කතාබහ

ජීවිතය කියවමු.

ජීවිතය……..

මට හිතුනා තාත්තගෙන් පටන් ගන්න.

ගම්පෙරලියේ ජිනදාස "මලය රටට" යනවා.ඒ කියන්නේ වියලි කලාපයට. ජිනදාස අසාර්ථක වෙනවා.

පියල් කොළඹට සේන්දු වෙලා සාර්ථක වෙනවා.

ගම්පෙරලිය සිදුවන කාලේ දකුනේ උදවිය රැකියා සොයාගෙන දිවයිනේ සී සී කඩ වෙනවා.

දකුනේ නතරවුන අයට ප්‍රශ්න ,ගැටලු විසදා ගන්න දහ අතේ කල්පනා කර කර ඉන්න කොට මේ සී සී කඩ ගිය පරපුර එක එකතැන්වල සාර්ථක වෙනවා.

අසාර්ථකවුනා නම් චූටිම චුටී දෙනෙක්.

දිවයිනේ හැම ගම්පියසකම මාතර වැලිගම අහංගම ගාල්ල නමින් ස්ටෝර්ස් , හෝටල් ,බේකරි.ග්‍රොසරීස් , ටෙක්ස්ටයිල් ව්‍යාපාර ඇරඹෙනවා. මේවා පුංචියට පටන් අරන් ස්ථාවර වෙනවා.

මේවායේ අර්ථපතීන් “ මුදලාලි “ ලා වුනා. වැලිගම මුදලාලි ඉන්නේ හැටන් වල. ඒ වගේ හැම නගරයකම වැලිගම , අහංගම ගාල්ලේ මුදලාලිලා හිටියා.

අන්තිමට කතාවක් හැදුනා “ බෙන්තර ගගෙන් එහා ඉදන් ඇස් ඇරුන පූස් පැටියෙක් වත් මෙගොඩට ගේන්න එපා “ කියලා

මාර්ග පද්ධතිය අද වගේ නොදියුණු ඒ කාලේ කොළඹට නැත්නම් පානදුරේට ඇවිල්ලා තමයි දකුනේ උදවිය සී සී කඩ වුනේ .ඒක කරන්න බෙන්තර ගගෙන් එගොඩ වෙන්න එපාය.

අපේ තාත්තත් ගැටවරකාලේ දකුණට ආයුබොවන් කිව්වා. දැන් වගේ ලොකුවට අඩුම කුඩුම ගොඩක් පොදි බැදගෙන නෙමෙයි.

තාත්තා අබිමානෙට කියන්නේ “ මම ගෙනාවේ සරමයි බැනියමයි විතරයි බන් “ කියලා.

ඒ ඇවිල්ලා නුවරඑළියේ , දික්ඔයේ., තලවාකැලේ තැනින් තැන කලින් කල පලින් පල ඉදලා හපුතලේට ඇවිල්ලා

අහංගම ව්‍යාපාරිකයෙක් ගාවා වැඩ කරලා .

හපුතලේ ව්‍යාපාරිකයාට විවිධ තැන්වල ව්‍යාපාරික ස්ථාන කිහිපයක් තිබිලා .අවසානයේ බෙලිහුල්ඔය තිබුන එතුමාගේ ව්‍යාපාරක ස්ථානයේ කටයුතු කරමින් ඉන්න ගමන්.

.පුංචි කාමරයක් කුලියට අරන් බුලත් දුම්කොල පුවක් වගේ පුංචි පුංචි දේවල් අළවි කරන්න පටන් ගත්තා.

එතන තමයි තාත්තගේ ඇරඹුම.

අපේ උපත. තාත්තාට අම්මා මුණ ගැහුනා. ගෙවල් දොරවල් හැදුවා වතුපිටි උරුම කරගත්තා අහංගමින් සහෝදරයෝ එක් කරගනවිත් එයාලා ව්‍යාපාරිකයෝ කලා.

අවුරුදු අසු අටක් ආයු විද මිය පරලොව ගියා.

අද තාත්තගේ දරුවෝ රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ සී සී කඩ ගිහින් පැල වෙලා. සමහරු ඇමරිකාවේ. තවත් සමහරු ඔස්ට්‍රේලියාවේ.ජාතික තලයේ සමාජ සේවකයෝ ,රාජ්‍ය නිළදාරින් ව්‍යාපාරිකයෝ..

තාත්තට සමවෙන්න අපිට කවදාමවත් බැහැ. තාත්තා විශිෂ්ඨයෙක්.

කාලය ගෙවෙනවා ..වසරින් වසරට

දැන් මම ජීවිතය සැදෑසමයේ.

Saturday, June 25, 2022

මීදුම දකින ආර්ථිකය

ජනතාව යන්නේ කොයි අතටද ?. තේරුම් ගත නොහැකි අප්‍රබංසයක්ව තිබේ.

රාජපක්ෂ වරුන්ට ඇත්තේ බරපතල චෝදනාවකි. ඒහි සත්‍යතාවයක් තිබේ .ඒහෙත් රටක් ආර්ථික අගාධයකට තල්ලු කිරීමට තරම් සොරාකෑ බවක් පැවසීම තාර්කික කරුනක් නොවේ. “මීදුම” බයියෙකු රාජපක‍්ෂවාදියෙකු ලෙස අවමන් විදීමට මේ නිගමනය හොදටම ප්‍රමානවත්ය.

මේ ආර්ථික අවපාතය පිලිබදව පලමු රතු ඒලිය දක්වන්නේ ආචාර්ය ඒන්.ඒම්.පෙර්රා මුදල් අමාත්‍යවරයාව සිටි සිරිමාවේ බණ්ඩාරනායක රජය සමයේ යයි මීදුමට හිතයි.

ඒවකට රටතුල සීමා ඇති කරමින් සහල් ,සීනි ,මිරිස් සහ රෙදි පිලි වැනි වෙනත් දේශීයව නිෂ්පාදන කල හැකි අහාර ද්‍රව්‍ය ආනයනය නතර කිරීමට හා සීමිත ආනයනට නීතී පනවමින් ඒම ද්‍රව්‍ය සලාක ක්‍රමයට බෙදා හැරීමට කටයුතු කල බව අපට මතකය.

ඒයත් පෝලිම් යුගයක් විය.

ඒම තහංචිත් සමග රට පුරා වගා කටයුතු පුළුල් කල අතර රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය විසින් පුළුල් ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ද ඇති කල බව මීදුමට සිහිපත් වන්නකි..

ඒකලද මෙකල මෙන් මාධ්‍ය දෙපිලක සිටිමින් රජය විවේචන කල අතර “දවස’ වැනි පුවත් පත් මඤ්ඤොක්කා ආහාරයට ගැනීම නිසා , මඤ්ඤොක්කා විසව ජනතාව මිය යන පුවත් නිතර පල කල බව මීදුමට මතකය. ඒ නිසාම දවස මාධ්‍ය ආයාතනය වසා දැමීමට රජය කටයුතු කල බව සිහිපත් වන්නේය.

මෙම අවධියේ සීනී නිෂ්පාදනය සදහා පුළුල් ලෙස උක් වගා කිරීමේ ව්‍යාපාරයක් ඇරඹි අතර හල්දුම්මුල්ල , කොස්ලන්ද , වැල්ලවාය ආශ්‍රිතවද විශාල බිම් ප්‍රමානයක උක් වගා කලේය. එකල සීනි වලට ආදේශකයක් ලෙස උක් හකුරු නිෂ්පාදනය විය.

ආහාර හිගය තේමා කරමින් 1977 මැතිවරණය පැවතුවුන අතර ඇට අටක් සහන මිලට දෙන ප්‍රතිඥාව සමගින් ජේ.ආර්.ජයවර්ධන මැතිතුමන්ගේ “ධාරමිෂ්ඨ සමාජය”බිහිවිය. ආර්ථිකය සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ විවෘත විය. දේශිය කර්මාන්ත වැසී ගියේය. ඉදිකට්ටේ සියළු බඩු භාණ්ඩ ආනයනය කිරීම සිදුවිය. ආනයනය සහ අපනයනය අතර පරතෙරයක් ඇති වීම ඇරඹීය.

ඒ අතර නිෂ්පාදන ආර්ථිකය වියකෙමින් සේවා ආර්ථිකයක පිහිට පැතීම ඇරඹීය.

1971 කැරුල්ල , 1989 ජවිපෙ පිබිදීම , උතුරේ යුද්ධයත් අපේ ආර්ථිකය පසු බෑමට හේතු සාධක විය. ජේ. ආර්ගේත් ප්‍රේමදාස යුග වලින් පසුව ඇතිවු වර්ජන ද අපේ ආර්ථිකය අඩපන කිරීමට හේතු සාධක විය.

ණය ආධාර මත සිදු කල මහවැලි ව්‍යාපාර වැනි ව්‍යාපාරයන් ආයෝජනයන් වු අතර නිසි කළමනාකරණයකින් ඇගයීමකින් තොරව ඉදිකල අධිවේගී මාර්ග හම්බන්තොට වරාය හම්බන්තොට නවීකරණය , නෙළුම් කුළුන වැනි ව්‍යාපෘති අපේ ණය බර වැඩි කලේය.

රට වෙළද ව්‍යාපාරයක් පවත්වාගෙන යන අන්දමින් වැසියන් නඩත්තු කරමින් ණය ගැණිමත් ,ණය ගෙවීමත් කරමින් ආදයමකින් තොරව ස්ථාවර වියදම් සදහා ආයෝජනය කරමින් ණය මතින් වැසියන් ජීවත් කිරීමට ගත් උත්සහායේ අවසාන ප්‍රතිපලය වෙතට දැන් අප පා තබා ඇත.

මෙයට අඩු වැඩි වශයෙන් වගකිව යුත්තෝ පසු කාලයේ රට කරවු සියළු දේශපාලනඥයෝය. දේශපාලනඥයන් විසින් නිසි කළමනාකරණයකින් නිසි දිශානතියකට ජනතාව යොමු කලේ නම් මේ ව්‍යාසනය සිදු වන්නේ නැත.

අද වුවත් ජනතාවට අවබෝධයක් ලබා දීමට කටයුතු කරන්නේ නැතිව බලාපොරොත්තු ඇති කරමින් සිටිනවා මිස වෙනත් දෙයක් කරන්නේ නැත.