ජනතාව
යන්නේ කොයි අතටද ?. තේරුම් ගත නොහැකි අප්‍රබංසයක්ව තිබේ.
රාජපක්ෂ වරුන්ට ඇත්තේ බරපතල
චෝදනාවකි. ඒහි සත්‍යතාවයක් තිබේ .ඒහෙත් රටක් ආර්ථික අගාධයකට තල්ලු කිරීමට
තරම් සොරාකෑ බවක් පැවසීම තාර්කික කරුනක් නොවේ. “මීදුම” බයියෙකු රාජපක‍්ෂවාදියෙකු
ලෙස අවමන් විදීමට මේ නිගමනය හොදටම ප්‍රමානවත්ය.
මේ
ආර්ථික අවපාතය පිලිබදව පලමු රතු ඒලිය දක්වන්නේ ආචාර්ය ඒන්.ඒම්.පෙර්රා මුදල් අමාත්‍යවරයාව සිටි
සිරිමාවේ බණ්ඩාරනායක රජය සමයේ යයි මීදුමට හිතයි.
ඒවකට රටතුල සීමා ඇති කරමින් සහල් ,සීනි ,මිරිස්
සහ රෙදි පිලි වැනි වෙනත් දේශීයව නිෂ්පාදන
කල හැකි අහාර ද්‍රව්‍ය ආනයනය නතර කිරීමට හා සීමිත ආනයනට නීතී පනවමින් ඒම ද්‍රව්‍ය
සලාක ක්‍රමයට බෙදා හැරීමට කටයුතු කල බව අපට මතකය.
ඒයත් පෝලිම් යුගයක් විය.
ඒම තහංචිත් සමග රට පුරා වගා කටයුතු පුළුල් කල අතර
රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය විසින් පුළුල් ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ද ඇති කල බව මීදුමට සිහිපත්
වන්නකි..
ඒකලද
මෙකල මෙන් මාධ්‍ය දෙපිලක සිටිමින් රජය විවේචන කල අතර “දවස’ වැනි පුවත් පත්
මඤ්ඤොක්කා ආහාරයට ගැනීම නිසා , මඤ්ඤොක්කා විසව ජනතාව මිය යන පුවත් නිතර පල කල බව
මීදුමට මතකය. ඒ නිසාම දවස මාධ්‍ය ආයාතනය වසා දැමීමට රජය කටයුතු කල බව සිහිපත්
වන්නේය.
මෙම අවධියේ සීනී නිෂ්පාදනය සදහා පුළුල් ලෙස උක් වගා කිරීමේ ව්‍යාපාරයක් ඇරඹි අතර
හල්දුම්මුල්ල , කොස්ලන්ද , වැල්ලවාය ආශ්‍රිතවද විශාල බිම් ප්‍රමානයක උක් වගා කලේය.
එකල සීනි වලට ආදේශකයක් ලෙස උක් හකුරු නිෂ්පාදනය විය.
ආහාර හිගය තේමා කරමින් 1977 මැතිවරණය පැවතුවුන
අතර ඇට අටක් සහන මිලට දෙන ප්‍රතිඥාව සමගින් ජේ.ආර්.ජයවර්ධන මැතිතුමන්ගේ “ධාරමිෂ්ඨ
සමාජය”බිහිවිය. ආර්ථිකය සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ විවෘත විය. දේශිය කර්මාන්ත වැසී ගියේය.
ඉදිකට්ටේ සියළු බඩු භාණ්ඩ ආනයනය කිරීම සිදුවිය. ආනයනය සහ අපනයනය අතර පරතෙරයක් ඇති
වීම ඇරඹීය.
ඒ අතර නිෂ්පාදන ආර්ථිකය වියකෙමින් සේවා ආර්ථිකයක
පිහිට පැතීම ඇරඹීය.
1971 කැරුල්ල , 1989 ජවිපෙ පිබිදීම , උතුරේ
යුද්ධයත් අපේ ආර්ථිකය පසු බෑමට හේතු සාධක විය. ජේ. ආර්ගේත් ප්‍රේමදාස යුග වලින්
පසුව ඇතිවු වර්ජන ද අපේ ආර්ථිකය අඩපන කිරීමට හේතු සාධක විය.
ණය ආධාර මත සිදු කල මහවැලි ව්‍යාපාර වැනි ව්‍යාපාරයන්
ආයෝජනයන් වු අතර නිසි කළමනාකරණයකින් ඇගයීමකින් තොරව ඉදිකල අධිවේගී මාර්ග හම්බන්තොට
වරාය හම්බන්තොට නවීකරණය , නෙළුම් කුළුන වැනි ව්‍යාපෘති අපේ ණය බර වැඩි කලේය.
රට වෙළද ව්‍යාපාරයක් පවත්වාගෙන යන අන්දමින්
වැසියන් නඩත්තු කරමින් ණය ගැණිමත් ,ණය ගෙවීමත් කරමින් ආදයමකින් තොරව ස්ථාවර වියදම්
සදහා ආයෝජනය කරමින් ණය මතින් වැසියන් ජීවත් කිරීමට ගත් උත්සහායේ අවසාන ප්‍රතිපලය
වෙතට දැන් අප පා තබා ඇත.
මෙයට අඩු වැඩි වශයෙන් වගකිව යුත්තෝ පසු කාලයේ රට
කරවු සියළු දේශපාලනඥයෝය. දේශපාලනඥයන් විසින් නිසි කළමනාකරණයකින් නිසි දිශානතියකට
ජනතාව යොමු කලේ නම් මේ ව්‍යාසනය සිදු වන්නේ නැත.
අද වුවත් ජනතාවට අවබෝධයක් ලබා දීමට කටයුතු කරන්නේ
නැතිව බලාපොරොත්තු ඇති කරමින් සිටිනවා මිස වෙනත් දෙයක් කරන්නේ නැත.
.jpg) |
| ආහාර අර්බූදය දරා ගත නොහැක. |
.jpg)