සබද අපි කදු නොවෙමු .

දිනපොත ලියවෙන්නේ කාලෙකට පස්සේ. හැමදාමත් මේ පදවැලෙන් තමයි ලියන්න පටන් අරන් තියෙන්නේ. හෙටත් ලියන්ම් කියලා සමුගන්න මම ඒ හෙට උදා කරගන්න ලොකු කාලයක් ගන්නවා.

ජීවිතය ගෙවෙන්නේ එදාට වැඩිය වේගයෙන්. මම ඉස්සර කාලේ දිනපොතක සටහන් තිබ්බා වයසත් සමග මෝරන ජීවිතයට ඒ දිනපොත් අතර තියෙන සටහන් නැවත කියවන විට මළවිකාර කියලා මටම හිතුනා. මේ සටහනුත් දිනපතාම ලියවිලා තිබුන සටහන් නෙමෙයි.

පසුකාලෙක මගේ මාමන්ඩියගේ දිනපොත් කිහිපයක් කියවන්න ලැබුනා ඒ එතුමාගේ මරණින් පසුව. එතුමා ගිය ගමන් බිමන් වන්දනා ගමන් දවසේ දේශපාලන තොරතුරු සමග කාලගුනය.දවසේ වැඩකටයුතු හමුවු පුද්ගලයින් පිලිබද දීර්ඝ දවසේ සටහන් ඒ දිනපොත් වල සටහන්ව තිබුනා.

මම 1989 ප්‍රේමදාස කාලේ ඒ තාලෙට පැවත්වුන මැතිවරණයෙදී මගේ සහෝදරයෙකුගේ (ශ්‍රීලනිප) මැතිවරණ ජයග්‍රහණයට උරදීලා හිටියා.  මම නිතර ගැවසුන ගම්මාන එකල සහෝදරවරු දෙස හැදුන්වුන සහෝදර පිරිසගේ අර්ධ පාලනයට යටත්ව තිබුනේ. මගේ දෛවය මේ කාලේ දෙපැත්තට දෝලනය වුනා. මට මැතිවරණ ප්‍රචාරක කටයුතු පවත්වා ගෙන යන්න අවකාශ ලබා දුන් සහෝදරයෝ මහ මග මගෙන් සමු අරන් තිබුන වාර අනන්තයි. මට තිබුන ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අරමුණ විරුද්ධ දේශපාලනිකයන් හදුනා ගෙන තිබුන නිසාදෝ මම නිරුපද්‍රිතව රැකුනා. ඒ දේව වරප්‍රසාදයකින් දෝ මගේ අදහස් ප්‍රකාශ කිරිම සහ මා හදුනාගෙන   තිබීම නිසා කියලා අවුරුදු  විසිහයකට පස්සේ මම හිතනවා.

දවසක දවස ගැන හිත හිතා ඉන්න මට කොල කෑල්ලක සටහන් වෙලා තියෙන මේ පදවැල හමුවෙනවා. අවුරුදු හතලිහක් විතර වෙන ඒ කාලේ මගේ වයස මේ ගීතය හදුනාගන්නේ අපි පසු බසිමු ,  අපි හෙමින් කතාකරමු, එකිනෙකා පරදා අපි ඉහල යා යුතු නැහැ කියන්නා වගේ. හැපෙන්න බැරි තැන පසු බහින්න මගේ හිත මේ ගීතය නිසා ඒ  කාලේ පුහුණු වුනා. පරිසරයේ ගොඩනැගෙමින් තිබුන මූසල නිහඩතාවය මැදින් මට විශාල වැඩිහිටියෝ පිරිසක් ඇතිවුනා.

මේ විවරණිකාවත් එක්ක අද දිනපොතේ ලියවෙන්නේ විශාරද ගුණදාස කපුගේ යන් ගැයු ගීතයක් ගැන සටහනක්.

සබඳ අපි කඳු නොවෙමු උනුන් පරයා නැගෙන

සුනිල දිය දහර වෙමු එකම ගඟකට වැටෙන.....//.

වියරු ගිනි දැල් නොවෙමු  වනය අවුලා තබන

සිහිල දෙන වැස්ස වෙමු දැවෙන කැළයට වසින......

සබඳ අපි කඳු නොවෙමු උනුන් පරයා නැගෙන

සුනිල දිය දහර වෙමු එකම ගඟකට වැටෙන......

නපුරු හීනය නොවෙමු  ළමුන් නිදි සුව බිඳින

සොඳුරු අඬහැරය වෙමු දනන් නින්දෙන් මුදන....

සබඳ අපි කඳු නොවෙමු උනුන් පරයා නැගෙන

සුනිල දිය දහර වෙමු එකම ගඟකට වැටෙන....//

1971 තරුනයන්ගේ අවදි වීම මම දැක්කේ සතුටු සිතකින්. ඒ කාලේ මගේ වයස අවුරුදු 23යි. 1989 දි මගේ වයස අවුරුදු හතලිස් එකයි.උදාසීන සිතිවිල්ලක් ඇති වෙලා තිබුනා වගේම කොහේදෝ බලපෑමකට අපේ රට විනාශය කරා ගෙන යනවා කියන හැගීමක් ඒ කාලේ ඇති වෙලා තිබුනා. පෞද්ගලීකරනය කරන්නට නොහැකිවූ රාජ්‍ය ආයතන විශාල ප්‍රමාණයක් සහෝදරවරුනුගේ ගිනුමට ලා ගිණිබත් කලා. ඒ තැන්වල සහෝදරයොත් වැටී ගිණි බත්වුනා.

පසුකාලයක මේ ආයතන පෞද්ගලිකරණය වුනා. නැත්නම් අර්ධ රාජ්‍ය සමාගම් බවට පත්වුනා.

අද මම 67 වියේ.

අද  දේශපාලන විකාර දැකලා මගේ හිත කම්පා වෙනවා. සියල්ලෝම උත්සහා කරන්නේ “ කදු වෙන්න !.“දේශපාලන කදු වෙන්න.

කිසිවෙකුට සොදුරු අඩහැරයක් , සිහිල දෙන වැස්සක් වන්න ඕන කමක් නැහැ. -අපේ දරුවෝ දකින්නේ නපුරු හීනයක් !.ඒ නපුරු හීනය එක් එක්  දේශපාලන කෝන වලින් කැමරා ගත වෙලා අපේ දරුවන්ගේ අනාගතය පේනවා.ඒ හීනය තුලින් ගීණි දැල් මැවෙනවා

1989 දරුවන් 2015 වන විට අවුරුදු විසි හයක තරුන තරුණියන්  බවට පත්වෙලා.මේ අයට සුනිල දිය දහරක් ,සිහිල දෙන වැස්සක සොදුරු අඩහැරයක් වෙන්න ඔන මේ මකබාස්ලාට ඕන කමක් නැහැ.

රාජ්‍ය නායකයා පටන් සියල්ලෝම විකාර දොඩවනවා.පිස්සන්ගේ දේශයක අපිත් පිස්සෝ බවට පත්වෙනවා. අපි බෙලහීන වන විට බාහිර බලවේග අපිව බිලි ගන්නවා.

notes of imaginary

මීදුම ස්වයං විවේචනයක.

අවිවේකී බව වියමන් කරන්න අවහිර වෙලා මාස ගනනාවක් කිසිදු වැදගත් කමක් ඇති  සිතුවිල්ලක් සටහන් වුනේ නැහැ.

බොහෝ දවසක පටන් ගත්ත වියමන එවර කරන්න බැරිවෙලා හිරවෙනවා. මේ අතර වාරයේ මීදුමගේ පරිගණක යන්ත්‍රාලයටත් නොයෙක් කාර්මික ආපදා අක්‍රමිකතා වලට මුහුණ දෙන්න සිද්ධවුනා .

ඒ අතරෙ  වියමන් මේසෙට පංගු කාරයෙකුත් එකතු වුනා. ‘ අම්මේ .  මේ කම්පියුටරේ සීයාගෙයි මගෙයි නේ “ කියාගෙන එන මුනුපුරා මාව කම්පියුටරය ලගින් පලවා හැරියා. ගොනුවෙන සිතිවිලි   ඊට පස්සේ හිරවෙලා ,  ආයෙත් මුලින් පටන් ගන්න ගියාම  රසවත් බවින් තොරවුනා . වැඩක් නැහැ කියලා DELETE වුනා.එය අතරේ DESK TOP එක මටත් හොරා විශ්‍රාම ගියා. පැරණි වර්ගයේ DESK TOP එක පැරණි නිසාම විශ්‍රාම ගන්වන්න වුනා. - එයයි මමයි එක වයසේ.

ඒ  අඩුව පුරවන්න ගෙනා laptop එක දවසින් දෙකින් මුණුපුරා අයිති කරගත්තා. සීයේ මේක මට දෙන්න කියලා. දැන් ‘අම්මේ මේක මගෙනේ “කියන  මුණුපුරා paint වට ගිහින් චිත්‍ර අදිනවා. laptop එ laptop කේ පුරවා තියෙන අධ්‍යාපනික වැඩ සටහන් වලින් අකුරු කරනවා. සීයට සීයගේ පුංචි කාලේ මතක් වෙනවා.සීයා ගල්ලෑල්ලේ- ගල්කූරෙන් ඉරි ඇන්ද හැටි. මිදුලේ වැලි මාලිගාවේ සක්විති වුන හැටි. මුණුපුරා ඒ සියල්ල කම්පියුටරේ මවා ගන්න හැටි බලා ගන්න එකත් සීයට ලොකු කමක්.

මාස දෙක තුනක් මුණුපුරාත් එක්ක laptop එක බෙදා ගන්න කරපු අරගලය නිමාවට පත්කරලා සීයත් laptop එකක් ගෙනාවා. එකෙන්  සීයගේ පරිගණක යන්ත්‍රාලය නවීකරණය වුනා. මුණුපුරා මේසේ එක කෙරවලක වැඩ කරන අතරේ සීයට අවහිරයක් නැතිව ජීවිතය දිය කරන්න පුළුවන් පරිසරයක් ඇති කර ගන්න පුළුවන් වුනා.කොහොමද ? ජීවිතය. කියලා අහන ප්‍රශ්නෙට සීයගේ උත්තරය “ නිදහසේ හිරවෙලා “ කියන්න සීයා පුරුදු වුනේ ඔහොමයි.

මාස ගාණක් පැත්තකට දාලා තිබුණ නිර්මාණ සිතිවිලි අවදි කර ගන්න එක මහ අසීරු වැඩක්.මේ අතරේ දින සීයයට සහයෝගය දෙන්න කියවීම ඇසීම බැලීම අත්හැරලා දාලා තිබුනා. තාමත් එහෙමයි. මහ මූදේ මැද ගිල්වලා දාන්න ඕන කුනු කන්දල් අපේ කනේ පුපුරවනවා. ඇස් ඉදිරියේ දිගාහරිනවා. හුස්ම ගන්න බැහැ ගන්ධස්කාරේ.මේ නිසා රට තොට ගැන ලියන එකත් අත්හැරුනා. නිර්මාණ සිත අවධිකරගෙන ලාම්පු තෙලේ ගිල්වලා මලකඩ සෝදා ගෙන අවදි කරගන්න මහත් පරිශ්‍රමයක් දරන්න වෙනවා.  ඒ ව්‍යායාමය තමයි මේ කරන්නේ.

අද මම පුංචි සිද්ධියක් කියලා  මේ වියමන නතර කරනවා.නැත්නම් මගේ පුරාජේරුව විතරක් මේ වියමනේ තියෙන්නේ කියලා ප්‍රතිචාර පලවෙයි මට සවුත්තුව දාලා.විශ්‍රාමිකයා ගේ දවල් කාලයේ ගතවෙන්නේ නිර්මාණ උල්පතක.  වනපොත් කරගෙන විත්  වියමන් කලොත් දවසට එක වියමනක් නෙමෙයි වියමන් දහයක් කරන්න පුළුවන්. ඔයගොල්ලන්ට මතකද දිවයින ඉරිදා සංග්‍රහයට  ලියන ‘තානායම් පල්ලාගේ සටහන “  තානායම්පල්ලා සිටින පරිසරයක වගේ කාලය ගෙවන මීදුම ට දකින්න අසන්න ලැබෙන දේවල් තුලින් මනා සමාජ විග්‍රහක් ගොඩ නගා ගන්න පුළුවන්.

මේ එක චරිතයක් . නමින් “සේකර“ කියමු.

සේකර ගේ වයස අවුරුදු පනහක් විතර වෙන්න ඇති. සතියේ දින දෙක තුනක් මනාව හැද පැළදගෙන නවයට දහයට බීමහලට ගොඩවෙන සේකර බීම හලින් පිටවෙන කොට හවස් යාමය වෙනවා.ඒත් කාගේ හෝ ඇනවුමකින් ගෙන එන ත්‍රි රොද රථයකින්.මේ අතර කාලය ඔහු පදමට මත් වෙනවා. බීම හලේදී මුණ ගැහෙන කවුරුන් හෝ සමග නැත්නම් මේසෙක ඉස්සරහ තියෙන පුටුවත් එක්ක බරපතල සංවාදයක්.මාතෘකාව විවාහය, තනිකම, පාළුව සෙනසුරාදා දිනක නම් ලංකාදීප සිළුමිණ පත්‍රදෙකේ  තියෙන වයස අවුරුදු හතලිහට වැඩි විවාහයෙන් වෙන්වුන මංගල යෝජනා සමග සංවාදයක්.

මට මතක් වෙන්නේ කරුනාසේන ජයලත් ලියු පසුකාලයක ලෙස්ටර් ජේම්ස් පිරිස් අධ්‍යක්ෂණය කල ගොළු හදවතේ  සුගත්. සුගත් දම්මි ආදර කතාවට සමාන නොවුනත් සේකර ඉන්නේ බලවත්ම පාළුවකින්.ආදරයට  සෙනෙහස ට කොයිතරම් දේවල් කරන්න පුළුවන්ද ?  

.තනියෙන් මේ ප්‍රශ්නය විසදා ගන්න ශක්තිමත් නොවු ඔහු “ අප්පුච්චා මට සලකන්නේ නැහෑ “ කියලා පියාට චෝදනා 
පත්‍රයක් දමනවා.මේ ගැටළු ප්‍රශ්න පත්‍ර විසදා ගන්න අනුගමනය කරන ක්‍රියා පිලිවෙත සුදුසු ම නැතිවුනත් මානසික රොහලක රොගියෙක්ව නේවාසික වනවාට වඩා මේක අපුරු විසදුමක්.

   

notes of imaginary