ජනතා අපේක්‍ෂාවත් ඒකමයි.

රටේ දු දරුවන්ගේ තාත්තා රණවිරු උපහාර උලෙළදී ජාතිය අමතා කළ කතාව නම් බොහෝම හැගීම් බරයි. කතාවක් නොවී අපට ආවේනික දේශීය නිෂ්පාදනයකින් ජාතික ප්‍රශ්නයට විසදුමක් හොයාගන්නා ප්‍ර තිඥාව නම් යථාර්තයක් වෙන්න ඕනී.ජාතික ප්‍රශ්නය කියන්නේ උතුරේ නැගණහිර තිබුන ත්‍රස්තවාදය විතරක් නෙමෙයි. ත්‍රස්තවාදයේම අංග තමයි රාජ්‍ය දූෂණය, නාස්තිය,මේවත් මුලින් උපුටා දාන්න ඕනී.විදේශීය මූල්‍ය ආයාතන වලින් අයවැය පරතෙරය පියවගන්න බලා ඉන්නේ නැතිව දේශීය නිෂ්පාදනය ඉහල දාගෙන ,නාස්තිය බින්දුවට බස්සා ගත්තොත් මේ වැඩ කජ්ජක් නෙමෙයි.දැන් යුද්ධයට ගිය නාස්තිය සංවර්ධණයට පොම්ප කරන්න පුළුවන්නේ.
වර්තමාන පාලනය ගැන විශ්වාසයක් තියා ගෙන ඉන්න ජනතාව යුද්දේ ගැන හිතුවා වගේ ඉවසීමෙන් කටයුතු කරයි. නැත්නම් වෙන්නේ ජනතා සිතුම් පැතුම් ආයාලේ ගිහින් විකල්ප නායකයෝ ගැන සිතිවිලි ඇතිකර ගන්න එකයි. රට ආයාලේ යන එකයි. බඩ ගැන ගැන හිතන රට ගැන නොහිතන ලොකු ලොක්කෝ ආදර්ශයට ගන්න ඕනී අපේ රණවිරුවෝ. අතිකාල නොතිබුන පැය අටේ සේවා මුරයක් නොතිබුන කෑම පැයක් නොතිබුන අයිස් ගැහිල්ලක් නොතිබුනු රණවිරුවෝ ඇස් ඉස් මස් දන් දීලා ජීවිත පූජා කරලා අපට රටක් ඉතිරි කලා, නම් ඇයි බඩ ගිනි රජයේ සේවක හමුදාවට බැරි පැය අට හරියට වැඩ කරන්න.
පාසල් වල නිවරදි කාල සටහනට අධ්‍යයන වසර තුල ඉගැන්වීමේ කටයුතු නිසි අයුරින් කලොත් දරුවන්ට ටියුෂන් ඕනිද ?. පංතියේ බාගයක් උගන්වන ගුරුවරයා හවස ටියුෂන්. ටියුෂන් පංතියට නොගියොත් විෂය නිර්දේශය සම්පුර්න කරගන්න බැරිව දරුවා අතරමග. දරුවන් ගේ විභාග ,විභාගවල උත්තර පත්‍ර වෘත්තීය ගැටළු විසදා ගන්න දරුවන් ප්‍රාන ඇපේට ගන්නේ අපේ ගුරුවරු. රජයේ කාර්යාලවල මාසේ උපරීම අතිකාල පැය ගනන වැඩට යන සේවක මහත්වරු නෝනාලා කාර්යාල පැය තුල පත්තර සගරා නවකතා කියවමින් කල්මරනවා.පොඩ්ඩ බැරිවෙන්න බෑ වර්ජනය: ඉල්ලීම් දෙනතුරු. ඒත් තමන්ගේ රාජකාරි යුතුකම් ඉටු කරන්න නම් හරිම හොරයි. දේශපාලකයෝ ඇමති කම් , බලතල වරදාන නුදුන්නොත් අයවැය වගේ මර්මස්තානයකදී කරනම් ගහනවා . ඒචත් ත්‍රස්තවාදය තමයි. මේ එකෙක් වත් රට ගැන හිතනවාද.
එක් උදාහරනයක් සටහන් කරන්නම්. සමහර අය නව වගා ව්‍යාපෘති හදන්නේ හිස් වගා ඉඩම් තිබියදී පාරම්පරික වනාන්තර දිහා බලා ගෙන.ඒවා එලිපෙහෙලි කරලා අපනයන බෝග වගා කරන්න.දෙපැත්තෙම්ම ගලන්නේ ජරාව. ගස් කොලන් මොරටුවට යනවා. ඒත් සල්ලි.ව්‍යාපෘතිය පන ගන්වන්නේ ජාතික හෝ විජාතික සමාගම් . කොමිස් ( ජරාව) හැටියට සාක්කුවට .මේ වගේ තව කොච්චර වැඩ වෙනවද ?. ඇමති තනතුරුම ශතකයක් විතර තියෙනවනේ. හැමෝගෙම අධිෂ්ඨාණය මෙහෙම නම් රටක් හැදෙයිද ඉතින් ?.
මේ වගේ වැඩ නතර කරන එකත් මානුෂික මෙහෙයුමක්.
මම හිතන විදියට ඒ මෙහෙයුම පටන් ගන්න ඕනී පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකින් . මේ දවස්වල ජනමතේට චන්දේ දෙන්නේ මහින්ද මහත්තයට නිසා 2/3 ක පාර්ලිමේන්තුවක් ගැත්තන්ගෙන් නිර්මානය වෙයි. නාමයෝජනා දෙන්න ඉස්සෙල්ලාම දින රහිතව පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වෙන ලිපි අරගෙන නාස් ලණුව අතේ තියාගන්න ඕනී.ජේ.ආර් මෙතඩ් එකට. ඇමතිකම් සීමා කරගෙන ජරා වැඩ කලොත් පයින් ගහලා එලවන්න ඕනී.එක්කෙනෙක් දෙන්නෙකුට දුන්නම අනිත් අය පාඩමට අරන් නිකම්ම ජාති හිතෛෂින් වෙයි.සංයුතියට ගැටළුචක් නැහැනේ යටින් ඉන්න කෙනා ස්වය ංක්‍රීයව උඩට එනවානේ.ඡන්දේ දුන්නට පස්සේ ජනතාවට බලය නැහැනේ එලවා දාන්න. මේ පවතින ක්‍රමය තුල ජනතාව කරන්නේ වත්ත බද්දට දීලා ඇස්සට දත නියවන එකනේ. පරමාධිපත්‍ය එක මොහොතකදී තනි කතිරෙන් නැති කර ගන්නා ජනතාවක් අපි. ඉතින් හරි මනුස්සයෙක් ජනතා ප්‍රාතර්ථනා නිසි ලෙස හසුරනවට ජනතාව අකමැති වෙන එකක් නෑ.
කාගෙවත් කාබන් කොපියක් නොවී අපේ රට අපේ රටම විය යුතුයි.

ආවර්ජනක් සමග ප්‍රාර්ථනයක්.

වසරක් පුරා ගෙත්තම් කල මීදුම පසුගිය මාසය මන්දගාමී ගමනකට පත්වුනා. විවිධ තේමා සොයමින් ගිය මුල් කාලයත් පසු ගිය දීර්ග මාස කිහිපයත් පසුකලේ තත්කාලීන දේශපාලන තේමාවන් ගෙත්තමට මෝස්තර කරගනිමින්. මාවිල් ආරුවෙන් අරඹන ලද මානුෂික මෙහෙයුම අපේ ජීවිත අමුතු ඉසව්වක රිද්මයක් කරා යොමුකරමින් නන්දිකඩාල් කලපුව තෙක් ගමන් කළ රණවිරුවන්ගේ ගමනත් සමග බැදී තිබිණා . ඒ අතර රනිල්ගේ ගමන් මග නෝර්වේ පහසුකම් සපයන්නාගේ පා මුලින් අවසන් වුනා.

පලාත් සභා මැතිවරණ සියල්ලම ජයගත්තේ මානුෂික මෙහෙයුමේ ජනමතය. ජනතාව සියල්ල අමතක කර රට පමනක් පෙරටු කොට ගෙන ගමන් ගත්තා . පෙරමුනේ රාල වුනේ මහින්දයන් . එතුමා ලෙලවමින් ගෙන ගිය ජාතික කොඩියේ පංගුකාරයන් පොතේ න්‍යායට යටවී උඩුගං ගියා. ඹවුන්ට ජන ගග ගලන දෙසට පිහිනන්න දැන් කාලය ඇවිත් .නැත්නම් කැළෑ වදින්න තමයි සිද්ද වෙන්නේ. ඹවුන් හිතන්නේ එකවරම රට යටි උඩුකුරු කරන්න නම් ඒකත් යථා ස්වභාවය තුළ කොමඩියක්.

යුද්ධය ඉවරයි. දුෂණය තාම එතනමයි. සත් භාවයෙන් රාජ්‍ය සේවය කරන, දේශපාලනයේ නියුතු පිරිසක් නිර්මාණය කරගන්නා එක මානුෂික මෙහෙයුමට වඩා අමාරු කට යුත්තක් මේ අම්බරුවන්ගෙන් වැඩි කොටසක් රටට වඩා බඩ ගැන සිතන උදවිය. ටික දෙනෙක් තමයි රට ගැන හිතන්නේ. පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න ඔක්කොම බලාපොරොත්තුවන්නේ ඇමතිකම් .ඇමති කමක් නැත්නම් සේවයක් කරන්න බෑ කියනවා .අනේ මන්දා රටටද ගෙදරටද ? කියලා.

රෙදි හෝදපු කට්ටිය විතරයි පසුගිය කාලෙම වැඩ කලේ . මේ කට්ටියම ශ්‍රීලනිපයට ආනනය කරපු අය. ශ්‍රීලනිපය තුල වැඩට තියා බුද්ධිමත්ව කතා කරන්න පුළුවන් අය පාර්ලිමේන්තුව තුළ ඉදලා නැහැ. මහින්ද සමරසිංහ, රාජිත,කෙහෙළිය,බන්දුල ගුණවර්ධන,දිනේෂ් ගුණවර්ධන,විමල් වීරවංශ වගේ අය විවිධ ඉසව්ව වල ඉදගෙන කරපු කාර්ය භාරය මිළ කරන්න බෑ. අපරාදේ 100 විතර ඇමතිවරු නඩත්තු කරන්නේ. ජනාධිපති තුමයි වැඩ පුළුවන් ඇමතිවරු ටිකයි රටට හොදටම ඇති . අපි චන්දේ දීලා යවලා තියන අයගේ මට්ටම රටටම පේන මේ මොහෙතේ රාජ්‍ය වියදම අඩු කරලා නාස්තියට තිත තියන්න එතනින්ම පටන් ගන්න ඹ්නී.
අල්ලසට හා දුෂණයට දැඩි දඩුවමත්, අල්ලසට හා දුෂණය අඹා යන හමුදාවක් ජනාධිපති තුමාගේ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාං ශය යටතේ පටන් අරන් ලොකු පොඩි සැමටම එක වගේ සැලකුවොත් මාසේ යන කොට රට හරියයි. කෘෂිකර්මාන්තය දියුණුවෙන්න කන්න දෙකයි ඕනී.
ජනතාවගේ මානසික පිබිදීමට පුංචි තල්ලුවකි ඕනී.ඒ තල්ලුව වේගවත් ගමනක් වෙයි ඉබේටම.
රට හැදෙන කොට අපිත් නිකම්ම හැදෙයි.

ජයග්‍රහණය පසුතැවිල්ලක්ව.

මීදුම සටහනක් තබන්නට පසුගිය කාලයම උත්සහාකලත් සිතිවිලි කටු සටහන තුලම සටහන්වී අසම්පූර්නව මකා දමන්නට අකාරුණික විය.පෞද්ගලික හේතුවක් නිශ්චිත නැති වුවද ජීවිතය කැළබී ඇති බවක් මනස ආකූල ව්‍යෘකූල වී ඇති බවක් දැනෙන්ට විය. මා වටා ගම් කිහිපයක දූ දරුවෝ සියයකට ආසන්න පිරිසක් හමුදා සේවයට එක්වී ඇත. මින් බොහෝ දෙනෙකුට හමුදාවට බැදීමට පුර්ව සුදුසුකම් සපයා ගැණීමට මට උපකාර කිරීමට සිදුවිය.මින් දහදෙනෙකුන් පමන විටින් විට පසු ගිය අසීරු ආක්‍රමික සමයේ තම ජීවිතය අප වෙනුවෙන් පුද කලාය.මේ විරුවන් මිහිදන්වු සොහොන් බිමේ තනිවු මා හැම විටම වගඋත්තර කරුවෙකුව කදුළු සැළුවාය.ඔවුන්ගේ ජීවිත නිරර්ථක වෑයමක් උදෙසා මිහිදන් වූවාද? යන්න ප්‍රශ්නයක්ව ඉතිරි කර ගත්තාය.
ප්‍රභාකරන් නන්දිකඩාල් කලපුවෙන් ජීවිතය අතහැර මිහිතලය සිපගත් පසු යලිත් ජීවිතය මා සොයා එන්නට පටන් ගත් සෙයක් දැනෙමින් පැවතීම යම් ආනන්දයක් විය.
මේ දැන් දකින්නේ තැන තැන කැවුම් කිරිබත් ‍ මහ මග පිසමින් බෙදා හදාගන්නා උද්වේග කර ජනතාවය. මහ මග පා පැදි, ත්‍රී රෝද , වැනි නන් රිය වල නැගී නොතේරෙන නොගැලෙපෙන සටන් පාඨ කියමින් බෙරිසන් දෙමින් යන හූදී ජනයාය. මොවුන් මෙහෙයන වන ගම් වැදි දේශපාලන බට්ටන්ට වීරයන්ව සිහිපත්ව ඇත්තේ මේ මානුෂික මෙහෙයුමේ සැබෑ වීරයන් වු ගමේ සිට හමුදා සේවයට එක්වු ගිනියම්වු අව්ව, ධාරානිපාත වැස්ස නොහදුනන වැලිතලා මඩ වගුරු කලපු පියමන් කල සහෝදර සහෝදරියන් හෝ ඔවුන් රටට ජාතියට දායාද කල මව්වරුන් පියවරුන් නොව ජනාධිපති තුමාය.
අවිවාදයෙන්ම එතුමා අපේ කාලයේ සැබෑ වීරයාය. නියමුවාය. අපේ සිත සතන් යාවජීව ව එතුමන් හැර නොයනු ඇත.
ඒත් ගමේ එකා පලමුව පෙරහැරෙන් ගොස් දන නමස්කාර කලයුත්තේ තවමත් නිවාඩුවක් නොලබා නිවසට නොආ සෙබළ විරුවාගේ මව් වරුන්ටය,පියවරුන්ටය. නැත්නම් බිරින්දැවරුන්ටය. අපේ ජීවිතවලට ආලෝකය ගෙන ඒමට හිරු සදුවු ඔවුන්ව අදම අමතක කර දමත් නම් එය කුමන අකෘතඥකමක්ද ?. සතුට බෙදා ගන්නේ හරයක් නොමැති ප්‍රදර්ශණයකට සහභාගීවී ලකුණු දමා ගැණීමේ වින්තනයෙන්වීම නම් බලවත්ම කනගාටුවකි.
මේ සෙබල විරුවන් බොහෝ දෙනා තරු පන්තියේ දෙමව්පියන්ගේ දූ දරුවෝ නොවෙති. බඩ ගැන දොඩමින් සිටින විට බඩත් රටත් ගැන සිතමින් හමුදාවට බැදුන මේ සත්පුරුෂයන්ගේ අගහිග කම් බොහෝය. හිසට නිසි වහළක් තමන්ට කියා බිම් අගලක් නොමැති මේ විරුවන් හමුදා සේවයේත් නිවසේදීත් ජීවත් වන්නේ බංකර තුළය.ප්රිටති ඝෝෂා කරන කොටස වහා ඒ දෙස හැරී බලන්නේ නම් කෙතරම් සුන්දරද.
සෝඩා බෝතලයක් කඩා හලවිට මිදී යන කාබන්ඩයොක්සයිඩ් වායුව මෙන් පෙළපාලි යන කිරිබත් උයාගෙන මහමග බෙදන හූදී ජනයා හට මේ බවක් සිහිපත්වන්නේ නම් නැත. උන්ගේ අස්වාභාවික සතුට තවදින දෙක තුනකින් වියකී ගිය පසු ඇස් මස් ලේ මව් බිම වෙනුවෙන් දන් දුන් විරුවන් අමතකය.