈ අටෝරාසියක් වැඩ රාජකාරි ඉතිරි වී තිබුණේ ය.

වැවෙං හොඳහැටි වතුර නා කියාගෙන ගෙදර ආ පහුං පොඩි පොඩි වැඩඔලිං අත්තා කාලේ ගත කරන්නේ ය. රෑට බත් මාළු කා අහවර වුණායිං කුස්සියට අල්ලාපු කාමරේ විසාල බුරුත මේසේ මුල්ලක ගොඩ ගසා තිබූ පොතක් පතක් ඇන්න මහා සද්දෙං කියන්නේ ය. සමහර ඒවා කවි ය. සමහර ඒවා ගාථා ය. ඒ අතර සංස්කෘත සොලෝක ය. බුද්ධ ගජ්ජය, ප්‍රත්‍ය ශතකය, ධම්මපදය මුලින් ම මා කිවූයේ මහ ගෙදර ආ ගිය කාලයේ ය. අත්තාගෙන් ඒ කාලේ දීම කඩා වඩාගත් ඒ පොත් තාම මගෙ පොත් ගුලේ අතීතස්මරණයෙන් යුතු ව බරසාර නිබන්ධඔලට හේත්තු වී වැටී සිටියි.

ගමේ එහා මෙහා කරක් ගගා ගෙවාපු ක‍ාලේ ගැන කියන්ඩ කතා කොයි තරං දැයි සිහි වෙන්නේ එකක් දෙකක් ලියන්ඩ පටන් ගත්තාට පසු ය. ඒ කාලෙ හීනයක් වාගේ පස්සෙ කාලෙක දිං මේ ආකාරෙට මතක් වේ යැයි මට කිසි ම දාක හිතුනේ ම නැත.

- ශකිල රාජකරුණා - ©
ගමේවිත්ති 

අජිත් කුමාර මූණූ පොතට.

day in the life