යලිත් ගුරුතුමන් හමුවිය.

වෛද්‍යවරුන් වෙත තම අබල දුබල වු ශාරීරික යන්ත්‍ර දක්වා අළුත්වැඩියා කරගැනීමට පැමිනියවුන්ගෙන් චැනල් මධ්‍යස්ථානය කාර්ය බහුල ගරාජයක් බවට පත්ව තිබේ. මමද විටින් විට වේදනා දෙන මගේ දනහිස යථා තත්වයට පත්කරගැනීමේ අරමුනින් කායික වෛද්‍යවරයෙකු වෙත යාමට ගාස්තු ගෙවා කුවිතාන්සිය ගුලි කරගෙන ඔහුගේ කාමරය සොයමින් ලෙඩුන්ද කාමරද පසුකරමින් ඇවිද යමින් සිටියෙමි. ලෙඩුන්ගේ කන්කෙදිරිලි හඹා යමින් තැනින් තැන රදවා ඇති රූපවාහිණී යන්ත්‍ර වල විසුක දර්ශනත් මධ්‍යස්ථානයේ සවිකර ඇති ශබ්ද විකාශන වලින් රෝගීන් හසුරවමින් වෛද්‍යවරුන් වෙත යොමු කරවන හඩත් කන් කරච්චලයක් වුවාට , කාගේ කාගේත් ශාරිරික වේදනා ඉක්ම යාමට ඒවා සමත් නැතැයි මට සිතේ.
මේ හවු අස්සේ රෝද පුටුවක් බොහෝ අබලන්වූ පුරුදු මුහුනක් ඇති සිරුරක් දරා ගෙන ජීවිතය පිලිබදවු දෙගිඩියාවෙන් පීඩිතව සිටින අයුරින් අසරනව වෛද්‍යවරයකුගේ කාමරයේ දොර දෙස බලා සිටින රෝගියෙක් දැක මගේ අබලන් දෙදනහිස් මා ඔහු ලග නතර කරවිනි. අධික රුධිර පීඩනය විසින් , සිරුරේ වම් කොටස අප්‍රානික කරවා තිබු ඔහුට හැගීම් ප්‍රකාශ කිරිමට දෛවය විසින් දෙනෙතට සහ මුහුනට පවරා තිබිනි.මම සෙනහසින් ඔහුගේ රෝගි සිරුර බදා ගතිමි. ඔහුගේ දෙනෙතින් වට කදුලක් මා දෙඅත තෙත් කර තිබිනි.

ඒ කදුලේ ලියවී තිබුනේ කුමක්ද යන්න මා තවමත් සොයමි.

වර්තමානයේ සිට මා මගේ පාසල් කාලයට ....., දශක තුනක් හතරක් ඈතට...: අපි දෙදෙනා රැගෙන ගියාය.මම ඔහුගේ සුචච කීකරු ගෝලයා වීමි. ඔහු මගේ ගුරුතුමා විය.
කාලය විසින් විදුහල්පතිවරයෙකු මාණ්ඩලික අධ්‍යාපන නිලධාරියෙකු පලාත් අධ්‍යාපන අධ්‍යක්‍ෂවරයෙකු දක්වා ඔහු දුර වෘත්තීය ගමනක යෙදී සිටියාය. මම ඔහු පසු පස වයසත් වගකීමත් සමග ඉදිරියට ගමන් කරමින් සිටියෙමි.මාද ඔහුද මේ අතර වාරයේ වරින් වර හමුවුයේ මා අවන්හලක වෘත්තිකයෙකු වූ නිසාවෙනි.
ගුරුවරියකවු මගේ පියබද වෘත්තීය අසාධාරනයකට ලක්වන්නේ ඔහු පලාත් අධ්‍යාපන අධ්‍යක්‍ෂවරයා ලෙස අප පලාත් අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවය කරන සමයේය. මට මගේ ගුරුවරයා අහිමිවන්නේද අධ්‍යාපන අධ්‍යක්‍ෂවරයාතුල ජීවත් වු පල් හොරෙකු හමුවන්නේද මේ වකවානුවේය.

විධිමත් විභාගයකින් සමත්වන මගේ පියබද පලාත් අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුව මගින් පැවත්වු සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට පෙනීසිට අසමත්විය. එහෙත් ඇයට වඩා අඩු සේවා කාලයක් , අඩු වෘත්තීය සුදුසුකම් තිබු ගුරුමහත්මියක උසස්වීමට හිමි කම් ලැබුවාය. මේ සිද්ධිය නිවස තුල මහත් ටොරොන්ටෝවක් බවට පත්ව මාද කලම්බා උඩ හැරීමට පියබද පීඩනයක් ඇති කල බැවින් ඇගේ ලිපිගොණුවද කිහිලි ගන්නාගෙන මම මගේ ගුරුවරයා හමුවන්න ගියෙමි.

අවන්හලක වෘත්තිකයෙකු වූ නිසාවෙන්ද , බොහෝ පාසල් මිතුරන් රාජ්‍ය සේවයේ සිටි නිසාද මට බොහෝ තැන් අමුත්තක් නැතිව යා හැකිවිය. පලාත් අධ්‍ය‍ෙපන අධ්‍යක්‍ෂවරයා මගේ ගුරුතුමාවු බැවින් සහ ඔහු අවන්හලේදී හමුවු සැම දිනකම ඔහුගේ බිල්පත් ගෙවීම මගේ භාරය විය. මම සිංහයෙකු සෙයින් නිවසින් ගියද, පලාත් අධ්‍යාපන අධ්‍යක්‍ෂවරයාගේ වායු සමිකරණය කරන ලද නිල කාමරයේදී බලු විය.

වාඩිවීමට ඉදිරි අසුනද නොපෙන්වා මා දුන් ලිපිගොණුව අත රදාගෙන “ තමුන් හිතනවාද හැඩට රුවට සම්මුඛ පරීන්‍ෂණ වලින් සමත් කරනවා කියලා ?.” මට ප්‍රශ්නයකින් දමා ගැසීය. මම ඉදිරි අසුන් දෙක දක්වා වාඩිවෙන්නද මෙතනින් අසාගෙන අසුනක් ඇදගෙන වාඩිවනවාත් සමගම “මේක තමුන්ට අයත් ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි අදාල පුද්ගලයාට එන්න කියනවා” ලිපිගොණුව මා අතපත් කලේය.

ලිපිගොණුව දුටු පමනින්ම මෙතුමන් කලබලයට පත්වුයේ මන්ද අසුනට කඩා වැටෙන්නට පෙරම සංඥාවක් මගේ මොළය නිකුත් කලේය. නොයෙක් ආවේග සංඥා ගලා ආවත් ඒවා මා තුලම බිද හෙලන්නට සලස්වමින් සිටි මම හැකි තරම් වායු සමීකරණයේ සිසිලට අනුගත වීමට උත්සහා දරමින් වට පිට බැළුවෙමි.
කාර්යාල කාර්ය සහකාරවරයාට “ ඊළග” කියන්නට නොහැකිවත් පෞද්ගලික සහකාර නිලධාරිණිය හට පිට්ටු හිරවුන සෙයකින් මා දෙස බලා සිටින බවක් මට හැගිනි. මට සිහිවුයේ ගෙදරය . ලිහා නොගෙන ගෙදර ගියහොත් ඒ ලනුවේ එල්ලෙන්න සිදුවන්නේ මටය.

අධ්‍යාපන අධ්‍යක්‍ෂසවරයා මා සිටින බවක්ද නොදන්නා සේ ලිපිගොණුවක බරපතල ගැටළුවක හිරවෙලාය. මේ අතරවාරය මම ඔහු මගේ ගුරු තනතුරෙන් ඉවත් කරදමන්නටත් මේ උද්දච්ච මිනිහාගේ පෙරලිය ගැන පරීක්‍ෂණයක් කිරිමට බුද්ධි අංශ මෙහෛවිය යුතු අන්දම ගැනත් මෙනෙහි කරමින් සිටියෙමි.ඔහු මට ඇහුම්කන් දෙන ස්වරූපයක් ඇත්තේම නැත.
මම හැකි තරම් සන්සුන් වන්නට මගේ ආවේගයන්ට අණ කර “ එහෙනම් විසදුමක් නෑ “ උත්තරයක් බලාපොරොත්තුව කාමරයේ සිසිල ගැන සිතන්නට විය.ඔහු ලිපි ගොණුවේ මිස මට උත්තරයක් දෙන උත්සාහයක් නැත.
ගෙවෙන කාලය හොරකමක ඡායා මගේ හිතට ඇතුල්කරමින් ඉවසීමේ දේශ සීමා කරා මම ලංවෙමින් සිටින බවක් දැනෙන්න විය.මගේ ගුරාවු අධ්‍යක්‍ෂවරයා හැර දමා මම ම විසදුම සොයා යා යුතු බව කියන්නට විය. “මිස්ටර් සද්ධාරත්න විසදුමත් සොයා ගෙන මම එනවා එදාට තමුන්නාන්සේගේ බෙල්ල අන්න අතන තියේවි” කියාගෙන කුණු කූඩය පෙන්වමින් නැගිට ඔහුගේ කාමරයෙන් පිටවිය.
සියල්ල තුෂ්නිම්භූතය. අධ්‍යක්‍ෂවරයාද මගෙන් එවැන්නක් බලාපොරොත්තු නොවන්න ඇත.මගේ ශබ්දයද කාර්යාලය පුරා පැතිර ගොස් ඇත.සැම මා කවුදැයි විපරම් කරන දෑස් ඇතුව මා දෙස බලා සිටින බවද නොතකා දිගු පඩිපෙල බැස කිසිවක් නොවු සෙයකින් ආ වාහනයට නැග ඒමට මට හැකිවිය.
ආපසු එන අතර මා කල යුත්ත මගේ සිත සැලසුම් කරමින් විවිධ යෝජනා ඉදිරිපත් කරන්නට පටන් ගත්තේය. මේ සදහා මැති ඇමති වරුන් ප්‍රාදේශීය දේශපාලකයන් අධ්‍යාපන බලධාරීන් කී නොකී අය උදව්වට ගත යුතුය. මගේ සිත අවසානයේ උදව්වට තෝරා ගත්තේ කාර්යාල කාර්ය සහකාරවරු ‍දෙදෙනෙක්ය.

සම්මුඛ පරීක්ෂඇණයට අදාල ලකුනූ නිර්නායක, ලකුණු ලබා දී ඇති අන්දම ,උසස්වීම්ලාභිණියගේ අධ්යාගපන සුදුසුකම් ,වෘත්තීය සුදුසුකම් ආදිය තහවුරු කරගත හැකි ලෙස තිබිය යුතුය.
අධ්‍යක්‍ෂවරයා භාරයේ තිබු සම්මුඛ පරීක්ෂ,ණයට අදාල ලකුනූ නිර්නායක, ලකුණු ලබා දී ඇති අන්දම ත් උසස්වීම්ලාභිණියගේ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ,වෘත්තීය සුදුසුකම් ආදිය තහවුරු කරගත හැකි සහතිකවල ඡායා පිටපත්ද මා සොයා ආවේ ය.
මේ සියල්ල ගලපා බලනවිට විභාග සහතික මතම වංචනිකව ලකුනු 15 ක් ලබා දි ඇ හට අදාල පත්වීම කර ඇති බව තහවුරු කිරිමේ ලේඛණ දිනා ගත් මම නිවසට පැමිණියේ රටක් රාජ්‍යයක් දිනාගත් පරිද්දෙනි.නොඑසේනම් මට නිවසට තබා එලිපත්තටවත් ගොඩවන්නට වරම් ලැබෙන්නේ නැත.
අධ්‍යක්‍ෂතවරයා එවකට රාජ්‍ය නායිකාව සමග සෘජු සම්බන්ධකම් ඇත්තෙක්වී ඉහල ගිය නිසාවෙන් සර්ව බලධාරී චින්තනයක් මවා ගෙන රාජකාරි කලේවිය.ඔහු විදුහල්පතිවරයෙකු සමයේ නවාතැන් ගත් නිවසක දැරිවියකට උදව් කිරිමට කරගත් නිර්මානය මට විසක්ව ඇති බව බුද්ධි අංශ පැහැදිලි කලාය.

ඔහු මට එරෙහිව පොලිස් පොතේ ලියමින් මා ඔහුගේ කාර්යාලයට පැමින රාජකාරි කටයුතු වලට බාදා කල බවත් බෙල්ල කපා දමන බවට තර්ජනය කල බවත් සටහන් කලේය. පොලිසිය මා සොයා ආවේය. විභාගයකට දින නියමවිනි . පිරිවර නිලධාරින් සමග ඔහු මට නැවත අපරාධ අංශයේදී මුණ ගැසෙන්නට සිදුවිය. චෝදනා ඉතාමත් බලවත්ය. බී වාර්තාවක් මත මහේස්ත්‍රාවරයෙකුට ඉදිරිපත් කර අඩු තරමින් සති දෙකකට රිමාන්ඩ් බන්ධනාගාර ගත කල හැක. මටත් ඇහුම් කන්දෙන්නට පොලිස් පරීක්ෂවකවරයාට සිදුවිය. ඔහුද අවන්හලේ මිත්‍රයෙකු වීම අධ්‍යක්‍ෂවරයාගේ දේශපාලන හයිය යම්තරමකින් සමනයකර ගැනීමට උදව් විය.
මම එක් රැස් කරගත් ලිපි ලේඛණ වලින් සන්නද්ධව ඔහු කර ඇති වංචාව පැහැදිලි කලේය. කිසිවක් නෑහුනු එතුමාට ඇහෙන්න පටන් ගත්තේය.නිලධාරීන් අවට උෂ්නත්වයට අනුගතවීමට ටයි පටි ලිහිල් කරගෙන මට බෙල්ල පාන්නවිය. බෙල්ල කපන්නේ මේවායින් මිස ආයුධයකින් යන්නක් මා අදහස් නොකල බව ඔවුන්ට පැහැදිලිවෙමින් සිටින බව එකිනෙකාගේ මුහුනු මට කියන්න විය.මා අධිකරනයට දක්කනවාද ? අධ්‍යක්‍ෂතුමා කුණු කූඩයට යනවාද ? . තෝරා ගැනීමට ඉඩ ඉතිරිවිය.
නිරුත්තරව ඔහුත් මාත් විසිර ගිය අතර ඊලග සතිය වන විට නිවරදි මාවතට පැමින මට සාමයේ අත දික්වි සියල්ල අමතක කර දමන්නට හැකිවිය.
ඉන් වසර දෙකකට පමන පසු විශ්‍රාම ගිය ඔහු මට යලිත් හමුවුනේ අද චැනල් මධ්‍යස්ථානයේදීය. මට අධ්‍යක්‍ෂ පල් හොරා මගේ මනසින් පලවා හැර මගේ ගුරුතුමන් සෙනෙහසින් බදා ගන්නට හැකිවිය .

විශ්ව ශක්තිය - පසු විපරමක්

“විශ්ව ශක්තිය” යන මැයෙන් 02.08.2008 දින මා පල කල තොරතුරු අවසන් කලේ නිගමනයකින් තොරව.
I. අප යොදා ගත් රෝගීන් දස දෙනෙක්ගෙන් එක් අයෙකු තමන්ට සුවය ලැබූ බව පැවසුවා. ඈ විශ්‍රාමික විදුහල්පතිනියක්. ඇගේ රෝග ස්වභාවය හන්දි පත් වේදනාව,මස් පිඩුවල වේදනාව . අධික රුධිර පීඩනයට බටහිර ප්‍රතිකාර නොකඩවා තවමත් ලබාගන්නවා. ඈ පවසන්නේ සිරුරේ පැවති වේදනා තුරන් වූ බවයි. අධික රුධිර පීඩනය පාලනයවී ඇති බවයි.
II. දෙවැන්නා හත වසර පාසල් සිසුවෙක්. ඔහු දගකාරයි. දෙමව්පියන්ට ඇහුම්කන් දෙන්නේ නෑ.නිතරම පාසල් ගමන අත්හිටවනවා.වැඩිටියන්හට කිසිදු ගරුත්වයක් නැහැ. පරුෂ වචන භාවිතා කරනවා. මේ සිසුවාගේ දෙමව්පියන් රජයේ ඉහල රැකියා කරන අය. නිවසේ මෙහෙකරුවන් නැහැ. දෙමව්පිය සෙනෙහස ඕනෑවටත් වඩා ලැබෙනවා. ඔහුටද ප්‍රතිකාරවලින් ප්‍රයෝජනයක් වුනේ නැහැ.
III. තුන්වැන්නා ආතරයිටිස් රෝගියෙක්. අධ්‍යායපන මාණ්ඩලික නිලධාරිණියක්. ඈ හටත් ප්‍රතිකාර වලින් පලක් වී නැහැ.
IV. සිව්වැන්නා. විශ්‍රාමික අධ්‍යාපන මාණ්ඩලික නිලධාරි ස්වාමීන් වහන්සේ නමක්. උන්වහන්සේ රුධිර සීනි අඩුවීම හා මෑතකදී ඒ සදහා යොදා ගත් බටහිර ඹෟෂධ වර්ගයක් අසාත්මික වීමෙන් චර්ම රෝගයක් වැලදී පීඩා විදිනවා.ප්‍රතිකාරවලින් ප්‍රයෝජනයක් උන්වහන්සේටද නැහැ.ඒත් උන්වහන්සේ පැවසුවේ යම් යම් අවස්ථාවලදී බෝධි පූජා ආදියෙන් අපට මානසික සහනයක් ලැබෙන්නාක් මෙන් මෙවැනි ප්‍රතිකාරවලින් රෝග සුවවන අවස්ථාද ඇතිවිය හැකි බවයි.
V. පස්වැන්නා අවුරුදු විස්සක් පමන කාලයක සිට මානසික ආබාධයකින් පෙලෙන්නෙක්. ආබාධිතවුයේ අධ්‍යාපනය ලබමින් සිටියදී. දැනට බටහිර ප්‍රතිකාර ලබමින් සිටින්නෙක්. ඔහුටද ප්‍රතිකාරවලින් ප්‍රයෝජනයක් වුනේ නැහැ.
VI. හයවැන්නා ගුරුතුමියක්. ඇගේ දෙනෙත හිරු එලියට ආවරනය වූ විට හිසේ රුදාව සහ වමනය ඇතිවනවා බටහිර ප්‍රතිකාර ලබමින් අදුරු කල උපැස් භාවිතා කරන්නියක්. ඇයටද ප්‍රතිකාරවලින් ප්‍රයෝජනයක් වුනේ නැහැ.
VII. අනෙක් හතර දෙනා මේ ප්‍රතිකාර පලදායි නොවන බව සහ විශ්වාසයක් නොමැති බව පලකලා.
VIII. රෝගීන්ගේ ජීව දත්තයන් දැක්වූයේ විශ්ව ශක්තියෙන් පල ලබන්නන් බොහෝ දෙනා ඒ සම්බන්ධයෙන් විචාරාත්මකව නොසිතන අය බව මට සිතෙන නිසයි.
IX. බොහෝ පිලිකා වැනි අසාධ්‍ය රෝගීන් ආසන්න දිසා රෝහල මගින් මෙම සායනයට යොමුවු බව මට දැනගන්න ලැබුනා. ඔවුන් සුවපත්වු බවත් නැවත සායනයට යොමු නොවු බවත් පැවසුනා. මම හිතන්නේ ඔවුන්ට නැවත ප්‍රතිකාර සදහා දෛවය ඉඩ නොදුන් බවයි.

මම මෙවැනි ප්‍රතිකාර මගින්ම ලෙඩ රෝග සුව කල හැකියි යන්න විස්වාස කරන්නේ නෑ. ඹෟෂධත් අත්‍යාවශ්‍යමයි. කායික හෝ මානසික රෝගවූ ඕනෑම රෝගයක් රෝගියා තුල රෝගය සුවවන බවට විස්වාස කරවීමට පොලඔවා ගැනීමට හැකිවනවානම් හරි අඩක් ඖෂධ නොමැතිව ්‍රතිකාර සාර්ථක වනවා යන්න මා හිතනවා. වෛද්‍යවරුන් අතරින් සමහරුන් ගෙන් ‘ඇල්වතුර බීවත්’ රෝග සුවවෙන්නේ ඹෟෂධ සමගම එම වෛද්‍යවරුන් කෙරෙහි විස්වාසයත් ඇති නිසයි.
තමන් කෙරේ විස්වාස ඇතිකරවා ගැණීම මෙම මනෝ ප්‍රතිකාර කරන අයගේ මුලිකම කටයුත්ත ලෙසයි මා දකින්නේ. ඉන් ඹෟෂධ නොමැතිව සුව කල හැකි කායිකව බැදී ඇති මානසික රෝග සුව වනවා.

වෝටර් ඒජ් -වතුරේ ගියා

ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ලබා දුන් විශිෂ්ඨ ගනයේ නඩු තීන්දු දෙකකටත් නියෝග කිහිපයකටත් පසු ගිය සතියේ අප අවධාණයට යොමු විනි. එකක් මහ භාණ්ඩගාරයේ ආචාර්ය පී.බි.ජයසුන්දර මහතාටත් අනෙක ජනාධිපතිනි චන්ද්‍රකා බණ්ඩාරනායක මහත්මියටත් වීම අවධාණය යොමුවීමට ප්‍රධාන හේතුව විය.මෙම නඩු තීන්දු දෙකම තම බලය ඉක්මවා කටයුතු කිරීම හේතුවෙන් වරදක් සිදුව ඇතැයි පදනම මත ප්‍රකාශයට පත් වූ නඩු තීන්දුය.

මට මහින්දයන් ජනාධිපති තනතුරේ දිවුරුම් දීමෙන් අනතුරුව ජාතිය අමතා කළ ප්‍රථම කතාව සිහිපත් වේ. ‘‘මම මේ රටේ භාරකරුවා මිස අයිතිකරුවා නොවෙමි. මම පවතින නීතිය ක්‍රියාත්මක වීමට ඉඩ හරිමි’’. යන්නයි ඒ. එතුමා මිහිදු හිමියන් සහ මැකියාවෙලි දෙදෙනාම උපුටා දක්වන ලදී. අනාගතයේදීත් මෙරට පහල වන රාජ්‍ය නායකයින්ද මෙම ආදර්ශයම ගන්නේ නම් වර්ථමානයේ සිටින්නාවූ දේශපාලකයෝද යම් තරමකට අපේ දුප්පත් මවු බිම සූරාකෑමෙන් වලකිනු ඇත. මහින්දයන් ද තම ප්‍රකාශයේ පිහිටා සිටියාද නැද්ද යන්න අනාගතය විසින් තීරණ‍ කරනු ඇත.

ධාර්මිෂ්ඨ සමාජයකට අප රැගෙන ගිය ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන උතුමාණ මැති ඇමති වරුන් වංචනිකයන් වීම වැලක්වීමේ අරමුනින් නෛතික වරප්‍රසාද ඉහළ මට්ටමකට නැන්වූවා මතකය.එහෙත් පෘතග්ජන මිනිසුන් වන මේ සත්ව වර්ගයාද කොතෙක් ලැබූවත් සෑහීමකට පත්නොවන්නේමය. මේ මිනිස්සු ඡන්දදායකයාගේ දහඩිය සුවද අදුරන්නේත් ඉවසන්නේත් මැතිවරනය අවසන් වන පස්වරු හතරවන පැය දක්වා පමනකි.කොයිතරම් ප්‍රසන්න මුහුණක් පෙන්නුවත් ඉන්පසු නම් ඡන්දදායකයා මහත් කරදරයක් ලෙස මේ මිනිසුන් සලකන බව පැය ගනනක් පෝලිම සිට මුණගැසෙන විට අපට සිතෙනු ඇත.

පාර්ලිමේන්තුවේ කෙරෙන විවාදයකදී මේ උත්තමයින් දෙසා බාන්නේ මොනවාද කියා විමසා බලන්න. බාල දුවිඩ චිත්‍රපටියකත් පාර්ලිමේන්තුවේ කරන කතාවකත් වෙනසක් තිබේනම් ඒ භාෂාවේ පමනය. ධාර්මිෂ්ඨ සමාජය ඇරඹීමට පෙර පාර්ලිමේන්තුවේ හැන්සාර්ඩ් වාර්තා සහ වර්තමාන හැන්සාර්ඩ් වාර්තාත් කියවා බලනවිට මේ අහසත් පොලවත් අපට හමුවනවා ඇත.

වර්තමානයේ මුදල් නොමැති නම් මැතිවරනයකට තරග කල නොහැක.උසස් අධ්‍යාපනයට යොමුවු අය වෙත ඒ සදහා යොදවන්න තරම් මුදලක් උපයාගන්නට විශ්‍රාම යන තුරුවත් නොහැක. වර්තමානයේ දේශපාලනට එක්ව ඇති බොහෝ දෙනා ව්‍යපාරිකයෝය. මුදල් සමග තමන්ට නොමැති සමාජ පිලිගැනීම ලබා ගැනීමට දේශපාලනට පිවිසෙන මොවුන්ට ඇත්තේ ව්‍යාපාරික ඥාණය පමනකි. එයත් අධ්යාගපනයත් සමග ලැබෙන ව්‍යෘපාරික ඥාණයක් නොව වාසනාවට පහලවන ව්‍යාපාරික ඥාණයකි. මොවුන් පාර්ලිමේන්තුව තුල මෙන්ම පලාත් සභාව තුලද පාවිච්චි වන්නේ සිග්නල් කනු වශයෙන්ය.
මේ සිග්නල් කනු සියල්ලටම අත උස්සමින් කටයුතු කරන්නේ නොදැනුවත් කමත්, තම පැවත්මත් උදෙසා මිස රට ජාතිය ගැන හිතමින් නොවන බව පැහැදිලි ය. මෙවැනි රැළක් නිර්මානය කරගන්නා නායකයින් රට ජාතිය තම සාක්කුව තර කරගන්නා පිනිස විකුනා ගනිමින් සිග්නල් කනුවලටද ගරා ගැනීමට පුංචි ඉඩ කඩක් ලබාදීම මේ දේශපාලනයේ සංස්කෘතිය බවට පත්ව ඇත.