මුනු පොතෙන් පිටපත් කලෙමි .
මම කැමැතිම ඇඳුම තමයි අත් තියෙන මේස් බැනියමයි සරමයි. පොඩි කාලෙ නම් ගෙදරට ඇන්දෙ සරම විතරයි. උඩට ඇඳුම් නැහැ. මම රස්සාවට ආවෙ 2006 අවුරුද්දෙ සීමාවාසික වෛද්‍යවරයෙක් විදියට. මම ඉගෙනගත්ත බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාවෙ සංස්කෘතිය විසින්ම මම රැකියාවට ඇඳිය යුතු ඇඳුමත් තීරණය කරලයි තිබුණෙ. සපත්තු මේස් දාල, දිග කලිසමට අත්දිග ෂර්ට් එක ඇඳල, ටයි එක දාල, පින් එක ගැහුවම ඇත්තටම ලස්සනයි. ටයි එක දාගෙන ඉන්න එක ටිකක් අමාරුයි තමයි. ඒත් ඒ අපහසුතාවය මැඩගෙන ඒ ඇඳුම නිසා රාජකාරිය කරන්න අපිට පුදුම පහසුදායක පරිසරයක් හැදිල තිබුණ.
රැකියාවට එන කාලෙ අපි දැන් වගේ නෙමෙයි. ඒ තනතුරේ තියෙන වගකීම් වල හැටියට අපි ටිකක් වයසින් පොඩි පාටයි. ඉත්න් රෝහලේ කොතනට ගියත් රෝගීන්, කාර්ය මණ්ඩලය, ඒ වගේම අනිත් වෛද්‍යවරු අපිව එසැනින් අඳුනගත්තෙ අපේ ඇඳුම් පැළඳුම් විලාශයෙන්. කිසි කෙනෙකුට හඳුන්වල දෙන්න අවශ්‍ය වුණේ නැහැ මම වෛද්‍යවරයෙක් කියල. ඒ වගේම බොහොමයක් ජ්‍යෙෂ්ඨ වෛද්‍යවරු, විශේෂඥ වෛද්‍යවරු සහ අනෙකුත් කාර්ය මණ්ඩලය ඉදිරියේ රෝගීන් ගැන විශේෂඥ වෛද්‍යවරයට present කරන්න ඒකෙන් අපිට ලොකු ආත්ම විශ්වාසයක් ලැබුණා.
ආයතන සංග්‍රහයෙ කිසිම තැනක අපේ ඩ්‍රෙස් කෝඩ් එකක් ඩිෆයින් කරල තිබුණෙ නැහැ. මට කැමතිනම් ඩෙනිමක් ගහල ටීෂර්ට් එක උඩින් දාල යන්නත් තිබුණ. ජාතික ඇඳුම අඳින්නත් තිබුණ. සරමට බැනියම අඳින්නත් තිබුණ. ඒත් එහෙම කරන්න මට කවදාවත් හිතුනෙත් නැහැ හිතුවෙත් නෑ. මම මගේ ජාතික ඇඳුමට ගොඩක් ගරු කරනව. එහෙම කියල කාලයක් තිස්සෙ තියෙන බොහොම පහසුවෙන් දුවන සම්ප්‍රදායට එරෙහි වෙන්න මට වුවමනාවක් ඇති වුනේ නැහැ. සමහර දවස් වලට උදේට දාන ටයි එක ගලවන්නෙ රෑට. දවස පුරාම මැරීගෙන වැඩ කළත් ඒ ඇඳුම තුළ තියෙන අපහසුවට වඩා පහසුව මම අත්වින්ද.
සීමාවාසික පුහුණුවෙන් පස්සෙ මට දිගටම වැඩ කරන්න ලැබුණෙ සේවාමුර විදිහට වැඩ කරන තැන්වල. දැඩි සත්කාර ඒකක සහ හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකක වල අවුරුදු 14ක් වැඩ කළා. පැය හයේ එහෙම නැතිනම් 12 සේවා මුරයට unit එක ඇතුලට ගියාම ආයෙ එළියට එන්නෙ සේවා මුරය ඉවරවෙලා. ඒවයෙ අපි හොඳින්ම හඳුනන කාර්යමණ්ඩලයක් ඉන්නෙ. ඒ වගේම අපි ගැටෙන රෝගීන් ප්‍රමාණය ඉතාම අඩුයි. ඒ නිසා smart casual අඳින්න පුරුදු වුණා. ඒකත් හැබැයි බොහොම පිළිවෙලකට කලේ.
රාත්‍රී සේවා මුර වලදී නිදාගන්න ලැබෙන්නෙ බොහොම පොඩි වෙලාවක්. රෝගීන්ගෙ වැඩ ඔක්කොම ඉවර කරල ළඟ තියෙන රෙස්ට් රූම් එකේ ඇඳට වැටිල ටිකක් නිදාගන්නව. පැය බාගෙකට පැයකට වගේ ඇහැ පියා ගන්න එක තමයි කරන්නෙ. ටික වෙලාවකට වුනත් සරමක් ඇඳගෙන ඒ වෙලාව ගත කරන්නෙ. හොඳට ventilate වෙන හින්ද 😂 පහසුවට නින්ද යනව. ඉතින් ඔහොම ඉන්නකොට කවුරුහරි ඇවිත් දොරට තට්ටු කරනව doctor patient කෙනෙක් ඇවිත්, එහෙම නැතිනම් ලෙඩාගෙ මොනවහරි ප්‍රශ්නයක් කියල.
ඉතින් ඔන්න ඔය වෙලාවට මට හිතිච්ච වාර අනන්තයි මේ සරම ඇඳගෙනම එලියට යන්න තියනව නම් නම් කියල😂. ඇත්තටම ඒ වෙලාවට යුනිට් එකේ ඉන්නෙ රෝගීන් කීප දෙනෙකුයි හෙද හෙදියො, කාර්යමණ්ඩලය දෙතුන් දෙනෙකුයි මමයි විතරයි. සරම ඇඳගෙන ගියත් අවුලක් නැති මට්ටමට එයාල ගොඩක් හිතවත්. ඒත් දඩි බිඩි ගාල ආයෙ කලිසමට මාරු වෙලා ටී ෂර්ට් එක දාගෙන තමයි වාට්ටුවට යන්නෙ.
මොකද හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයෙ නැතිනම් දැඩි සත්කාර ඒකකයෙ රෝගියෙකුට අමාරුවෙලා හාට් මසාජ් දෙනකොට ඇඳ උඩට නැගල දණිස් දෙක මෙට්ටෙ උඩ තියාගෙන තමයි පපු තෙරපුම දෙන්නෙ. ඉතින් මම ආසම ඇඳුම ඇඳගෙන ගිහින් ඒ වෙලාවට ඕක ගැලවෙලා බිම වැටුනොත් එහෙම ආයෙ ඇඳුම ඇඳගෙන එනකොට ලෙඩා ජීවතුන් අතර නැති වෙයි.
ලෙඩා නම් ලෙඩා කියලවත් කියමුකො. ඒත් ඒක දැකල අර යසට ඉන්න මිසීලට හාට් ඇටෑක් එකක් වත් හැදුනොත් අපරාදෙනෙ. ඒක නිසා කැමති ඇඳුම සරම වුනත් ඒ වෙනුවට හිත හදාගෙන හරි සුදුසු ඇඳුම මම තාමත් අඳින්නෙ.
විශේෂයෙන් මිනිස්සු ගරු කරන රැකියාවක තමන්ගේ ඇඳුම නිසා සේවාදායකයින් අපහසුතාවට පත් නොවිය යුතුමයි. මොකද මේ සමාජයේ කෙලෙස් ප්‍රහාණය කරපු අය අති දුර්ලභ නිසා. නීති පොත්වල කොහොම තිබුනත් සමාජයක ජීවත් වෙනකොට අපිට කැමති කැමති දේවල් කරන්න හැමවිටම බැහැ.
ඉතින් මේ දවස්වල ගොඩක් කතාවෙන ගුරුතුමියන්ගෙ ඇඳුම ගැනත් යමක් කියලම නතර කරන්නම්. පළමුවෙන්ම ඔවුන් ඇඳිය යුතු ඇඳුම ගැන බලපෑම් කරන්න මට අයිතියක් නැති බව කියලම පටන් ගන්නම්. මට දැනෙන දේ විතරක් මම කියන්නම්.
සරියක් ඔසරියක් ඇඳල එන ගුරුතුමියන්ට මම පෞද්ගලිකව ගොඩක් කැමතියි. ඒ ඇඳුම තුළම ඔවුන් කෙරෙහි ලොකු ගෞරවයක් ඇති වෙනව. පාසල අවට කොහේ හිටියත් අපි ඒ ඇඳුමෙන් ඔවුන්ව හඳුන ගන්නව. ඒ ඇඳුම තුළ ඔවුන් කෙරෙන් හොඳ පෞරුෂයක් මට පෙනෙනව. සමාජය තුළ බොහෝ කාලයක් මට තියෙන අත්දැකීම් අනුව මේ සාරියට ඔසරියට හැම මිනිහෙක්ම සාපේක්ෂව ගොඩක් ගරු කරනව. ඒ ගොඩනැගෙන පෞරුෂය ඉදිරියේ කාන්තාවකට සමාජයේ ලොකු රැකවරණයක් ආරක්ෂාවක් පවා තියෙනව.
දැන් ඉතින් කියන්න එපා ඇඳුමෙන් මිනිස්සු මනින්න තරම් මේ සමාජය ගෝත්‍රික ද කියල. හේතුව අහන්න එපා. මම මේ කියන්නෙ ඔබ කැමති වුණත් නැති වුණත් මේ මහපොළොවෙ තියෙන යථාර්ථය. ඒක එහෙමම තමයි. ඉතින් ඒක දන්න කිසිම ගුරුවරියක් සාරියෙන් වෙන ඇඳුමකට මාරු වෙන එකක් නෑ. ඇත්තටම ලෝකෙ පහසුම ඇඳුමක් කියල එකක් නැහැ. ඒක තීරණය වෙන්නෙ ඇඳුම අඳින කෙනාගෙ අවශ්‍යතාවය, අපේ සංස්කෘතික සමාජ සහ ආගමික වටිනාකම්, වෘත්තීයමය ස්වභාවය වගේ සාධක බොහොමයක් එකතුවෙලා.
system change කියන්නෙ මිනිසුන්ගෙ ඇතුල වෙනස් කරන්නෙ නැතුව පිටකවරය මාරු කරන එක නෙමෙයි. ඒ වගේම ඇතුලතින් පරිපූර්ණ කෙනා දැනට තියන කවරෙ වෙනස් කරන එක ගැන ඒතරම් වද වෙන්නෙ නෑ කියන එකත් ලියලම මම නවතින්නම්. 👍
ෆොටෝස් ටික නං නිකමට දැම්මෙ 😂😂🙏 notes of imaginary
