කමල් පී අලහකොන් - මුණුපොත.
ඊයේ "ඇන් ඇක්සිඩන්ටයක්" සිදුවිය.
අප ගිය වාහනයට අතුරු පාරකින් දැම්ම ත්‍රීරෝද කරුවෙක් ඇන්නේය.
"ඇන් ඇක්සිඩන්ටයක්"කීවේ ඒ නිසා නොවේ ය.
අපේ,වාහනයට ටිකක් ඩැමේජ් ය.
මම වාහන නොඑළවමි.
නමුත් හන්දියකින් වාහනයක් හරවන එක ගැන නියමෙට දනිමි.
ඒ පාඩම මට ඉගැන්වූයේ බස් ඩ්‍රයිවර් කෙනෙකි..
ඒ "ලැක්ට්‍රෝජන් බේබී"ය..
මහනුවර යාපනේ බස් එක ය.
තාර කළු පාට,තඩි මිනිහෙකු වූ ඔහුගේ මුහුණේ ඉරියවු මට තාම මතක ය..
පත මූණ ය.
ඇස් දෙක යකෙකුගේ වගේ ය.
බුලත් වලට කට රතුම රතු පාටය.
ඒ ගැටවර සමයයි.
තාත්තා මට බයිසිකලයක් ඇරන් දුන්නේ ය.
එතකොට මට දැනුනේ තටු ලැබුණා වගේ ය.
එදා ඉස්කෝලෙ ඇරී ඇවිත් හනි හනික බත් පිඟාන ගිල දමා
බයිසිකලයට නැග්ගේ නාගොල්ලේ
තිස්සයියලාගේ ගෙදර මිදුලේ ක්‍රිකට් ගසන්නට යන්නට ය.
මහ පාරේ පිඹගෙන ගොස් නාගොල්ල හන්දියෙන් හැරෙවුවේ
කණ බිම ගෑවෙන ගානට ය.
ඊ ලඟට මතක මහා සද්දයකි.
බයිසිකලේ,ඇළේ,ය..
මම මුණින් අතට පාර අයිනේ ය.
දූවිලි අතරින් මට සී.ටී.බී බස් එක පෙනේ.
ලැක්ට්‍රෝජන් බේබි මට මෙසේ කීවේ,ය.
"ඒයි වේසිගෙ කොල්ලා.
තොපෙ අම්මට කියපිය දරුවො වැඩිනං
පන්සලට දෙන්ට කියලා.
ප......යා!"
කියූ ඔහු බස්එක උගුලුවා ගෙන ගියේ,ය.
පයින් යතත් අදත් හන්දියකින් හැරෙන විට මට
ලැක්ට්‍රෝජන් බේබි මතක් වේ!
අන්න ගුරුවරු!
1 comment:
👍
Post a Comment