මම පත්තරේ ගෙන දෙන නිවසක අගුලු දැමූ තැපැල් පෙට්ටියක් තිබූ නිසා මම දොරට තට්ටු කළෙමි.
මම ඔහුගෙන් ඇහුවා, "සර්, ඇයි ඔයාගේ ලිපි දමන පෙට්ටිය අගුලු දාලා තියෙන්නේ?" "
ඔහු දිගු සිනාවකින් මෙහෙ ම කියනවා..."මට අවශ්යයි ඔබ මට දිනපතා පුවත්පත ලබා දීමට එනවිට දොරට තට්ටු කර හෝ සීනුව නාද කර එය පෞද්ගලිකව ලබා ගැනීමට ...
මම කලබල වෙලා කිව්වා, “අනිවාර්යයෙන්ම, ඒත් ඒක දෙන්නටම අපහසුතාවයක් වගේම කාලය නාස්ති කිරීමක් වගේ නෙ" කියලා
එයා කිව්වා අවුලක් නෑ .. "මම ඔබට සෑම මසකම දොර තට්ටු කිරීමේ ගාස්තුවක් ලෙස වැඩිපුර ගෙවන්නම්. " කියලා.
ඇත්තටම ඔහු මගෙන් ආයාචනයක් ද සිදුකලා , ඔබ දොරට තට්ටු කරන විට එයට පිළිතුරක් නැති නම්, පොලීසියට කතා කරන්න..කියලා..
මම පුදුමයට පත් වෙලා ඇහුවා "ඇයි සර් එහෙම කියුවේ කියලා.
ඔහු පිළිතුරු දෙමින් මට කියනවා, “මගේ බිරිඳ මියගියා, මගේ පුතා විදේශගත ව ඉන්නෙ මම මෙහි තනිවම ජීවත් වෙනවා, මගේ කාලය කවදා එයිද කියා කවුද දන්නේ?” කියලා....
ඒ මොහොතේ මහලු මිනිසාගේ තෙත හා වළාකුළු ඇස් උතුරා ගියේය.
ඔහු කියනවා මම කවදාවත් පත්තරේ කියෙව්වේ නැහැ... මම ඒක ලබා ගත්තේ දොරට තට්ටු කරන්න හෝ දොර බෙල් වල ශබ්දය මට ඇහෙන්නටත් හුරුපුරුදු මුහුණක් බැලීමට සහ අදහස් කිහිපයක් හුවමාරු කිරීමට විතරයි කියලා...
ඔහු අත් දෙක බැදගෙන බැගෑපත්ව මට කියනවා "තරුණයා, මට උදව්වක් කරන්න!" "මේ තියෙන්නේ මගේ පුතාගේ විදේශගත දුරකථන අංකය. කවදාහරි ඔයා දොරට තට්ටු කරොත් මම උත්තර දෙන්නේ නැත්නම්, මගේ පුතාට කතා කරලා කියන්න.. ".
මගේ හිත අසරණ කමින් පිරුණා.. ජීවිතය තුල කෙතරම් තනිකමින් වෙලී සිටින මිනිසුන් සිටිනවද කියලා...
Niluka Damayanthi
All reactions:
5Donad Perera, Rmh Arunashantha and 3 othersLike
Comment
Share
2 comments:
මගේ යහළුවෙක් ලගදි විදේශගත උනා , ඔහු කැපුවත් රට දාල යන්නෑ කියල අපිට විහිළු කරපු දුම්රිය දෙපාර්තුමේන්තුවේ නිලදාරියෙක්...මම හිතන්නේ නන්දසේන ජනාදිපති තුමා හොදටම කරලා,,
ගියසතියේ කතා කරලා කිව්වා අලුත් පාර්ට් ටයිම් ජොබ් එකක් හම්බ උනාලු , කරන්න තියෙන්නේ වැඩිහිටි අය එක්ක දුරකතනයෙන් කතා කර කර ඉන්න එකලු...
මගේ මල්ලී කෙනෙක් නිව්යෝක් වල ඉන්නවා. ඔහුු වැඩිහිටියන් නේවාසිකව ඉන්න ආයාතනයක සේවය කරන්නේ. ඔහුත් කියනවා මානසික සුවතාවය සදහා කරන ක්රියයාකාරකම්.ඒවා බොහොමයක් තනිකම මකන්න කරන කටයතු.
Post a Comment