දිනපොත - මාර්තු 8

ඊයේ කාන්තා දිනය.ඊයේ විතරක් කාන්තාවන්ට මුල්ම තැන දීලා. අපේ රටේ කාන්තා ජනගහනය 52% ක් . අධ්‍යාපනයේ, රාජ්‍ය කාර්යාලවල නම් කාන්තා නියෝජනය පැහැදිලිව පේනවා. පෞද්ගලික අංශය ඇගළුම් කර්මාන්තයේ හා තාක්‍ෂණික කර්මාන්ත තුල කාන්තා නියේජනය ඉහලයි. ඒත් ක්‍ෂෙත්‍ර රැකියාතුල කාන්තා නියෝජනය තවමත් අවමයි. දේශපාලනයේ කාන්තාවන්ට නිදහසේ කටයුතු කරන්න ඉඩ දී ඇති බවක් පේන්නේ නැහැ. එයටත් නිදහසේ ඉදිරිපත්වන්න ඉඩ දිය යුතුයි.

අපේ රටේ පාලනය 1956න් පස්සෙත් 1977න් පස්සෙත් පැහැදිලි වෙනසක් සටහන් වුනා. 2023 ත් එවැනි වෙනසක් ඇතිවෙයි කියලා මම හිතනවා. මේ වෙනස පැහැදිලි ලෙසම කණ්ඩායම් කිහිපයක් බලවත් වීමක් ලෙසයි මම දකින්නේ. මින් සුළු ජාතීන් බලවත් වීමත් දේශපාලනයේ බලය සදහා කේවල් කිරීමත් නිර්මාණය වේවි.අස්ථාවර පාර්ලිමේන්තුවක් ඇතිවීමත් එක හොද දෙයක් .ජනාධිපති තනතුර ඒකාධිපති ස්වරුපය පාලනය වීමක්.

ඔය මට හිතෙන දේවල්.

අධ්‍යාපනය ගැන නොයෙක් දේවල් හිතෙනවා. පසුගියදා අධ්‍යාපන ඇමතිතුමාට කලබල වෙලා එතුමාගේ කතාවකදී කවිරත්න ඇමතිතුමියට ලිංගය අවභාවිතාවට පත්කරලා වදන් ප්‍රාහාරයක් එල්ල කලා.

 ග්‍රාම්‍ය වදන් පාර්ලිමේන්තුවටත් ඇවිත්. අසල්වාසි පාසලක විදුහල්පතිවරයෙක් සිසුවක අපයෝජනයට පත්කර රිමාන්ඩ්භාරයට පත්වු බවක් පලවුනා. ගුරුවරුන් වන හිමිවරුන් දෙපලකට එවැනි චෝදනා එල්ල වෙලා තියෙනවා. සමාජයට මොනවා වෙමින් පවතිනවාද ? කියලා හිතා ගන්න බැහැ.ගුරුවරු හිමිවරු ගෞරවණිය තනතුරු දරන්නන්.අපි පරම්පරා ගණනාවක් ඔවුන්ගේ යහ පැවත්ම , ඔවුන්ගේ යහපත් ආකල්ප ගැන , සාරධර්ම ගැන බලාපොරොත්තු ඇතිකරගෙන තියෙනවා. අද ඒවා දිනෙන් දින විනාශ වෙමින් පවතිවා. ඔවුන් කෙරෙහි අපේ පවතින ගෞරවය බැදීම වියකෙමින් පවතිනවා.

හෙට මොනවා හිතෙයිද ?.

notes of imaginary

දින පොත

මම දිනපොතක් ලියමින් සිටියා. ටික කලක් යන කොට මටත් නොදැනීම දින පොතේ සටහන් තැබීම නතරවුනා. අද  මාර්තු මාසේ  අටවෙනිදා. ඔච්චමට කියන්නේ අටවන ජනාධිපති කෙනෙක් අපිට ඉන්නේ කියලා.ඒ ඇටවිල්ලත් නරක නැහැ. දකුණු අතින් සූරලාම අරන් වම් අතින් ඩිංගක් බෙදනවා.

දින පොත ලියන්න පටන් ගන්න කොටම මතක් වුනේ එතුමා. මම පුළු පුළුවන් විදියට සටහන් තියන්න හිතාගෙන පටන් ගත්ත වැඩේ කොයි වෙලා වේ නතර වෙයිද දන්නේ නැහැ. දැන් වයසත් හොද නැහැ.

අතේ තියන ගානට ණය වෙලා හිටපු මට මේ දවස් වල හෙනහුරා ලබලා.අතට එන ගාන එතනම තිබියදී විදුලිය,ජලය,ටෙලිපෝනය, සහ බැංකු පොලියත් ඉහල ගිහින්. ඒ මදිවට ෆාමසියේ බිල හතර ගුණයකින් ඉහල ගිහිල්ලා. මහන්සිවෙලා හොයා ගන්න දේත් උදුරා ගන්න දේශීය ආදායම් කාරයෝ රත්වුන නිවේදන නිතර එවනවා. මේ එකක්වත් කපලා කොටලා වැය සංශෝධනය කර ගන්න බැහැ.අන්තිමට ආහාර වේල , ගමන් බිමන් ස්වයංක්‍රීයව කප්පාදු වෙලා.

අය අටවා ගන්න වෙහෙසෙ මහන්සිය , සැලසුම් ,බලාපොරොත්තු ඇතිකරගත්තත් ඒවා සක්‍රීය වෙන්නේ නැහැ. රටම ගල් වෙලා. IMF සිහිනය අවදි වෙමින් තියෙනවා.ඒකත් ණය ගෙවන්න ගත්ත ණයක් වුනොත් වැඩක් නැහැ. රටේ නිෂ්පාදණය ආනයනය වැඩි දියුණු වෙන ණයක් වුනොත් අටවන වැඩේට අරුතක් එකතු වේවි.

අම්මා තාත්තා සල්ලි නැතිව අසරණ වෙලා ඉන්න කොට හයහතර නොතේරෙන පුංචි එවුවෝ කෑ ගහනවා. කෑ ගහන එක ඉවසන්න බැරිම තැන පුංචි පුංචි තරවටු කරනවා.

මේවා බලාගෙන ඊයේ දවස ගෙවිලා ගියා. හෙට මොනවා වෙයිද ?.

notes of imaginary

කැරොලිනා මාරියා ඩී ජීසස්

“ජනාධිපතියෝ,

උඹ කූඩුවක ඉන්න ගිරවෙක් ලස්සන ලස්සන කතා කියනවා.ඒත් බඩගින්නේ ඉන්න මිනිස්සු ව්‍යාඝ්‍ර යෝ කියලා හිතා ගන්න එක හොදයි.  උන් ඉන්නේ කෝපයෙන්    අවස්ථාව ආපු ගමන් උඹව ගොදුරු කර ගන්නවා“ ---කැරොලිනා මාරියා ඩී ජීසස්

මේ දවස් වල මූණු පොතේ  හුවමාරු වන උධෘතයක් මගේ හිත ලග නතරවුනා.  හිතන්න බොහෝ දේවල් තියෙනවා.  අපේ රට , අපේ රටේ වර්තමාන පරම්පරාව . ඔවුන් ඉන්නේ ව්‍යාඝ්‍රයෝ  වගේ. උන් දත් විලිස්සා ගෙන රතුවුන ඇස් බෝල කර ගෙන කර කවමින් බලා ගෙන ඉන්නේ ගිරවා මරා දමන්න. ඉවසීමේ සීමාව ඔවුන්ගෙන්  ඔබ්බට ගිහින්. සීමාව අවුල් වියවුල් කරන්න අපේ ඇත්තන්ගේ දායකත්වයත් ඉහලයි. එයාලටත් කූඩුවේ හිරවෙන්න සිහින තියෙනවා.ඒකට මග පාදාගන්න  ඉන්න ගිරව් මේ ව්‍යාඝ්‍රයෝ රෑනට  මවන්නේ සුරංගනා ලෝකයක්.

මාරියා බ්‍රසිලියානු ජාතික ලේඛිකාවක්. ඈ සාඕ පවුලෝ නගරයේ පීඩිතයන් සමග මුඩුක්කු ප්‍ර‍දේශයක  ජීවත්වු දිරිය කතක් .ඇගේ ජීවන සටහන් පීඩිත ජීවිතය ඇගෙන්    මුදවා ගත්තත් ඈ දරිද්‍රතාවය සහ පාලකයන්ගේ දුෂ්ඨ  භූමිකාව පීඩිතභාවයේ  සිටම , පීඩිතභාවය අත්විදිමින් සටහන් කලා.                                                                                 

  බ්‍රසීලයේ  සැක්‍රමෙන්ටෝ  නම් කුඩා නඟරයේ දී 1914 මාර්තු මස 14 දින  උපත ලද කැරොලිනා  කුඩා කලම නිවසින් පලා යනවා. ජීවිතය ගැන  කිසිත්  අවබෝධයක් නොමැතිව, දන්නා හදුනා ගත් කිසිවෙත් නැති සාඕ පවුලෝ නගරයට.එතකොට ඇගේ වයස අවුරුදු දාහතක්. පියා මව අතහැර ගිහින්. මවගෙන් ඇයට ආදරය ලැබුනේ නැහැ. මව ගෙන් පලා ආ ඇය සාඕ පවුලෝ  නගරයේ තනිවනවා.මුඩුක්කු ජීවිතයටත් පියෙක් නැති ති දරු මවකගේ උරුමයත් සමග කටුක ජීවන අරගලයක යෙදෙන ඇය විවේක ඇති විට ලියන්න පෙලෙඹෙනවා.

අක්‍රමවත් ව විසිකරන කඩදාසි කැබලි වල සටහන් වන ඇගේ දරිද්‍රතාවයෙන් උණුසුම් වු ලියවිලි පැල්පතේ ගෝණි මල්ලක එකතුවෙනවා. ඈ රීඩර්ස් ඩයිජස්ට් සගරාවට මේ පිටපත් හැරියත් අප්‍රසිද්ධ චරිතයක්වු මාරියාගේ නිර්මාන ඔවුන්ගේ අවධානයට පත්වෙන්නේ නැහැ. කාලය මෙලෙස ගෙවී යද්දී “ අවුඩාලියෝ ඩාන්ටාස්  “ නම්  'ඕක්රූක්ශයරෝ' කියන සගරාවේ සේවය කරන මාධ්‍යවේදියා හමුවෙනවා. අවුඩාලියෝ ඇගේ සටහන් මළු සංස්කරණය කරමින් තමන් සේවය කළ පුවත්පත් ආයතනයේ පුවත් පතේ පළකරනවා.පසුව අවිධිමත් ජීවණ සටහන් මාරියෝගේ දීනපොත් සටහන් ලෙසින් බෞතීස්ම ලබා බ්‍රසීලයෙන් පිටතටත් පැතිරෙමින් මාරියෝ ගේ දූගී ජීවිතයට අරුතක් සපයනවා.

 

The Diary of Carolina Maria De Jesus නම් ලැබු පොත

 පිටවු පසු පොතට ලැබුන ජනප්‍රියතාවය මාරියෝටත් ලැබෙනවා .විශාල ලෙස පිටපත් අලවි වෙනවා.  පොත බ්‍රසීල විශ්ව විද්‍යාලයේ සමාජ විද්‍යාව කරන සිසුන්ගෙ අත් පොතක් බවට පත්වෙනවා. නීති විද්‍යාලයේ සාමාජිකත්වය දීමෙන් ඈ හට  බුහුමන්  කරනු ලැබෙනවා.                                                                                     

1977 පෙබරවාරියේ ඈ මිය යන්නේ ජීවිත කාලයෙන් තුනෙන් දෙකකටත් වඩා කාලයක් තිස්සේ ඇ සිහින මැවූ සෞභාග්‍යමත් ජීවිතය අත්විදිමින්.  

 

අපි අදුරට සාප කරමින් සිටිනවා. එක් පහනක් හෝ දල්වන්න උත්සහා කරන්නේ නැතිව.අපි එක් එක් පහන බැගින් දැල්වුවහොත් අදුර දුරුවෙලා යාවී. මාරියෝගේ ජීවිතය අදුරෙන් ගොඩ නැගුනේ අදුරේ සිට සාප කරමින් නොසිට පහන් එකින් එක දල්වපු නිසා කියලා මම හිතනවා.එය  අහම්බයක් ලෙස පෙනුනත් ජීවිතයේ හැඩරුව වෙනස් කරන දෛවය ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ අප නොසිතනා අයුරින්.නොසිතනා විලසින්.

notes of imaginary

පුංචි ඡන්දේ දොරකඩට ඇවිත්.

     

ටොයියෝ බයියෝ..................වෙනත් වෙනත් විවිධ නම් වලින් ප්‍රතිචාර දක්වනවා. අපිව හදුන්වනවා.හිතවත් වයසක ඇත්තන්ට  බර අවි කියනවා. ප්‍රති පක්සයේ  අය වැඩ බැරි නාකි හැත්ත. වෛරය හාස්‍යය භූමියේ  ගලා යනවා.අපි අසා සිටිනවා. බලා සිටිනවා. “අංකල් මේ පාර වෙනස් කරමු. රටම විනාශයිනේ.............. කියන පුතාලා වෙනස් කරන්න සහයෝගය ඉල්ලනවා.

88 වන විට මට හතලිහයි.  ක්‍රීයාකාරී දේශපාලනයේ නියළුන කාලයක්.  පැතුරුන දේශපාලන ජාලයක මමාත් ඉත්තෙක්. 88 -89 මම සටන් වැදුන පිරිසව ආරක්ෂා කරන්න  කැපවීමක් කලා තෝරා බේරා ගන්නේ නැතිව. මේවා නිහඩව කල සේවාවන්. අඩ බෙර මම 71 දිත්  ඇහුම්කන් දුන්නා....මගේ වයස විසිතුනයි.  ආරක්‍ෂා සහිතව  සටන් බිමේ ඉන්න කොට මට වඩා අත්දැකීම් තිබු  වැඩිහිටියෝ මගේ මොලේ සෝදලා දැම්මා.

ගැහැවානම් ප්‍රේමදාස ගේ ගිනුමේ මගේ නමත් තියෙන්න ඕන. මම කල සේවාව දැන් කාලේ අපි ලගට ඇවිත්  උපදෙස් දෙන අනුශාසනා කරන මේ උදවිය දන්නේ  නැහැ. අසා සිටිනවා මිස වෙන මොනවා කරන්නද ?.ත්‍රීමා විතාරන  අතුරුදහන් වෙන්න දවස් දෙකකට ඉස්සර මට හමුවුනා.  88 89 මම හිටියේ කොතනද කියලා ඉතිරි හරිය ......හිතා ගන්න ඉගියක් ඒ පල කලේ.

අපි වේගවත්......අති ධාවනයක යෙදිලා ඉන්නවා. ගෝඨා ගෙනාවෙත් බලාපොරොත්තු රැසක් සමග. ගෝඨා ට තමන්ගේ ස්වාමි පන්තියට සේවය කරන්නත් හැට නව ලක‍්සයට සේවය කරන්නත්  බැරිවුනා. තමන්ගේ ස්වාමි පන්තිය විසින් ඔහු එලවා දැමුවා කියන අදහසයි මට තියෙන්නේ. ස්වාමි පන්තිය විසින් තමන්ට කැමති පුද්ගලයා රජ කමට ගෙනාවා.

ඒ සමගම දකුනේ ජාතිකත්වය මත ගොඩ නැගුන දේශපාලනය විනාශ කරන්න තිබු අවශ්‍යතාවයත් ඉටු කර ගත්තා. අද දකුනේ සිංහල බෞද්ධ පදනමට නායකයෙක් නැහැ. සී සී කඩ විසිරුන නායකයෝ  රොත්තක් ඉන්නේ. මේ හැත්තට එකගතාවයක් නැහැ.  උතුරේ හා නැගණහිරත් සුළු ජාතීනුත් කේවල් කරන කාලය උදා වෙමින් පවතිනවා. ඔවුන්ගේ අරමුණු ඉටු කරගනීවී. ප්‍රභාකරන් හට යුද්ධයෙන් කර ගන්න බැරිවු  දේ  ඉටුවේවී.

 මෙපමන කලක් රටෙ සිද්ධවුනේ  අපේ චන්දය නොපෙනෙන පිරිසකගේ කැමැත්තට පාලනයවු බවයි. අපිට තනියෙන් රට ගොඩනගා ගන්න පුළුවන් පරිසරයක් තියෙයිද කියන එක වර්තමානය වන විටඋත්තරයක් නැති ප්‍රශ්නයක්.

තනියෙන් රට ගොඩ නගා ගන්නා උත්සහායක අපි රටවැසියන් හැටියට සහයෝගයක් දෙනවද ?.  උත්තරය   ඇත්තටම නැහැ. මට   සිහියට එන එක උදාහරණයක් දක්වන්නම්. අද වියලි කිරිපිටි ග්‍රෑම් 400 ක් රුපියල් 1150.00 යි.  මේ  තත්වයට පත්වෙලා  අවුරුද්දක් විතර ඇති.... අළුතින් කවුරුවත්  කිරි ගවයෙක් හදන්න පෙළඹීලා තියෙනවාද ? නැහැ. වෙළද පලට සාප කරිමින් ඉන්නවා මිස තමන් කිරි නිෂ්පාදනය කර ගන්න හිතන්නේ නැහැ. ප්‍රශ්න තියෙනවා  ගොවි බිමක් නැහැ. කිරි ගවයෙක් ගන්න ආයෝජනයක් කරන්න විදියක් නැහැ. මේවා විසදා ගත හැකි ප්‍රශ්න වුනත්...................ඒවා ලගට එනකම් බලා ඉන්නවා.

අපේ දේශපාලනයත් අංග විකලයි. සැලැසුම් නැහැ.  කරන එකාට බාල්දි පෙරලමින් බලය ඩැහැගන්නා උත්සහායක මිස කරන එකාට සහයෝගය දෙන ප්‍රතිපත්තියක නැහැ. බල්ලා පිදුරු කන්නෙත් නැහැ කන ගොනාට දෙන්නෙත් නැහැ වගේ ප්‍රතිපත්තියක්  ඒක.

 

 

 

 notes of imaginary