යමන් කලුවේ ගෙදර යන්න

යමන් කලුවේ ගෙදර යන්න, කන්ද උඩින් අදුර එනව

උඹට වගේ මගේ ඇඟටත් හරිම විඩාවක් දැනෙනව

අදුර තමයි අපේ ඇගපත, නිවන්න දෙවියන් එව්වේ

හනික යමන් ගාල් වෙන්න, පිදුරු ගොඩේ ගෙයි මුල්ලේ

උදේ හිටන් අව්කට්ටේ, උඹව තියන් මැඩෙව්වට

උඹේ හිතට අමාරුදැයි, කියාපන්කෝ දැන්වත් මට

කරුමේ තමයි පලිසන් දෙන්නේ අප ගේ මේ විදියට

බුදු හාමුදුරුවෝ කිව්වේ ඒක තමයි දුක නිමන්න

ගෙදර ගිහින් ඇළ ගාවින් හොඳ තණකොළ ටිකක් උඹට

තලු ගහ ගහ බඩ පිරෙන්න ගෙනත් දාන්නම් කන්නට

දෙයියෝ තමයි අඳුර දුන්නේ අපේ ඇඟපත ගිනි නිවනට

හනික යමන් ගාල් වෙලා අඳුරු රෙද්ද පෙරවගන්ට

මගේ කකුලේ කටු ඇනිලා, ඉවසන්නට බැහැ රිදෙවි

අන්දකාරෙ තෙල් ගාලා, ඒ විසකටු ඇද දමාවි

හැන්දෑවට උඹ ඉඳගෙන, තලු ගහනවා මට ඇහෙනව

උඹට කලුවෙ, හුඟක් හොරද හැන්දෑවට නින්ද යනව

අඳුර ඇවිත් මගේ නළලට නම් මන්තරයක් කියනව

ඒ එක්කම ඇහැ පියවෙල එළිවෙනතුරු නින්ද යනව

දෙයියෝ තමයි අඳුර දුන්නෙ, අපෙ ඇඟපත නිවාලන්න

යමන් කලුවෙ ගාල් වෙලා, එකට වැටී නිදාගන්න

තුනටිය මගේ කකියනවා බොහොම නො සැහෙන විදියට

අඳුර හැඳි තෙල් ගාලා අතගාවිය එය හිමිහිට

අඳුර රෙද්ද පෙරවාලා අපෙ ඇඟපත නිදි කරාවි

අඳුර අපෙ දුක නිවලා දාහක් ගින්දර නිවාවී

-----ගුණදාස අමරසේකර

අපේ උසස්පෙළ පන්තියේ සාහිත්‍ය විචාරය ට තිබුණු ලස්සණ කවි පන්තියක් ..අඳුර ..රූපකයක් විදිහට දුගීබව,අසරණ කම මෙන්ම සැනසීම දනවන බව අවස්ථානුකූලව පෙන්වා දෙන ගැමියා,තමාට ගොවිතැනේදී උපකාර කළ සගයාට මිතුරෙකු ට මෙන් කාරුණිකව ආමන්ත්‍රණය කරනව..කලුවාගේ වේදනාව තමාගේ වේදනාව සේ සලකා ,ලෙන්ගතු සිතින් කරන කතාව හරි අපූරු යි .චිත්තරූප නිරායාසයෙන් මැවෙනව. ඒ අවදියේ සඳැස් නිර්මාණය ,ව්‍යවහාරික බසට එක් කළ නිදහස් කවියෙක් ,ගුණදාස අමරසේකර .ව්‍යංගාර්ථය කවිය අතරින් ගලා යන්නෙ රසිකයා ට වටහාගෙන විඳින්න ඉඩ සලසමින් ..රසාස්වාදය කරන්න මොනතරම් කටුක , එහෙත් සරල සුන්දර ගැමි පරිසරය ක් එදා තිබුණ ද.......
අමරසේකර යන් ගෙ ශෘංගාරය පිරුණු කවි වලට වඩා ,මේ කවිය රසිකයා වැළඳ ගත්ත ආදරෙන්.

 එතුමා ට අපේ ගෞරවය .

සටහන රෝ . සි 

හක් ගින්දර නිවාවී

================================ ගුණදාස අමරසේකර

A day in the life

කිරිදි ඇල්ල - පැල්මඩුුල්ල.

කිරිදි ඇල්ල මගේ මතකය දශක පහකටත් එහා අරගෙන යනවා. අපි දහයේ එකොළහ වසර වල ඉන්න කාලේ...........සෑම සැමරීමකම තෝරා ගන්නේ කිරිදි ඇල්ලට චාරිකාවක්.

එදා අද වගේ ජනාකීර්ණ නැහැ. යාබද සරු සාර තේ වත්තක්. අද ජනාකීර්ණ වෙලා තේ වගාව වෙනුවට අවුුරුදු තිහ හතලිහයක් වයස වනාන්තරයක්. අපි පැල්මඩුල්ලේ සිට මේ ගමන ගියේ දෙනවක ගග දිගේ. අතරින් පතර කෛටි මාර්ග ගම්මාන පහුකරගෙන මේ ගිය ගමන් චමත්කාරයි. අපිට පින්තූර ගන්න කැමරා තිබුනේ නැහැ. ඒත් හිතේ ඇදුන පාරිසරික සෞන්දාර්මක චිත්‍ර තවමත් අවධි කරන්නේ සුනන්දරාත්මක මතකයන්.

රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ පැල්මඩුල්ල නගරයේ සිට කුට්ටාපිටිය අතුරු මාර්ගයේ කිලෝ මීටර් හතක් දුර ගෙවන කුට්ටා පිටිය හමුවනවා.කුට්ටටාපිටියේ ශ්‍රී පාද රක්‍ෂිතයේ කිරිදි ඇල්ල පිහිටා තියෙනවා.

උසින් ලංකාවේ දිය ඇලි අතර හත්වෙනි ස්ථානය ගන්නේ කිරිදි ඇල්ල. උස මීටර් 116 යි.

දියඇල්ලේ පාමුලට ලගාවෙන්න නම් මාර්ගයේ ඉදන් තවත් මීටර් 500ක් විතර පල්ලෙහාට ගමන් කරන්න ඕනෙ. කිරිදි ඇල්ල සංරක්ෂණය කිරීම හා වැඩිදියුනු කිරීමේ ව්‍යපෘතිය මගින් ඇල්ල පාමුලටම යනකම් තියෙන අඩිපාර පඩිපෙළවල් හදලා සකස් කරල තියෙනවා. ඒත් වර්තමානෙ වෙනකොට මේ මාර්ගය නඩත්තුවක් නැතිකමින් වල්බිහි වෙන්න පටන්ගෙන තියෙන නිසා ගමන ටිකක් දුශ්කරයි.

 

A day in the life

ජීවිතයේ සඳෑ සමයේදී

 ජීවිතයේ සඳෑ සමයේදී ඔබ කඳවුරු තුනකට කොටු වේ. මෙම අවස්ථා තුනේදී දුක් නොවන්න:

(1) පළමු කඳවුර: අවුරුදු 58 සිට 65 දක්වා

රැකියා ස්ථානය ඔබෙන් ඈත් වේ.

ඔබේ වෘත්තීය ජීවිතය තුළ ඔබ කෙතරම් සාර්ථක හෝ බලවත් වුවත්, දැන් දැන් ඔබව සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙකු ලෙස හඳුන්වන්නට පටන් ගනු ඇත. එමනිසා, ඔබේ රැකියාවේ හෝ ව්‍යාපාරයේ පරණ මානසිකත්වය සහ උසස් තත්වයන්ට ඇලී නොසිටින්න.

(2) දෙවන කඳවුර: අවුරුදු 65 සිට 72 දක්වා

මේ වයසේදී සමාජය කෙමෙන් කෙමෙන් ඔබෙන් ඈත් වෙනවා. ඔබගේ නිරන්තර මිතුරන් සහ සගයන් ඔබෙන් සමු ගන්නා අතර ඔබගේ පෙර සේවා ස්ථානයේ කිසිවෙකු ඔබව හඳුනා නොගනී.

"මම ඔතන හිටියා..." හෝ "මම වරක්..." නොකියන්න, මන්ද තරුණ පරම්පරාව ඔබව හඳුනා නොගනු ඇත, ඔබ ඒ ගැන දුක් නොවිය යුතුය!

(3) තුන්වන කඳවුර: අවුරුදු 72 සිට 77 දක්වා

මෙම කඳවුරේදී පවුල කෙමෙන් කෙමෙන් ඔබෙන් ඈත් වනු ඇත. ඔබට බොහෝ දරුවන් සහ මුණුබුරන් සිටියද, බොහෝ විට ඔබ ඔබේ සහකරු සමඟ හෝ තනිවම ජීවත් වනු ඇත. ඔබේ දරුවන් ඉඳහිට සංචාරය කරන විට, එය සෙනෙහස ප්‍රකාශ කිරීමකි, එබැවින් ඔවුන් ඔවුන්ගේ ජීවිත සමඟ කාර්යබහුල බැවින්, අඩුවෙන් පැමිණීම ගැන ඔවුන්ට දොස් නොකියන්න! (සමහර දරුවන් ඔබව පාලනය කරන්නට උත්සාහ කරවි. ඒ ඔබට ඇති ආදරයට වඩා ඔවුන්ගේ පහසුව හේතුවෙනි. ඒ ගැන උරණ නොවන්න. හැකි පමණ ඔවුන්ගෙන් නිදහස් වූ ජීවිතයක් සැලසුම් කර ගන්න.

අවසානයේ 77+ ට පසු

පෘථිවියට අවශ්‍ය වන්නේ ඔබව විනාශ කිරීමටයි. මෙම අවස්ථාවේදී කලබල නොවන්න, දුක් නොවන්න, මන්ද මෙය ජීවිතයේ අවසාන අදියර වන අතර අවසානයේ සෑම කෙනෙකුටම මෙම මාර්ගය අනුගමනය කරන්නට සිදුවනු ඇත!

ඉතින්, අපේ ශරීරය තවමත් හැකියාව තිබියදී, ජීවිතය උපරිමයෙන් විඳින්න!

කන්න, බොන්න, සෙල්ලම් කරන්න සහ ඔබ කැමති දේ කරන්න.

සතුටින්, ඉතා සතුටින් ජීවත් වන්න.....

ඔබට 55 පසුවී ඇත්නම් දැන් පළමු කඳවුර සඳහා සූදානම් වන්න.

58+ ට පසු එකතුවීම සඳහා මිතුරන් කණ්ඩායමක් සාදා ගන්න. 58 පසුවී ඇත්නම් දැන්මම ක්‍රියාත්මක වන්න.

හමුවීම සඳහා නිශ්චිත ස්ථානයක්, සහ නිශ්චිත වේලාවක් සැලසුම් කර ගන්න.

හමුවීම් සැලසුම් කර ගන්න.

දුරකථන සම්බන්ධතා පවත්වා ගන්න.

පැරණි ජීවිත අත්දැකීම් සිහිපත් කර එකිනෙකා සමඟ බෙදා ගන්න.

ඊළඟ කඳවුර සඳහා සූදානම් වන්න...

හැමදාම සතුටින් ඉන්න 🙏🌹

කතුවරයාට බොහොම ස්තුතියි සහ සුබ පැතුම්
A day in the life

මොකද දැන් ලියන්නේ නැත්තේ. ?

මොකද දැන් ලියන්නේ නැත්තේ. ?.

මළ ගෙදරකදී හමුවු සහෘදයෙකුගේ පැනයක්.
මට උත්තර නැත.
ලියන්නත් කම්මැලියි මම කියමි. නවය දහය වන විට නිදිමතයි.
සිරුර ඉල්ලන්නේම විවේකයයි.
නිදාගනිමි.
සුවසේ නිදා ගනීදැයි මම නොදනිමි .
සීයා ගේ කාමරයේ “ලී මෝලක් සවි කර ඇති බව” නම් මුනුපුරන් නිතර කියති.
පාන්දර හය වන විට ඇහැරෙයි.
ඇදේ සිටම තවමත් ජීවත්ව සිටීදැයි මම මගෙන් විමසමි.
ඔව්. ඔබ තවමත් ජීවතුන් අතරය.
ලීමෝල නතරව තිබුනොත් ............................සීයා ගිය බව සිතනු ඇත.
දවස අරඹයි.ඒ දවසත් ගෙවීයයි.
ආයෙත් පෙර පරිදිමචක්‍රය කරකැවේ .
එය මගේ ජීවිතය වී තිබේ.
කුමක් හෝ රූපවාහිණි විකාශනයක පත්තර පිටුව බලමි.
මේ දිනවල නම් මැතිවරණ කතා බොහොමයකි.
මේ හැම කතාවකම පම්පෝරි මිස නිර්මාණාත්මක දෙයක් නැති තරම්ය
ආර්ථිකයට සල්ලි පොම්ප කරන කතාවක් අසමි.
පොම්ප කරන්න උනන්නේ කොහෙන්දැයි දේශකයාද නොදනී.
වැඩසටහනේ වැදගත්ම කොටස කාටූන් ශිල්පීන්ගේ කාටුන්ය.
පහන් සිතින් ඒකොටස නරඹමි.දවසේ රූපවාහිණි වැඩ සටහන් නැරඹීම එතෙකින් අවසන් වේ.
අනෙක් වීෂුක දර්ශන වැඩ සටහන් නැරඹිය නොහැකිය.එතරම්ම ඒවා එකාකාරීය නිසරුය .
අවුරුදු දහයක පමන කාලයක් ටිකින් ටික වෙනස් වෙමින් වර්ධණවු ජීවිත රටාව පසුගිය අවුරුදු දෙක තුල සීග්‍ර ලෙස වෙනස් වෙන්නට පටන් ගති.
ලියමින් සිටි වියමන්ද ටිකින් ටික අවපාතය කරා යමින් සිටී.
සීනී වලන් පටන් ගත් වෛද්‍යවරයා කොලොස්ටරෝල් වලටත් හෘද වේදනාවටත් දැන් වකුගඩුවේ අසාදනයකටත් පිලියම් සොයයි.
ඒ සමග “ මිස්ටර් ලයනල් , බලන්න කොන්ඩේ සුදු වෙලා...හම ටිකින් ටික රැලි වැටිලා....ඇස් කන්නාඩි යෙන් සැරසිලා. කන්නාඩියත් වරිනි වර අළුත් වෙනවා. ඇග පතේ රුදාවල් පෙරට වඩා දැනෙනවා... මහන්සි ගතිය වැඩියි..
ගනන් ගන්න එපා . අපි ටිකින් ටික බලමු” .
මම පෙරට පනිමි.
“ජීවිතේ ඔහොම තමයි.අපි ගනන් නොගෙන යමු”.
වෛද්‍යවරයා සිනාසෙයි.
මට ගෙවන්න වෙන්නේ චැනල් සෙන්ටර් එකේ සේවා ගාස්තුව පමනි.
වෛද්‍යවරයාට ස්තුති කරමි.
ඔසුසැලට ගියවිට මාසෙක ඖෂධ සදහා ඉලක්කම් පහකට ආසන්න මිලක් ගෙවමි
මා සුවපත්ව සිටීද ? මම විමසමි.
හා හා ඔයා ඔහොම ඉන්න. ඔයාට ඕක කරන්න බැහැ
හැමදෙයින්ම මා වලක්වයි
සීයාට බැහැ. සීයා වැටෙයි.
තාත්තා නිකම් ඉන්න
කෝ මම කරන්නම්.
මම නිකම්ම දුබලයෙක් වෙමි.
සහෘදයෝ එකා දෙන්නා කඩුළු දවාගෙන පිටියෙන් නික්ම යති.
පොදු ව්‍යාධි කන්දරාවක් සහෘද සමාගම සතුයි
එක්කෙනෙක්වත් තමන් ගේ සෞඛ්‍ය තත්වය නොවිමසති.
විමසුවත්....
“බෙහෙත් බිබි සනීපෙන් සිටිනවා ”
සමාන පිළිතුරක් ලැබේ

day in the life