ඉවසුවා මදි - තව ඉවසන්න වෙයි.

රනිල් මහත්තයාගේ නවතම ව්‍යාපෘතිය “ ඉවසුවා ඇති”.
මටනම් හිතෙන්නේ තව ටිකක් ඉවසන්න වෙයි කියලා.
මානුෂික මෙහෙයුම්වල ඉන්නේ නාගරික පංතිය නෙමෙයි. හද්දා පිටිසර කොල්ලෝ.උන්ට ඹ්නවෙලා තියෙනවා .”එකම කොඩියක් -එකම රටක්‍”. උන්ගේ පවුල්වලටත් ඹ්න වෙලා තියෙන්නේ එකම කොඩියකුයි -එකම රටකුයි මිස බඩ පිරෙන්න කන්න නෙමෙයි. පැට්රල් ගහගෙන රොන්දේ යන්න නෙමෙයි.රනිල් මහත්තයාට මේක තේරෙන්නේ නෑ.උන්නැහේ උඩුගං බලා පීනනවා.
කිලිනොච්චිය හමුදාව අත්පත්කරගත්ත නිවේදනය දුන්නම රට පුරා පැය ගනනාවක් රතිඤඤා පත්තු කලේ කාගෙවත් උවමනාවට නෙමෙයි. ‍ජාතික කොඩි නිවෙස් ඉස්සරහා එසවූයේත් කාගෙවත් උවමනාවට නෙමෙයි.ජනතාවගේ උද්දාමයට මිසක්, කාගෙවත් අනුබලයකට නෙමෙයි.
එතුමන් නොයෙක් දේශපාලන ව්‍යාපෘති අත්හදා බලනවා. ඒවා පීචං වෙනවා.අපිට නෙමෙයිනේ ඒවා හදන්නේ .එතුමන්ටනේ එවා ගැලපෙන්නේ. එතුමන් හිතන්නේ අපි තාමත් ජීවත් වෙන්නේ පනහේ දශකයේ කියලා.එදා දේශපාලකයා ජනතාවට පිටුපස්සේ හිටගෙන හිටියේ . අද ඊට වඩා වෙනස් . ජනතාව අද ඉදිරියෙන්. දේශපාලකයා ට ජනතාව සමග නොගියොත් පාලකයා වෙන්න ආශාව තිබුනටම බැරිවෙනවා.සටන් විරාමයක් ගෙනල්ලා කරපු වින්නැහිය රටට තාම මතක තියෙනවා. තාමත් කතා කරන්නේ කොටි සහයෝගීතාවයෙන් යුතුව. එතුමන්ගේ චින්තනය තුල ඒකීය රටක අවශ්‍යතාවය විද්‍යාමාන වෙන්නේ නෑ.ජනතාව ඉල්ලන්නේ බඩ නෙමෙයි. ජනතාව ඉල්ලන්නේ රට. . .එතුමන්ට බඩගින්න ඉවසන්න බැරිව “ ඉවසුවා ඇති” කියලා මොර දෙනවා..එතුමන්ට එන ආත්මේ වෙනකම්ම ඉවසන්න වෙනවා.අපේ රටේ පාලකයා වෙන්න.
මුලතිව් වලිනුත් කොටි කම්බස් කරලා .”එකම කොඩියක -එකම රටක” සිංහල දෙමල මුස්ලිම් මැලේ සහෝදර සහෝදරවරුන් එක්ක එකම බතක් පිහාගෙන කන ගමන් බඩ ගැන හිතමු .
එතෙක් අපි ඉවසමු.

ඔහොම යමු .... ඔහොම යමු .....

ටිල්වින් සහෝදරයාට ජොලි. ( මම නම් සහෝදරයා කියන්න අකමැතියි රට වෙනුවෙන් කතා කලාට වැඩක් කරන්න දෙන්නේ නැති ප්‍රතිපත්තියක නේ ඉන්නේ.) කරු ආණ්ඩුවෙන් ගියාට පස්සේ කියලා තියෙනවා ඔන්න ආණ්ඩුව වැටෙන්න පටන් ගත්තා කියලා. (11 දා දිවයින) .
මේ ආණ්ඩුව හදන්න මග පෙන්නුවේ කවුද ?.
කරුලාද - ටිල්වින්ලාද ?.
මහින්දයන් ජනාධිපති කරන්න කඩේ ගියේ ශ්‍රීලනිපෙට වඩා ටිල්වින්ලා.
හදාපු එක ආරක්ෂා කරගෙන හරි පාරේ අරගෙන ( හරි පාර ටිල්වින්ලා යන පාර නෙමෙයි.) තමන් වෙනුවෙන් පාප්ප නාන නංගිලා මල්ලිලාටත් උදව්වක් කරගෙන දුෂණ වංචා අවම කරගෙන රට ගොඩ ගන්න හදාපු එවුවෝ ශක්තියක් වෙන්නේ නැත්නම් මහින්දට වල කපාපු රනිල්ට කඩේ ගිය එවුවෝ උල හිටියත් එකයි පිල හිටියත් එකයි කියලා මම හිතන්නේ.
ඡන්දයක් කියන්නේ ජාතික ධනයෙන් මිලියන කොයිතරමක්ද ?. රජයේ මුදල් වගේම ඊට වඩා හතර පස් ගුණයක් පෞද්ගලික මුදල් ඡන්දයකදී නාස්ති කරනවා. සියළු නාස්ති අන්තිමට බැර වන්නෙ රටේ ජාතික මූල්‍ය සම්පතට. එකතු කරලා බැළුවොත්ප්‍ පරාක්‍රම සමුද්‍රය වගේ වැවක් හදන්න පුළුවන් වේවි.
අපේ පුංචි රටේ ඡන්ද කීයක් තියෙනවද ?.

පලාත් පාලන, පලාත් සභා, පාර්ලිමේන්තු සහ ජනාධිපතිවරණ හතරක් සදහා කොයිතරම් ජාතික මුදල් වැය කරනවද කියලා මේ හරක් හිතන්නේ නෑ.අන්තිමට ඒ පිරිවැයත් දරන්නේ අපි.සමහර කාලෙට., නියමිත කාලෙටත් කලින් ඡන්දේ තියනවා . සමහරක් වෙලාවට නියමිත කාලෙට පෙර ඡන්දේ තියන්න කියලා බලකරනවා.


මේ මිනිස්සු රටට නෙමෙයි ආදරේ . වේදිකාවට. කතා කර කර ඉන්න පුළුවන්නේ.
බලයට ආපුවහම කොයි අප්පුහාමිලාටත් අම්මා තාත්තත් මතක නෑ.කාට හෙන ගැහුවත් හිතු එක කරනවා.හරි පාරට ගන්න , සාධාරණ විවේචනයක් කරන්න ඔළුව තියෙන විපක්ෂයක් තියෙනවද? . නෑ එගොල්ලත් බලා ඉන්නේ මොකක් හෝ අංචියක් ඇදලා බලේට එන්න පාර හදාගන්න.
එකෙකුවත් හිතනවද “ රට හදමු’’ කියලා. “ඔක්කොම හිතන්නේ අපි හැදෙමු” කියලා
කිව්වම අහන්නේ නැත්නම් “හෙජින්” එකට කලා වගේ අනිත් ඒවටත් කරන්න පුළුවන්නේ .
වැරදි පාරේ යන කොට හරි පාරේ තියලා නියම කාලෙදී වැඩක් දෙමු.

නැත්නම් කරුත් “බළු” ....................

කරු ගැන අදහසක් කිව යුතුය. “කරු ආවොත් පායයි හිරු” කිවු අපි කරුගේ “ මරු වැඩ” වැඩ ගැනද අසා ඇත්තෙමු.සත් භාවයෙන් කරන වැඩ ගැන පද හදන එක අපේ රාජකාරියක් බැවින් ඒවා හිතට ගත යුතු නැත.
මම කරු ගේ කල්ලිය ආණ්ඩුවට සහයෝගය දුන් පරමාර්ථයට බොහෝ සතුටුවුනෙමි. ජවිපෙය රෙද්ද උස්සා ගනන් පෙන්නනවිට ආණ්ඩුවට ශක්තියක්වුයේ කරුය. මානුෂික මෙහෙයුම නම්වු දේශය මුදාගැණීමේ අරගලයේදී කකුලෙන් අදින කල්ලි යම්තරමකින් මෙල්ල වූයේ කරුගේ ශක්තිය නිසා බව සටහන්විය යුතුය.කරු ආණ්ඩුවට ජැක් එක දුන්නේ ජාතික ප`ශ්නයට තිත තබන්න තමන් ජාති හිතෛෂිවිය යුතු බව පවසමිනි.
ජාතික පශ්නය ඊයේ නිමාවුනිද ?.
තස්තවාදියා බෙලහීනව සිටියත් ඌ ඔක්සිජන් ඉල්ලන හෝරාවක කරුට තම පරමාර්ථය අමතකවූයේ රටට වඩා ලොකු දෙයක් දැක විය යුතුය. නැත්නම් රනිල්ගේ දේශ සීමා පෙන්වා ජාතික පශ්නය විසදීමේ වඩාත් සුදුසුයැයි සිතුනේද ? .
කෙසේ වෙතත් මෙහෙයුමේ නිරත අපේ කොල්ලෝ ගමේ ආ විට අපිට කියන්නේ මේ පාර නම් වසංගතය එවර කරගන්න පුළුවන් බවයි. ඒ කොල්ලන්ගේ අධිෂ්ඨානයට පයින් ගහන එකනම් සුබ කටයුත්තක් නෙමෙයි.
සල්ලි වලින් නෙමෙයි වටිනාකම මනින්නේ අහිමිවන ජීවිත, අබාධිතවන ජීවිත වලින්.
මේ අනර්ථකාරී කටයුත්ත එවරවුන දාක උතුරේ දරුවනුත් දකුනේ දරුවනුත් නිවි සැනසිල්ලේ හුස්ම ගනීවි. උතුරෙත් දකුනෙත් ජීවිත අහිමිවන එකක් නැහැ. ආබාධිත වන එකක් නැහැ.
ඒකට අකමැතිම කට්ටිය පැහැදිලිවම පෙනෙන කාලයක් මේක.
කරු එජාපයට ගියත් ඒ ස්ථාවරයේම හිටියොත් “ මරු”. නැත්නම්
කරුත් “බළු” ....................

බ්ලෝග් බ්ලොක් නොවි ඉදිරියට.

මම බ්ලෝග් මාධ්‍ය දෙස බැළුවේ සංවාදයකට සුදුසු තෝතැන්නක් ලෙස.
අපිට ලැබෙන නව අත්දැකීම් , නව දැනුම බෙදාගන්න හැකි තැනක් . ඒ ව‍ගේම අපි දකින අපි අත්විදින සමහර සිද්ධීන් වලදී අපිටම පෞද්ගලිකවු විවේචන බෙදා හදාගෙන සාධාරණ විනිශ්චයක් ලබාගන්න පුළුවන් තැනක් මේ අඩවියෙන් නිර්මානය වනවා දකින කැමැත්තක් මට තියෙනවා.
අපේ සටහන්වල අඩුපාඩු තව එක්කෙනෙකුට ඌණ පුරණය කරලා සම්පුර්න කරන්න පුළුවන්. එතකොට දැනුම පරිපුර්ණ කරගන්න අවස්ථාවක් නිර්මාණය වනවා.
දවසක අපේ සහෘදයෙකු බ්ලෝග් ගැන පුංචි පහේ වර්ගීකරණයක් කරලා තිබුනා. මම කොයි ගනයට වර්ග වෙනවාද දන්නේ නෑ. තොප්පිය හරිනම් දාගන්න කියලත් තිබුනා.මට හරියන තොප්පියක් තිබුනද මම බැළුවේනම් නෑ.
2009 අළුත් අවුරුද්දේ කවුරු කවුරුත් අළුත් අත්හදා බැලීම් කරාවි කියලා මම හිතනවා.
මාසේ අන්තිමට එන බිල පලදායි ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගනිමු.

අයේෂා ජයසේකරගේ සැරිසරත් සමග යලිත් බෙලිහුල්ඔයට.

අයේෂා ජයසේකරගේ සැරිසර බෙලිහුල්ඔයට ඇවිත් තිබුනා.ඒ ගමනට මටත් එකතුවෙලා මමත් හොයා ගත්ත කරුණු ටිකක් මීදුමට එක්කහු කලාට අයේෂා ජයසේකර විරසක වෙන එකක් නැහැ කියලා මම හිතනවා. කලින් කීවානම් මමත් උදව්වට එයාත් එක්ක බෙලිහුල්ඔයට යනවා.
සබරගමුව පලාතේ රත්නපුර දිස්ත්‍රිරික්කයේ කඩවත මැද කෝරලේ තලාපිටගම්පත්තුවේ බෙලිහුල්ඔය ආරච්චි වසම පරිපාලන පහසුවට ග්‍රාම සේවා වසම් හතර පහක් ඇතිකරලා. විවිධ නම් වෙලා තිබුනත් තවමත් වහරේ මේ සියල්ල ගැමියෝ හදුන්වන්නේ “බෙලිහුල්ඔය” කියලයි. A 4 මාර්ගයේ කොළඹ සිට බදුල්ලට යන විට කි.මි 157 -159 අතර දුර බෙලිහුල්ඔය නම්වු සුන්දර ග්‍රාමීය ප්‍රදේශය පසුකර යන්න ඕනි. බෙලිහුල්ඔයට තම අනන්‍යයවු නාමය ලැබෙන්නේ මේ ආරච්චි වසම මැදින් ගලායන සුන්දරවු “ඔය” නිසාවෙන්. වලවේ ගගේ ප්‍රධානම අතු ගංගාවත් “බෙලිහුල්ඔය” බව සටහන් වුනේ නැත්නම් අඩුවක්.
බෙලිහුල්ඔය පටන් ගන්නේ හෝර්ටන් තැන්නෙන්. වර්තමානයේ අවසන්වන්නේ සමනලවැවජලාශයෙන්.
සමනලවැව ජලාශයේ උතුරු ඉවුර මායිම් වන්නේ බෙලිහුල්ඔයට. බෙලිහුල්ඔයත් වලවේ ගගත් එක්වු ස්ථානය ත් පිහිටා තියෙන්නේ මේ උතුරු ඉවුරේ. බෙලිහුල්ඔයට අයත් සුන්දරවු දිය ඇලි දෙකක් තියෙනවා. එකක් හෝර්ටන් තැන්නේ බේකර්ස් ඇල්ල. අනෙක බෙලිහුල්ඔය මායිමේ පිහිටා තියෙන ගලගම ඇල්ල . මේ ඇල්ලට “කන්දැත්තේ ඇල්ල ” කියලත් කියනවා. සුවබර සුන්දර පරිසරයට බලහාත්කාරම් කරමින් ඔය ආශ්‍රිතව කුඩා විදුලිබලාගාර දෙකක් ඉදිකරලා...............
බෙලිහුල්ඔය ඓතිහාසික සටහන් වලගම්බා,මායාදුන්න රාජ්‍ය කාලයන් සහ මහනුවර රාජ්‍ය කාලය සහ ඉංග්‍රීසින්ගේ තේ වගා ආරම්භකල කාල පරාසවල යම් යම් මතක ඉතිරිව තිබෙනවා. වලගම්බා,මායාදුන්න රජවරුන් ඉදිකලා යයි සැලකෙන විහාරස්ථාන. මහනුවර රාජ්‍ය කාලයයේ අස්වැද්දු කෙත්වතු සම්බන්ධ පුරාවෘත්ත තියෙනවා. ඉංග්‍රීසින්ගේ සමයේ ඉදිවු තානායම තමයි අද “බෙලිහුල්ඔය තානායම ලෙස ප්‍රසිද්ධියට පත්ව තියෙන්නේ . බෙලිහුල්ඔය තානායම ලගින් ඇරඹෙන අතුරු මාර්ගය ඉංග්‍රීසින්ගේ සමයේ හෝර්ටන් තැන්න හරහා නුවරඑළිය දක්වා වැටී තිබූ අශ්වයින්ට යා හැකිසේ සකස්වු මාර්ගයක්.මේ මාර්ගය ඔස්සේ කි.මි.15 ක පමන සුන්දර සහ දුෂ්කර පා ගමනකින් හෝර්ටන් තැන්නට පිවිසෙන්න පුළුවන්.
බෙලිහුල්ඔය සංචාරකයනට නේවාසික පහසුකම් ඇති ස්ථානයක්. හෝටල් කාමර 45 ක් පමණ ආයතන 06 කින් පහසුකම් ලබා ගන්න පුළුවන්.

අපි ඇමරිකාවේ කොලනියක්.

මංගල සමරවීරයන් ගේ පෙරලිය මට හිතාගන්නත් බැහැ. එතුමන් ජාතික නායකයෙක් කියලා හිතනවා ඇති. මොන පිස්සුද?
කාවෙනුවෙන්ද මේ ඇත්තා කතා කරන්නේ. රට වෙනුවෙන් නම් නෙමෙයි. වෛරයෙන් අග මුල හිතන්නේ නැතිව ඔහේ කටට ආවක් එලියට දානවා. ලොකු ඇමති කමක් තියෙන කොටයි දැනුයි ඇගට වෙනසක් නම් දැනෙනවා ඇති.
2008 නොවැම්බර් මස 29 වැනිදා සෙනසුරාදා දිවයින ඇතුල් පිටුවක තිබුනා මේ උත්තමයට මරණ තර්ජන තියෙනවාය ඒ නිසා ඇමරිකාවට කියලා ඇරියාය කියලා.................... අනේ අපොයි අපිට නම් කියන්න තියෙන්නේ ලගම පොලිසියට.
හැබැටම මේ රටේ අයිතිකාරයා ඇමරිකාවද.....?.

එහෙත් එහෙමයි.මෙහෙත් එහෙමයි

........... බිම් අගලකට හිමිකම් නොකියන, හිසට වහලක් නැති විරු දරුවෝ කම්බි ගසලා වෙන් කර ගන්න තිබුන මේ පුංචි රටේ සීමා මායිම් වැට කඩොළු බිද ගෙන උතුර දකුණ ‍යා කරන මෙහෙයුම නිමා කරන්න සුදානම් වනවා. මේ විරුවන් මව් බිම මත හෙලන දහඩිය බිංදු ලේ බිංදු වල වටිනාකමක් නොදකින දේශපාලකයන්ගේ කතා අහන විට උන්ට හෙන ගහන්නේ නැත්තේ ඇයි කියලා හිතෙනවා.
1948 නිදහස ලැබුන දා ඉදන් මේ දක්වා රට පාලනය කලේ විදේශිකයෝ නෙමෙයි. දේශිකයෝ.
පාලක‍යන්ට හැර අපට පියදාසලාගෙත් චෙල්ලයියාලාගෙත් මරික්කාර්ලාගෙත් වෙනසක් තිබුනේ නෑ. කාලෙන් කාලෙට අපිව විරසක කරන්න පාර කැපුවේ දේශපාලන ඇත්තෝ උන්ගේ වාසියට.
අපිව වෙන් කරලා හිත්වලට ද්වේෂය වෛරය ටිකින් ටික කාන්දු කරලා අපිව වෛරක්කාරයෝ කරලා මඩිය තර කරගත්තා මිස උන් රට ගැන හිතුවේ නැහැ.
ඒ මදිවට පාට පාටටත් අපිව බෙදලා නිල් කොළ රතු ගොඩවල් හදලා තවත් වෛරක්කාර සමාජයක් බිහිකරගෙන හිරු නැගෙන වෙලාවේ සිට බැස යන තෙක් වෛරය වපුරනවා.
උන්ගේ බඩ තර කරගන්න.
උගුර ලේ රහ වෙනකම් දුප්පතා ගැන කෑ ගහන , කිඹුල් කදුළු හෙලන ඇත්තොත් අන්තිමට ගාල් වෙන්නේ අලි ගාවා . හේත්තුවෙන්නේ බුලත් කොටුවලට. ඉතිහාසයේ ඉදන්ම උනේ ඒක.
අන්තිමට මිරිකෙන්නේ අපේ දුප්පත් අම්මලා තාත්තලගේ දරුවෝ.
ප්‍රභාකරන් ගාවත් එහෙමයි.
මෙහෙත් එහෙමයි.

Keeping the mind as a fortified city

තානායමේ උත්සව ශාලාවේ කෙලවරේ වාඩිවුනා. අසබඩින් ගලා යන ගගට මුහුනලාගෙන. කොතෙක් කාලයක සිට මම මෙතන වරින් වර වාඩිවෙලා විවාහ උත්සව සදහා සහභාගීවන්න ඇද්ද කියලා මටම මතක නැති තරම්.
මිතුරන්ගේ ඤාතීන්ගේ පසු කාලයේ ඔවුන්ගේ දූ දරුවන්ගේ.....

මට මගේ කල්පනාවන් මෑතක සහභාගීවුන විවාහ උත්සවයක මතක අවධි කරන්න සමත් වුනා . විශාල ඤාති හිතවතුන් පිරිසක් මැද ගෙවුන සම්භාවනීය දවස ගෙවී ගොස් තවම මාස තිහක්වත්නැහැ.
තරුන යුවලගේ විවාහය අද වනවිට විශාල අර්බූදයක් බවට පත්වෙලා .. වසර හය හතක ආදර කතාවක් විවාහයෙන් පසුව මාස තිහක් ගතවෙන විට අර්බූදයක් වීම අරුමයක් . පුංවි පුතාට මාස අටයි.
දරුවාගේ ආගමනයෙන් පසු අම්මා තාත්තට ඉස්සර වගේ ආදරේ නැහැ. තාත්තා කියන්නේ එහෙමයි.
අම්මා අඩා හැලෙනවා . එයා මටත් දරුවටත් ආදරේ නැහැ කියලා. දැන් දෙන්නා දෙපලේ. දරුවා අම්මා ලග. තාත්තා බෝඩිමක.ගෙදර එන්නේ නෑ. දෙන්නාම එකතු කර ගත්ත සල්ලිවලින් හදන්න හදපු ගේ වහල දක්වා ගොඩනගලා අතරමග නතරවෙලා.
ආදරය කොයි වගේ ද මට හිතාගන්න බැහැ.භෞතික වස්තුවක්ද රසායනිකයක්ද විදුලියක් වගේද ? ෆුඩ් සිටියෙන් සුපර් මාකට් එකෙන් මිළට ගන්න හැකි දෙයක්ද ?.
අපේ පුංචි කාලේ අපිට මතක් වෙනවා. දඩබ්බරයෙක් හැර හිතුවක්කාරෙට පෙලවහක් කරගන්නවා අහන්න ලැබෙන්නේ කලාතුරකින්. වැඩිහිටියන් මැදිහත් වෙලා කේන්දර බලලා ,නෑදෑයෝ බලලා, ගෙවල් දොරවල් බලන්න ගිහින් විවාහයක් තීන්දු කරගන්නා තෙක් කොයිතරම් සම්ප්‍රදායික වැඩ කොටසක් කරනවාද.
අද මේ සියල්ල වෙනස් වෙලා .දෙමව්පියන්ට අහන්න වෙන්නේ තීන්දුව විතරයි. විවාහ උත්සවයට සූදානම් වෙනවා හැරෙන්නට විකල්ප යක් එයාලට ඉතිරි කරන්නේ නැහැ.
සරල ආර්ථික රටාවක් තිබූ අපේ අම්මලා තාත්තලා අවුරුදු ගානක් “උඹ නොදකින් “ කියන්න පවුල් රැක්කා . තාත්තා උපයා ගෙන ආවා .අම්මා වියපැහැදම් කලා .කෙනෙක් සද්දයක් දාගෙන ආවොත් අනෙක් කෙනා නිශ්සබ්ද වුනා.වැඩ කටයුතු බෙදා ගත්තා . දුක් කරදර වගේම සතුටත් ඉවසුවා අපිට කවදාවත් දෙන්නා දෙමහල්ලෝ “ උඹ මට ආදරෙයිද බන් “ කියලා අහනවා අහන්න ලැබිලා තියෙනවාද ? . ඒ වුනත් ඒ ගොල්ලෝ ආදරෙන් ඉන්නා බව අපට දැනුනා.
වර්තමානය සංකීර්ණයි . ආර්ථිකය සන්තෘප්ත වන්න උපයන්න ඕනී . සැමියාත් බිරිදත් උදේ පිටත්වෙලා හවස එන්නේ වෙහෙසින් මහන්සියෙන්. දරුවා බලාගන්නා සේවිකාව බිරිද එනතුරු බලාගෙන ඉන්නවා ඇගේ නිවසට යන්න. බිරිදගේ උදේ පටන් ගන්නා ඒකාකාරි වෘත්තීය ජිවිතය නිමාවන්නේ තවත් වෘත්තියක ආරම්භයත් සමග.නිවසේ වැඩ කටයුතුත් දරුවාත් සමග කරන යුද්දෙත් අවසන් කරන විට .......
පාසල් යන කාලේ , විශ්ව විද්යා.ලයේ ඉන්න කාලේ වගේ සැහැල්ලුවෙන්න ඉඩ ඉතිරි වෙන්නේ නෑ.මේ පුංචි දේ තේරුම් ගන්න බැරිව සුරංගනා ලෝක මවන තාත්තලා අම්මලා ජීවිතය තේරුම් ගන්නේ නෑ. අර්බූද හිතේ මවාගන්නවා.දෙන්නාත් එක්ක විසදගන්න පුළුවන් ප්‍රශ්නයකට උත්තර සොයන්න උපදේශන වැඩක් නැහැ. තමන්ගේ මතය තහවුරු කරන්නම කරුණු ඉදිරිපත් වෙන විට විසදුමක් නැහැ.

මට ධම්ම පදය සිහියට එනවා “ කය මැටි බදුනක් යැයි සිතා - සිත නුවරක් කරගන්න” එක් ගාථාවක සදහන්වනවා. අපේ සිත් නුවරක් කරගමු.