වෝටර් ඒජ් -වතුරේ ගියා

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ලබා දුන් විශිෂ්ඨ ගනයේ නඩු තීන්දු දෙකකටත් නියෝග කිහිපයකටත් පසු ගිය සතියේ අප අවධාණයට යොමු විනි. එකක් මහ භාණ්ඩගාරයේ ආචාර්ය පී.බි.ජයසුන්දර මහතාටත් අනෙක ජනාධිපතිනි චන්ද්‍රකා බණ්ඩාරනායක මහත්මියටත් වීම අවධාණය යොමුවීමට ප්‍රධාන හේතුව විය.මෙම නඩු තීන්දු දෙකම තම බලය ඉක්මවා කටයුතු කිරීම හේතුවෙන් වරදක් සිදුව ඇතැයි පදනම මත ප්‍රකාශයට පත් වූ නඩු තීන්දුය.

මට මහින්දයන් ජනාධිපති තනතුරේ දිවුරුම් දීමෙන් අනතුරුව ජාතිය අමතා කළ ප්‍රථම කතාව සිහිපත් වේ. ‘‘මම මේ රටේ භාරකරුවා මිස අයිතිකරුවා නොවෙමි. මම පවතින නීතිය ක්‍රියාත්මක වීමට ඉඩ හරිමි’’. යන්නයි ඒ. එතුමා මිහිදු හිමියන් සහ මැකියාවෙලි දෙදෙනාම උපුටා දක්වන ලදී. අනාගතයේදීත් මෙරට පහල වන රාජ්‍ය නායකයින්ද මෙම ආදර්ශයම ගන්නේ නම් වර්ථමානයේ සිටින්නාවූ දේශපාලකයෝද යම් තරමකට අපේ දුප්පත් මවු බිම සූරාකෑමෙන් වලකිනු ඇත. මහින්දයන් ද තම ප්‍රකාශයේ පිහිටා සිටියාද නැද්ද යන්න අනාගතය විසින් තීරණ‍ කරනු ඇත.

ධාර්මිෂ්ඨ සමාජයකට අප රැගෙන ගිය ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන උතුමාණ මැති ඇමති වරුන් වංචනිකයන් වීම වැලක්වීමේ අරමුනින් නෛතික වරප්‍රසාද ඉහළ මට්ටමකට නැන්වූවා මතකය.එහෙත් පෘතග්ජන මිනිසුන් වන මේ සත්ව වර්ගයාද කොතෙක් ලැබූවත් සෑහීමකට පත්නොවන්නේමය. මේ මිනිස්සු ඡන්දදායකයාගේ දහඩිය සුවද අදුරන්නේත් ඉවසන්නේත් මැතිවරනය අවසන් වන පස්වරු හතරවන පැය දක්වා පමනකි.කොයිතරම් ප්‍රසන්න මුහුණක් පෙන්නුවත් ඉන්පසු නම් ඡන්දදායකයා මහත් කරදරයක් ලෙස මේ මිනිසුන් සලකන බව පැය ගනනක් පෝලිම සිට මුණගැසෙන විට අපට සිතෙනු ඇත.

පාර්ලිමේන්තුවේ කෙරෙන විවාදයකදී මේ උත්තමයින් දෙසා බාන්නේ මොනවාද කියා විමසා බලන්න. බාල දුවිඩ චිත්‍රපටියකත් පාර්ලිමේන්තුවේ කරන කතාවකත් වෙනසක් තිබේනම් ඒ භාෂාවේ පමනය. ධාර්මිෂ්ඨ සමාජය ඇරඹීමට පෙර පාර්ලිමේන්තුවේ හැන්සාර්ඩ් වාර්තා සහ වර්තමාන හැන්සාර්ඩ් වාර්තාත් කියවා බලනවිට මේ අහසත් පොලවත් අපට හමුවනවා ඇත.

වර්තමානයේ මුදල් නොමැති නම් මැතිවරනයකට තරග කල නොහැක.උසස් අධ්‍යාපනයට යොමුවු අය වෙත ඒ සදහා යොදවන්න තරම් මුදලක් උපයාගන්නට විශ්‍රාම යන තුරුවත් නොහැක. වර්තමානයේ දේශපාලනට එක්ව ඇති බොහෝ දෙනා ව්‍යපාරිකයෝය. මුදල් සමග තමන්ට නොමැති සමාජ පිලිගැනීම ලබා ගැනීමට දේශපාලනට පිවිසෙන මොවුන්ට ඇත්තේ ව්‍යාපාරික ඥාණය පමනකි. එයත් අධ්යාගපනයත් සමග ලැබෙන ව්‍යෘපාරික ඥාණයක් නොව වාසනාවට පහලවන ව්‍යාපාරික ඥාණයකි. මොවුන් පාර්ලිමේන්තුව තුල මෙන්ම පලාත් සභාව තුලද පාවිච්චි වන්නේ සිග්නල් කනු වශයෙන්ය.
මේ සිග්නල් කනු සියල්ලටම අත උස්සමින් කටයුතු කරන්නේ නොදැනුවත් කමත්, තම පැවත්මත් උදෙසා මිස රට ජාතිය ගැන හිතමින් නොවන බව පැහැදිලි ය. මෙවැනි රැළක් නිර්මානය කරගන්නා නායකයින් රට ජාතිය තම සාක්කුව තර කරගන්නා පිනිස විකුනා ගනිමින් සිග්නල් කනුවලටද ගරා ගැනීමට පුංචි ඉඩ කඩක් ලබාදීම මේ දේශපාලනයේ සංස්කෘතිය බවට පත්ව ඇත.