මගේ දෙමාපියන් විවාහ වෙලා අවුරුදු 55ක් වෙනවා.
දවසක් උදේ, මගේ අම්මා තාත්තාට උදේ කෑම හදන්න පහළට යමින් සිටියදී, ඇය හෘදයාබාධයක් වැළඳී වැටුණා. මගේ පියා ඇයට හැකි උපරිමයෙන් ඇයව ඔසවා ලොරියට ඇදගෙන ගියේය. උපරිම වේගයෙන්, මාර්ග සංඥාවලට ගරු නොකර, ඔහු ඇයව රෝහලට ගෙන ගියේය.
ඔහු පැමිණෙන විට, අවාසනාවන්ත ලෙස ඇය අප අතර සිටියේ නැත.
අවමංගල්යයේදී තාත්තා කතා කළේ නැහැ. ඔහුගේ බැල්ම නැති විය. ඔහු ඇඬුවේ නැති තරම්ය.
එදින රාත්රියේ ඔහුගේ දරුවන් ඔහු හා එක් විය. වේදනාවෙන් හා නොස්ටැල්ජියාවෙන් පිරුණු වාතාවරණයක් තුළ, අපි ලස්සන කථා සිහිපත් කළ අතර, ඔහු දේවධර්මාචාර්යවරයෙකු වූ මගේ සහෝදරයාගෙන් ඉල්ලා සිටියේ අම්මා ඒ මොහොතේ සිටින්නේ කොහේදැයි ඔහුට පවසන ලෙසයි. මගේ සහෝදරයා මරණයෙන් පසු ජීවිතය ගැන කතා කිරීමට පටන් ගත් අතර ඇය සිටින්නේ කෙසේද සහ කොහේදැයි අනුමාන කළේය.
තාත්තා හොඳට අහගෙන හිටියා. හදිසියේම ඔහු අපෙන් ඉල්ලා සිටියේ ඔහුව කනත්තට ගෙන යන ලෙසයි.
"තාත්තා!" අපි පිළිතුරු දුන්නා, "දැන් රෑ 11 යි, අපිට දැන් කනත්තට යන්න බැහැ!"
ඔහු සිය හඬ අවදි කළ අතර, දිලිසෙන බැල්මකින් ඔහු මෙසේ පැවසීය: "මා සමඟ වාද නොකරන්න, කරුණාකර අවුරුදු 55 ක බිරිඳක් අහිමි වූ පුද්ගලයා සමඟ වාද නොකරන්න."
ගෞරවනීය නිශ්ශබ්දතාවයක් ඇති විය, අපි තවදුරටත් තර්ක නොකළෙමු. අපි කනත්තට ගියා. විදුලි පන්දමකින් අපි ඇගේ සොහොන වෙත ළඟා විය.
මගේ පියා වාඩි වී, යාච්ඤා කර, ඔහුගේ දරුවන්ට පැවසුවේ: "එය අවුරුදු 55 ක් ... ඔබ දන්නවාද? පුද්ගලයෙකු සමඟ ජීවිතය නොකළේ නම් කිසිවෙකුට සැබෑ ආදරය ගැන කතා කළ නොහැක."
ඔහු නැවතී මුහුණ පිස දැමීය.
"එයා සහ මම, අපි හොඳ සහ නරක තුළ එකට සිටියෙමු." ඔහු තවදුරටත් කියා සිටියේය. “මම රස්සාව මාරු කළාම ගේ විකුණලා පදිංචියට යනකොට අපි බඩු පොදි බැඳගත්තා. අපේ දරුවෝ දෙමව්පියෝ වෙනවා දැකලා සතුට බෙදාගත්තා, හිතවත් අය සමුගන්නවා කියලා අපි එකට වැළපුණා, සමහර ඉස්පිරිතාලවල පොරොත්තු කාමරේ එකට යාච්ඤා කළා, සහයෝගය දුන්නා. එකිනෙකා වේදනාවෙන්, අපි සෑම දිනකම එකිනෙකා වැළඳ ගත්තෙමු,
අපි වැරදිවලට සමාව දුන්නෙමු."
ඉන්පසු ඔහු මදක් නැවතී, "ළමයෝ, අද රෑට ඒ හැමදේම නැතිවෙලා මම සතුටින් ඉන්නවා. ඔයා දන්නවද මම සතුටින් ඉන්නේ ඇයි කියලා? මොකද ඇය මට කලින් ගියා. ඇය මාව වළලා දැමීමේ වේදනාව සහ ඒ වේදනාව විඳදරාගැනීමට අවශ්ය නැහැ. , මගේ නික්ම යාමෙන් පසු තනිව සිටීම, මම ඒ හරහා යන්නෙමි, ඒ සඳහා මම දෙවියන් වහන්සේට ස්තූතිවන්ත වෙමි, මම ඇයට බොහෝ සේ ආදරය කරමි, ඇය දුක් විඳිනවාට මා කැමති නොවනු ඇත ... "
තාත්තා කතා කරලා ඉවර වුණාම මටයි අයියලාටයි කඳුළු ආවා. අපි ඔහුව බදාගත් අතර ඔහු අපව සනසමින්, "කමක් නෑ. අපිට ගෙදර යන්න පුළුවන්. හොඳ දවසක්" කියලා.
එදා රෑ මට තේරුණා සැබෑ ආදරය මොකක්ද කියලා. එය හුදෙක් රොමෑන්ටිකවාදය සහ ලිංගිකත්වයට වඩා වැඩි දෙයක්, එය එකිනෙකා අසල සිටගෙන සිටින, එකිනෙකාට කැපවී සිටින දෙදෙනෙක් ... ජීවිතය ඔබ වෙත විසි කරන සියලු හොඳ නරක හරහා ය.
ඔබේ හදවත් තුළ සාමය.