පොඩ්ඩිගේ කථාව --දොලොස්වන වියමන.
කාලය මේ විදියට ගෙවී යනවා....
දවසක හැන්දෑවේ සමීර මට කතා කලා...
කාලෙකින් කල මේ ඇමතුම ,
ඇමතුුම ආගන්තූකයෙක් ගෙන් ලැබුන ඇමතුමක් වගේ වුනා.
මම අහගෙන ඉන්න තීරණයකලා. .............
මොකද කතා නැත්තේ ?
මම සමීර......
ඔව් මම දන්නවා. මගේ පිලිතුරු හඩ කාරුණික වූනෙන් නැහැ.
සමීර මේ මට කතා කරන්නේ අවුරුදු තුනකට ආසන්න කාලයකට පසුවයි. එතෙක් මා ඉන්නවාද නැද්ද කිය හොය බැළුවේ නෑ නේද ? කියලා මට හිතෙන්න ඇති.
මා කෙතෙක් දුරකතන ඇමතුම් ගත්තත් ඔහු මුල් කාලය තුලම පෝනයට පැමිණියේ නැහැ.
මෙතරම් ගොරෝසු හිතක්..
ලිහිල් වෙලාද ?
මම කොහොම ප්‍රතිචාර දක්වන්නද කියලා මට හිතාගන්න බැරිව ඉන්න කොට..
කතා කරන එක කරදරක් ද? ......අහනවා.
නෑ ......මොකද අද ?. මම පුංචි ප්‍රවේශයක් ලබා දුන්නා.
මම ඔයාව හමුවෙන්න ?......
තේරුමක් තියෙනවද ?. මම ප්‍රශ්නයක නතරවුනා.
මම හිතන්නම් .........මම පෝනය විසන්ධි කලා..…
නිසසල පොකුණකට බර ගලක් අතැරියා වගේ......හදා ගෙන සැහැල්ළු කරගෙන තිබු සිත ආයෙත් අවුල්වුනා.
මම මනස හසුරුවා ගෙන මේ තත්වයට පත්වෙන්න කොයිතරම් වෑයමක් ගත්තද ? මම මගේ ජීවිතයෙන් ලබා ගත් දේවල් තුලින් කළකිරීමටත් අතෘප්තියටත් වේදනාවටත් පත්ව විදවමින් සිටි කාලය මට සිහිවනා .කාලයා විසින් ජීවිතය සන්සුන් කර ගලපා යලිත් මුල සිටම ජීවත්වීමේ උවමනාව ඇති කර ගන්නට කොයිතරම් පීඩාවක් වින්දේද ?.
මම ආපසු ඒ් අතීතය පිලිසකර කර ගැනීමට නම් උත්සාහ නොගනිමි යයි තරයේ සිතට ගත්තා.
නැවත කතා කලොත්....ඔහූු නීතිමය බැදීම් වලින්ද නිදහස් කර ගැනීමට සහය වන බව පමනක් පැවසීමට මම හිත ගිවිසා ගත්තෙමි.
අම්මාට මේ ප්‍රවෘත්තිය කී විට ඈ නිහඩ ප්‍රතිචාරයක් දැක්වූවාය. ඇය මගේ කැමැත්තට ඉඩ දී තිබුනා විය හැක.
උඹ පූංචි බබෙක් නෙමෙයි නේ ? කීවා මිස ඒතනින් ඇතට ඈ කතා බහ දික් කලේ නැත.
ඔව් . මම පුංචි බබෙක් නෙමෙයි නේ මමත් සිතුවෙමි.සියළු වද වේදනා වලට මෙන්ම සතුටට විමුක්තියට මුල් වන්නේ සිතය. සිතට බදා ගත හැක. බෙදා ගත හැක. අත් හලද හැක.
පහන්වු සිතක් ඇතිවිටක කරන කියන දේ ප්‍රතිපල සෙවනැල්ලක් සේ පසුපස ඒන්නේය.නොපහන් සිතකින් දවස ගෙවන විටක කොයිතරම් පීඩාවක් විදින්නට සිදූවේදැයි මම පසූගිය කාලයේ අත්වින්දෙමි. යලිත් ඒ් නොපහන් පරිසරයට යාමට මගේ සිත කැමති නැත.
මා කියවු පොතක මහත්මා ගාන්ධි මෙසේ කිවු බව සටහන්ව තිබිනි. “මිනිසා වූ කලී ඔහූගේ සිතිවිලි වල ප්‍රතිපලයකි. ඔහු සිතන්නේ කවරකු වන්නටද ?ඔහු ඒ් තැනැත්තා බවට පත්වේ. මෙවා සිහිපත් වන්නේ ව්‍යාසනයට පත්ව දැවෙන සිත් ඇතිවිට වීම අප ලබා ඇති අභාග්‍යයක් යයි මට සිතුනි. මම ආදරය කලෙමි.ආදරය අත්පත් කර ගැනීමට විවාහ වුනෙමි. විවාහය ගිනි ගෙයක් වු විට සියල්ල දවා හළු කර දමමින් හකුලා ගනිමින් මවගේ ආරක‍්ෂාව පතා පසු බැස්සෙමි. මේ සියල්ලම සිදුවුයේ සිතිවිලි නිසා වෙනි.
“ පොඩ්ඩියේ කෑම කමු “ අම්මාගේ ආදරණීය ආමන්ත්‍රණය මගේ කල්පනා ලෝකය බිද දමන ලද්දෙන් දෙවරක් කතා කරන්නට පෙර “එනවා අම්මේ “කියමින් අම්මා සොයන්න විමි.
A day in the life
